بریده‌هایی از کتاب کتابی که آرزو می‌‌‌‌کنید والدینتان خوانده بودند

کنارآمدن با احساساتتان را تمرین کنید، نه اینکه آن‌ها را سرکوب کنید یا عصبی شوید؛ بلکه احساستان را بشناسید و راه‌هایی برای آرام‌کردن خودتان بیابید یا کمک اطرافیان را برای آرام‌کردنتان بپذیرید. یک راه برای انجام این کار این است که با تعریف‌کردن خودتان، احساستان را تعریف کنید. می‌توانید همین کار را برای فرزندتان انجام دهید. بنابراین به‌جای اینکه بگویید: «من ناراحتم» یا «تو ناراحتی»، بگویید: «من احساس ناراحتی می‌کنم» یا «انگار شما احساس ناراحتی می‌کنید.» استفاده از این زبان به این معنی است که شما احساس را تعریف می‌کنید، به‌جای اینکه با آن همزادپنداری کنید. این کار کوچک تفاوت بزرگی ایجاد می‌کند.

وقتی فرزندانمان را به‌خاطر احساس بدی که دارند سرزنش می‌کنیم، دو دلیل برای گریه‌کردن به آن‌ها می‌دهیم: چیزی که در ابتدا به‌خاطرش ناراحت بودند و همچنین، حالا احساس بدی دارند؛ چون والدینشان عصبانی‌اند و هنوز احساس ناراحتی می‌کنند. با روش آرام‌کردن گریه و درک‌کردن به‌جای درگیرشدن پیش بروید. اگر شما احساسات کودک را جدی بگیرید و در مواقعی که نیاز دارند آن‌ها را آرام کنید، به‌تدریج یاد می‌گیرند که آرام‌کردن را نهادینه کنند و درنهایت می‌توانند آن را برای خودشان انجام دهند.

بیش‌ازحد واکنش نشان‌دادن در طرف دیگر ترازو، ممکن است آن‌قدر با فرزندتان احساس همدردی کنید که به‌اندازهٔ آن‌ها عصبی شوید و با آن‌ها گریه کنید؛ انگار که درد آن‌ها درد شماست، به‌جای آنکه درد آن‌ها باشد. خیلی آسان دچار این اشتباه می‌شوید، مثل اولین روزهایی که فرزندتان را در مهدکودک می‌گذارید، قبل‌از اینکه هر دوی شما به آن عادت کنید. اگر شما به این صورت دچار احساسات فرزندتان شوید، آن‌ها دیگر نمی‌خواهند احساسشان را با شما در میان بگذارند. ممکن است فکر کنند شما تحمل آن را ندارید یا با غرق‌شدن در احساساتشان به حریم شخصی‌شان هجوم برده‌اید.

سرکوب‌کردن اگر سرکوبگر هستید، تمایل طبیعی‌تان این است که احساسات قوی را پس بزنید و وقتی با آن‌ها روبه‌رو می‌شوید، بگویید «هیس» یا «شلوغش نکن، چیزی نیست» یا «شجاع باش». اگر احساس کودک را بی‌اهمیت جلوه دهید، احتمال اینکه احساسات بعدی‌شان را با شما در میان بگذارند کمتر است، خواه شما آن‌ها را بی‌اهمیت تلقی کنید یا نه.

شایع‌ترین علت افسردگیِ بزرگ‌سالان اتفاقی که درحال‌حاضر برایشان می‌افتد نیست، بلکه این است که در کودکی در رابطه‌شان با پدر و مادر یاد نگرفته‌اند چطور آرام شوند. اگر به فردی به‌جای اینکه درک شود و آرام شود گفته شده باشد که احساسش را رها کند یا اینکه از شدت گریه به خواب رفته باشد یا او را با خشمش تنها گذاشته باشند، ظرفیتش برای تحمل احساسات ناخوشایند یا دردناک کم‌تر و کم‌تر می‌شود، درحالی‌که ناسازگاری‌های عاطفی بیشتر و بیشتر می‌شوند و توانایی‌شان برای تحمل آن احساسات افول می‌کند. مثل این است که فضا برای احساسات سخت خیلی کم است و تمام احساسات را باید در همین فضا فرو داد، پیش‌از اینکه فضا پر شود و جای دیگری برای آن‌ها موجود نباشد. وقتی همیشه والدینمان ما را آرام می‌کنند، احساساتمان هرچه که باشند بیشتر نسبت‌به آن‌ها خوش‌بین می‌شویم. این موضوع باعث می‌شود بعداً در زندگی کمتر درمقابل افسردگی و اضطراب آسیب‌پذیر باشیم.

وقتی احساسات را نمی‌پذیریم، آن‌ها ناپدید نمی‌شوند. فقط در جایی پنهان می‌شوند؛ جایی که در آن بدتر می‌شوند و بعداً در زندگی مشکل ایجاد می‌کنند. به این فکر کنید: وقتی صدایتان شنیده نمی‌شود، چه زمانی باید با بلندترین صدا فریاد بزنید؟ احساسات باید شنیده شوند.

روش تحمل‌پذیرکردن درد فرزندمان این است هنگامی‌که درد را احساس می‌کنند، کنارشان و با آن‌ها باشیم. باید کنار فرزندتان و افراد نزدیکتان حضور داشته باشید. باید پذیرای آنچه به شما نشان می‌دهند و آنچه احساس می‌کنند باشید. ممکن است نتوانید دردشان را از بین ببرید، اما با پذیرفتن آن، به‌جای انکار یا پس‌زدنش، می‌توانید درطیِ این مسیر همراهشان باشید و تنهایشان نگذارید. این نوع همراهی همه‌چیز را تحمل‌پذیرتر می‌کند.

اینکه ما دربارهٔ خودمان چه احساسی داریم و تا چه حد مسئولیت نحوهٔ واکنش نشان‌دادن به فرزندانمان را می‌پذیریم جنبه‌های اصلیِ فرزندپروری‌اند که اغلب نادیده گرفته می‌شوند، زیرا تمرکز روی کودکان و رفتارهای آن‌ها بسیار راحت‌تر است تا بررسی اینکه آن‌ها چطور بر ما تأثیر می‌گذارند و ما نیز به‌نوبه‌ی‌خود چگونه روی آن‌ها تأثیر می‌گذاریم.

تمرین: دیگر قضاوت نکنید به‌جای اینکه کارهایتان را قضاوت کنید، به کارهایی که به‌درستی انجام می‌دهید توجه کنید و قدر آن‌ها را بدانید. به تفاوت احساسی که در شما ایجاد می‌کند توجه کنید. به‌عنوان مثال، به‌جای فکرکردن یا گفتنِ این جمله: «من عالی نون می‌پزم»، این جمله را امتحان کنید: «تمرکزکردنم روی نون‌پختن داره نتیجه می‌ده.» به‌جای «من توی یوگا خیلی ضعیفم»، بگویید: «من یوگا رو شروع کردم و از هفتهٔ قبل تا الان پیشرفت کرده‌م.» مسئله کلمات نیست ـ‌من کاملاً کلمات «خوب» یا «بد» را ممنوع نمی‌کنم‌ــ مسئله به‌تعویق‌انداختن قضاوت است و اینکه به‌جای نتیجه‌گیری‌های سفت‌وسخت، نتیجه‌گیری‌های ملایم‌تری داشته باشیم. این آسیبِ کمتری به خودمان و فرزندانمان خواهد زد.

بهتر است آنچه را می‌بینید توصیف کنید و آنچه را تحسین می‌کنید بگویید، به‌جای آنکه قضاوت کنید. پس بگویید: «خوشم اومد که موقع جمع و تفریق چقدر حواست رو جمع می‌کردی»، به‌جای آنکه بگویید «تو ریاضی‌ت عالیه.» بگویید: «از اینکه چقدر با فکر روی این نقاشی کار کرده‌ای تحت‌تأثیر قرار گرفتم. از اینکه خونه انگار لبخند می‌زنه خوشم می‌آد. باعث می‌شه احساس خوشحالی کنم»، نه اینکه بگویید: «نقاشی قشنگیه.» تلاشش را تحسین کنید و آنچه را می‌بینید و احساس می‌کنید توصیف کنید و بدون قضاوت فرزندتان را تشویق کنید. توصیف و پیداکردن چیزی خاص برای تقدیر بسیار دلگرم‌کننده‌تر از یک قضاوت کلی است، مانند «آفرین» و بسیار بسیار مفیدتر از انتقاد است.