بریده‌هایی از کتاب کتابی که آرزو می‌‌‌‌کنید والدینتان خوانده بودند

روش بازسازیِ روابط ابتدا با تلاش برای تغییر واکنش‌هایتان انجام می‌شود، یعنی شناساییِ محرک‌هایتان و استفاده از آن دانش برای واکنش به‌شیوه‌ای متفاوت.

وقتی فرزندانمان را به‌خاطر احساس بدی که دارند سرزنش می‌کنیم، دو دلیل برای گریه‌کردن به آن‌ها می‌دهیم: چیزی که در ابتدا به‌خاطرش ناراحت بودند و همچنین، حالا احساس بدی دارند؛ چون والدینشان عصبانی‌اند و هنوز احساس ناراحتی می‌کنند. با روش آرام‌کردن گریه و درک‌کردن به‌جای درگیرشدن پیش بروید. اگر شما احساسات کودک را جدی بگیرید و در مواقعی که نیاز دارند آن‌ها را آرام کنید، به‌تدریج یاد می‌گیرند که آرام‌کردن را نهادینه کنند و درنهایت می‌توانند آن را برای خودشان انجام دهند.

آسان است تصور کنیم احساساتمان مربوط به چیزی‌اند که درمقابل ما اتفاق می‌افتد و واکنشی نیستند به آنچه در گذشته اتفاق افتاده است.

وقتی شما با عصبانیت یا هر احساس شدید دیگری دربرابر کودکتان واکنش نشان می‌دهید، دلیلش این است که یاد گرفته‌اید درمقابل همان احساسی که در سن آن‌ها داشته‌اید این‌گونه از خودتان دفاع کنید.

به‌جای اینکه کارهایتان را قضاوت کنید، به کارهایی که به‌درستی انجام می‌دهید توجه کنید و قدر آن‌ها را بدانید. به تفاوت احساسی که در شما ایجاد می‌کند توجه کنید. به‌عنوان مثال، به‌جای فکرکردن یا گفتنِ این جمله: «من عالی نون می‌پزم»، این جمله را امتحان کنید: «تمرکزکردنم روی نون‌پختن داره نتیجه می‌ده.» به‌جای «من توی یوگا خیلی ضعیفم»، بگویید: «من یوگا رو شروع کردم و از هفتهٔ قبل تا الان پیشرفت کرده‌م.» مسئله کلمات نیست ـ‌من کاملاً کلمات «خوب» یا «بد» را ممنوع نمی‌کنم‌ــ مسئله به‌تعویق‌انداختن قضاوت است و اینکه به‌جای نتیجه‌گیری‌های سفت‌وسخت، نتیجه‌گیری‌های ملایم‌تری داشته باشیم. این آسیبِ کمتری به خودمان و فرزندانمان خواهد زد.

توصیف و پیداکردن چیزی خاص برای تقدیر بسیار دلگرم‌کننده‌تر از یک قضاوت کلی است، مانند «آفرین» و بسیار بسیار مفیدتر از انتقاد است. اگر یک صفحهٔ مشق تقریباً به‌طور کامل شلخته و بی‌نظم است، اما حرف P زیبا نوشته شده است، تنها چیزی که باید بگویید این است: «خوشم می‌آد که اون حرف P رو این‌قدر زیبا نوشته‌ای.» خوشبختانه دفعهٔ بعد، از یک حرف دیگر نیز خوشتان خواهد آمد.

تمایل به نادیده‌گرفتن کودکان، در اینکه زیاد بخوابند و قبل‌از اینکه آمادگیِ آن را پیدا کنند یا به‌طور مستقل بازی کنند تا وقتتان را نگیرند، زمانی اتفاق می‌افتد که سعی می‌کنید با فرزندتان احساس همدلی نداشته باشید؛ چون آن‌ها یادآور خاطرات دردناک کودکی‌تان هستند. به همین دلیل، نمی‌توانید تسلیم نیازهایشان شوید. درست است که ممکن است به خودمان بگوییم فرزندانمان را پس می‌زنیم چون می‌خواهیم به جنبه‌های دیگر زندگی‌مان برسیم (مثل کار، دوستان، و نت‌فلیکس)، اما اینجا ما بزرگ‌تریم. ما می‌دانیم که این مرحلهٔ نیاز فقط «مرحله» است؛ درحالی‌که کار ما، دوستان، و تفریح‌های دیگر می‌توانند زمانی انجام شوند که این انسان کوچک دیگر تا این حد به ما نیاز نداشته باشد. سخت است که با این مسئله روبه‌رو شویم و از انتقال آنچه در حق خودمان انجام شده است به نسل بعد جلوگیری کنیم.

زمانی‌که صرف می‌کنید تا بیندیشید وقتی هم‌سن‌وسال کودکتان بودید چه احساسی داشتید به شما کمک خواهد کرد با کودکتان همدلی داشته باشید

هر کودک به ملایمت و پذیرش، لمس فیزیکی، حضور فیزیکی‌تان، عشق و حد و حدودش، درک، بازی با افرادی از تمام سنین، تجربیات آرامش‌بخش، و وقت و توجه بسیار زیادِ شما نیاز دارد. خب! اینکه خیلی ساده است! این کتاب می‌تواند همین‌جا به پایان برسد!

پدر و مادر بودن کار سختی است. ممکن است خسته‌کننده، دلسردکننده، آزاردهنده، و طاقت‌فرسا باشد و درعین‌حال جالب‌ترین، لذت‌بخش‌ترین، پرعشق‌ترین، و زیباترین چیزی باشد که تا پایانِ عمرتان تجربه خواهید کرد.