بریده‌هایی از کتاب در راه

و من می‌دونم، می‌دونم که همه‌چی روبه‌راه می‌شه.

وقتی داشتیم از مرز کلرادو ـ یوتا می‌گذشتیم خدا را تو آسمان دیدم، در قالب ابرهای بزرگ آفتاب‌سوز زرینی بر فراز صحرا که انگار انگشتش را به من نشانه رفته بود و می‌گفت «از این‌جا بگذر و به راهت ادامه بده، در راهِ بهشتی.»

تنها کاری که کردم این بود که بمیرم.

آرزو کردم ای کاش مکزیکی‌ای ساکن دِنوِر بودم، یا حتا ژاپنی‌ای فقیر و مجبور به خرکاری، هر چیزی به غیر از چیز ملالت‌باری که بودم، «مرد سفیدپوست» ای سَرخورده.

آن بعدازظهر ارغوانی در حالی میان روشنایی‌های خیابان بیست و هفتم و ولتون تو محلهٔ رنگین‌پوست‌های دِنوِر قدم می‌زدم که تک‌تک عضلاتم درد می‌کردند و آرزو می‌کردم ای کاش سیاه‌پوست بودم، به این فکر می‌کردم که حتا بهترین‌هایی که دنیای سفیدپوست‌ها عرضه کرده هم برای من به قدر کافی وجد و شعف ندارد، نه زندگی کافی دارد، نه سرخوشی، نه عشق‌وحال، نه ظلمت، نه موسیقی، نه شبِ کافی.

غروب‌ها قدم می‌زدم. حس می‌کردم لکه‌ای بر سطح زمین سرخ غمناکم.

حالا دیگر نه کسی را داشتم، نه چیزی.

زمانه‌ست دیگه. همه‌چی خودش جفت‌وجور می‌شه.

چه حسی دارد وقتی از کسانی دور می‌شوی و آن‌ها سرجای‌شان می‌مانند تا به شکل نقطه‌ای محو شوند؟ ــ این جهان به‌غایت عظیم است که ما را به پیش می‌راند، و خداحافظی است. ولی ما زیر آسمان‌ها به پیش می‌رانیم به سوی ماجرای دیوانه‌وار بعدی.

«نوع بشر یه روزی می‌فهمه که ما در ارتباط و تماس با مُرده‌ها و دنیای دیگه یا هر چی که اسمش رو می‌ذارین هستیم؛ همین الان هم اگه به قدر کافی ارادهٔ ذهنی داشته باشیم می‌تونیم پیش‌گویی کنیم که صدها سال بعد چه اتفاقی می‌افته و این‌جوری جلو فجایع رو بگیریم. وقتی آدم می‌میره تو مغزش جهشی انجام می‌شه که فعلاً هیچی راجع‌بهش نمی‌دونیم ولی اگه دانشمندها خودشون رو جمع‌وجور کنن، یه روزی همه‌چیز رو در موردش می‌فهمیم. فعلاً که این آقایون عوضی تنها فکروذکرشون اینه که ببینن می‌تونن دنیا رو منفجر کنن یا نه.»

ابرهای بزرگ قشنگی بالاسرمان در حرکت بودند، ابرهای دره که باعث می‌شوند گستردگیِ امریکای مقدسِ روبه‌ویرانی را وجب‌به‌وجب و ذره‌به‌ذره حس کنی.

«مِی‌فروشی ایده‌آل تو کل امریکا پیدا نمی‌شه. مِی‌فروشی ایده‌آل چیزیه که از درک ما خارج شده. تو سال ۱۹۱۰ مِی‌فروشی جایی بود که مردا بعد یا حین کار می‌رفتن تا دورِ هم جمع شن، و فقط هم یه پیشخون دراز بود، نرده‌های برنجی، تف‌دان، پیانوِ اتوماتیک، چندتا آینه، و بشکه‌های آبجو که یه لیوان گنده‌ش پنج سنت بود. حالا فقط فلزهای کروم هست، و زن‌های مست و مفعول‌ها، بارمن‌های بدعنق، و صاحب‌مغازه‌های مضطرب که دوروبر درِ ورودی ول می‌گردن، و نگران صندلی‌های چرمی و قانون هستن؛ یک‌عالمه جیغ‌وداد بی‌موقع و سکوت مرگبار موقعی که یه غریبه وارد می‌شه.»

پلیس امریکا در حال جنگ روانی علیه آن دسته از امریکایی‌هاست که نمی‌تواند با سند و تهدید بترساندشان. نیروی پلیسِ ویکتوریایی است؛ از پنجره‌های کپک‌زده سرک می‌کشد و می‌خواهد تو همه‌چیز تفحص کند، و اگر به قدر رضایتْ جرم وجود نداشت، می‌تواند ابداع کند.

همه‌مان به وجد آمده بودیم، همه‌مان متوجه بودیم که در حال پشت‌سر گذاشتن سردرگمی و پوچی هستیم، و قرار است یگانه کردار بزرگوارانهٔ دوران‌مان را انجام دهیم، حرکت. و حرکت کردیم!

پرسیدم «اد، می‌خوای با خودت چی‌کار کنی؟» گفت «نمی‌دونم. فعلاً سر می‌کنم. ته‌وتوی زندگی رو درمی‌آرم.»

از فرط ایمانی واقعی به جنون رسیده بود.

هیچ‌وقت در زندگی‌ام این‌قدر غم‌زده نبودم.

زندگی خودم را داشتم؛ زندگیِ همیشه غم‌زده و فلاکت‌بار خودم را.

چشمانش را بست و گفت «عاشقِ عشقم.»

تنها کاری که می‌خواستم انجام بدهم این بود که بزنم به دل شب و یک جا گم‌وگور شوم، بروم به تمام مملکت سرک بکشم و ببینم هر کس چه‌کار می‌کند.