بریده‌هایی از کتاب در راه

تو سواری بعدی‌ای که نصیبم شد گیر مردک لاغر و نحیفی افتادم که معتقد بود گرسنگی کنترل‌شده برای سلامتی خوب است.

تنها آدم‌هایی که باهاشان حال می‌کنم دیوانه‌هایند، آدم‌هایی که دیوانهٔ زندگی‌اند، دیوانهٔ حرف زدن‌اند، دیوانهٔ نجات یافتن، در یک‌آن خورهٔ همه‌چیز هستند، آدم‌هایی که هیچ‌وقت خمیازه نمی‌کشند و حرف‌های معمولی نمی‌زنند، فقط می‌سوزند، می‌سوزند، می‌سوزند عین آتش‌بازی‌های زردفامی که مثل عنکبوت‌هایی میان ستاره‌ها منفجر می‌شوند و وسط‌شان نور تند آبی‌رنگی می‌بینی و همه می‌گویند «وااای!»

قرار شد همهٔ کارهایی را که تابه‌حال نکرده‌ایم و بیش‌ازحد احمقانه بوده انجام بدهیم.

چیزی نداشتم به کسی بدهم جز همین سرگردانی‌ام.

چون تنها آدم‌هایی که باهاشان حال می‌کنم دیوانه‌هایند، آدم‌هایی که دیوانهٔ زندگی‌اند، دیوانهٔ حرف زدن‌اند، دیوانهٔ نجات یافتن، در یک‌آن خورهٔ همه‌چیز هستند، آدم‌هایی که هیچ‌وقت خمیازه نمی‌کشند و حرف‌های معمولی نمی‌زنند، فقط می‌سوزند، می‌سوزند،

ای پروردگار، باید چه کنم؟ به کجا خواهم رفت؟

هر راهی که زندگی هدایتم کنه می‌رم.

می‌خوام با یه دختری ازدواج کنم، تا روحم کنارش آروم بگیره و تا دم پیری کنارِ هم باشیم. نمی‌شه که تا ابد همین‌جور بمونیم ــ منظورم این‌همه جنون و ورجه‌وورجه‌ست. باس بریم یه جایی، یه چیزی پیدا کنیم.

هوا نبود، بلکه بازدمِ زنده و قابل‌لمسِ درختان و مرداب بود.

از ارتفاعات و پشت کوه آمده بودند پایین و دست دراز کرده بودند برای چیزی که فکر می‌کردند تمدن می‌تواند به‌شان عرضه کند، و هرگز تصور غم و وهمِ درهم‌شکسته و فقیر تمدن را نمی‌کردند.