بریده‌هایی از کتاب تنهایی الیزابت

«زندگی کن طوری‌که انگار آخرین روز زندگیته.»

بهتر است آدم صحیح و سالم باشد به‌جای اینکه افسوس بخورد. وضعیت هرچه که باشد، زمان می‌گذرد.

پوچی انتظار با آنها گره خورده بود: وجود داشتند صرفاً برای اینکه بعداً کسانی اشغالشان کنند؛ در آن لحظه، به‌ظاهر هیچ پیوندی با آدم‌ها نداشتند، مثل صندلی‌های خالی توی سینماها یا خانه‌های خالی از اثاثیه. گنجه‌های رنگ‌شدهٔ سفیدِ کنار تخت‌ها، صندلی‌های فلزی با نشیمنگاه‌های کرباسی و میز بزرگ کنار پنجره هم مثلِ تخت‌ها بی‌روح و بی‌صاحب بودند.

دسته‌جارویی در دست داشت که پلاکاردی به آن نصب بود و رویش نوشته شده بود آزادی همین حالا!

باید با زنی ازدواج می‌کرد که سرش دائم توی کتاب باشد

عمری که از سر گذرانده بود به برگ‌هایی بی‌حاصل می‌ماند، برگ‌هایی که حالا پژمرده شده بودند، بی‌اینکه خاطراتی دلنشین به بار آورده باشند.

ازآن‌دست زنانی است که شراکت در تخت با هیچ مردی مطلوبشان نیست.

صدای گریهٔ مادرش را از اتاق‌نشیمن می‌شنید، صدایی که پدرش واکنشی به آن نشان نمی‌داد. ناگهان خونسردی‌اش را به دست آورد و با خودش گفت سی‌وپنج سال طول کشید تا بالاخره به پدر و مادرش بگوید از آنها بیزار است.

به‌نظرش الیزابت ازآن‌دست آدم‌هایی بود که نمی‌توانند تنها بمانند. «گمانم تراژدی زندگی زن‌هایی مثل الیزابت همینه.»

خانم اُرویتسکی گفت: «با یه آدم بیخود، با یه بیخود عروسی می‌کنه.» خانم ایدلبری با چنان مردی ازدواج خواهد کرد، چون طبعاً مردهای شایسته‌تر قبلاً ازدواج کرده‌اند و صاحب زندگی‌اند، چون در آن سن‌وسال انتخاب بهتری نمی‌شود داشت.