بریده‌هایی از کتاب چگونه در هر موقعیت انتخاب درست داشته باشیم

اگر خود را خفیف سازیم، نمی‌توانیم در تمامیت و کامل باشیم. اگر خود را دست کم بگیریم، نخواهیم توانست در یکپارچگی باشیم.

اغلب ما یاد گرفته‌ایم یا به خود یاد داده‌ایم که احساس نکنیم. هنگامی که نوعی آسیب، صدمه یا درد و رنج را تجربه می‌کنیم، آن را فرو خورده و سرکوب می‌کنیم. به نظر من احساسات و عواطف فرو خورده مانند یک بمب ساعتی عمل می‌کنند. آن‌ها در بدن جا خوش کرده، آمادهٔ انفجار هستند و در زمان انفجار با ابراز احساسات و عواطف خام و پردازش نشده، آسیب و صدمه به بار می‌آورند.

اغلب اوقات ارتباط مستقیم قابل توجهی بین مشکلات فیزیکی ما و بینش‌هایی که لازم است تا درکشان کنیم، وجود دارد. برای مثال فردی که دچار گرفتگی عضلات گردن شده است، لازم است که از نگاه به گذشته دست بردارد. فردی که مدام به سردرد مبتلا می‌شود، بایستی به گفتگوی درونی منفی که بی‌وقفه در سرش چرخ می‌زند، نگاهی بیندازد. شخصی که دچار مشکلات پا است باید این امر را بررسی کند که چگونه در شرایط خاصی گیر افتاده و قادر به حرکت به جلو نیست.

هر چه بیشتر به بخش‌های بیشتری از خود عشق بورزیم، نه تنها عشقِ به خود در ما بسط می‌یابد بلکه توانایی ما در عشق ورزیدن به دیگران نیز بیشتر و بیشتر می‌گردد.

هرگاه سرشاری و توانایی خود را درک کنیم، تمامیت خود را بپذیریم و با خویشتن خویش و کائنات در ارتباط قرار گیریم، قادر خواهیم بود به حیطهٔ ایمان و اعتماد قدم بگذاریم.

ماندن در روابط و موقعیت‌های اجحاف‌آمیز و در اولویت قرار دادن نیازهای دیگران نسبت به نیازهای خود، ظالمانه‌ترین عمل محسوب می‌شود.

باید به خاطر داشته باشیم که یکپارچگی امری شخصی است. از مفهوم یکپارچگی شمشیری بر حق نسازید تا دیگری را کوچک شمرده و خوار کنید. ما نمی‌دانیم چه چیزی برای دیگری خوب و درست است، چنان که آنان نمی‌دانند چه چیزی برای ما خوب و درست است. فقط بر خود تمرکز کنید!

آیا من به دنبال این هستم که چه چیزی درست است یا به دنبال این هستم که چه چیزی غلط است؟ - آیا این عمل بر اساس ایمان است یا بر اساس ترس؟

روابط ما، به ویژه با کسانی که بیش از دیگران به ما نزدیک هستند، به عنوان قدرتمندترین آینه و بهترین راهنما عمل می‌کنند. آن‌ها اینجا هستند تا به ما بخش‌هایی را نشان دهند که ما انکار و از خود پنهان کرده‌ایم، بخش‌هایی که گم شده یا نیازمند شفا هستند.

ما چیزهایی را می‌خریم تا از دیگران تأیید بگیریم. به موفقیت‌هایی دست می‌یابیم تا احترام دیگران را کسب کنیم. همانند موش‌هایی که بر چرخ گردان می‌دوند در حال دویدن هستیم، دویدنی که هیچ‌گاه پایانی ندارد! هر چه سریع‌تر می‌دویم تا تمامی کارهای «خوب» را انجام دهیم، چیزهای «خوب» را بدست آوریم یا «خوب» باشیم، تا دیگران ما را بپذیرند.

افرادی که احساس بی‌پناهی و بیچارگی ما را تقویت می‌کنند کسانی هستند که مایلند فکر کنیم به آنان نیاز داریم، زندگی ما بدون آنان نمی‌گذرد یا زندگی ما با آنان بهتر و پربارتر است.

با انجام رفتارهای معتادگونه‌ای که مانع می‌شوند تا رنج، شرم و ترسمان را احساس کنیم، خود را از واقعیت هر روزه دور می‌سازیم.

من چطور می‌توانم مثل مادرم ضعیف و حقیر، مانند همسر سابقم متقلب و دروغگو یا مانند پدرم بی‌اصل و نسب، بد دهن و سوءاستفاده‌گر باشم؟ به خاطر آن که ویژگی‌ها و خصوصیات منفی ما چنان ناخوشایند و نفرت‌انگیزند و یا نماد کسی هستند که ما را عمیقاً آزرده است، آن‌ها را انکار کرده و از خود نمی‌دانیم. با خود عهد می‌بندیم که هرگز چنین نبوده و نخواهیم بود.

من چطور می‌توانم مثل مادرم ضعیف و حقیر، مانند همسر سابقم متقلب و دروغگو یا مانند پدرم بی‌اصل و نسب، بد دهن و سوءاستفاده‌گر باشم؟ به خاطر آن که ویژگی‌ها و خصوصیات منفی ما چنان ناخوشایند و نفرت‌انگیزند و یا نماد کسی هستند که ما را عمیقاً آزرده است، آن‌ها را انکار کرده و از خود نمی‌دانیم

من چطور می‌توانم مثل مادرم ضعیف و حقیر، مانند همسر سابقم متقلب و دروغگو یا مانند پدرم بی‌اصل و نسب، بد دهن و سوءاستفاده‌گر باشم؟

من برای بقیه عمرم تنها خواهم ماند. من زندگی فرزندانم را برای همیشه خراب کردم. اما به عقب برگردید و آن افکار را دوباره بخوانید. هیچ‌یک از آن‌ها «حقیقت» نیستند، درست است؟ آن‌ها تعبیر و تفسیرهایی هستند که ماشین معناساز شما آن‌ها را خلق کرده است.

برای بسیاری از ما تصدیق هوشمندی، زیبایی، منحصر به فرد بودن، جذابیت و تمامی شکوه و عظمتمان سخت‌تر از تأیید و پذیرفتن وجه تاریک وجودمان است.

زمانی که دیگر شیوهٔ قدیمی زندگی کردن را تاب نمی‌آوریم، زیرا خود را مستحق بیش از این می‌دانیم

هر بار که صدایتان را در گلو خفه می‌کنید، زبان به دندان گرفته و حرفی را نمی‌زنید، یکپارچگی خود را قورت می‌دهید!