بریده‌هایی از کتاب در روزگار آلودگی

ما همیشه می‌خواهیم تاریخ آغاز و پایان اتفاقات را بدانیم تا با دقت زیاد برای زندگی‌مان برنامه بریزیم. عادت کرده‌ایم که زمان‌بندی‌مان را به طبیعت تحمیل کنیم. این است که نیاز داریم بیماری تا یک هفتهٔ دیگر تمام شود، که به وضعیت عادی برگردیم. نیاز توأم با امیدواری؛ اما در شرایط آلودگی باید بدانیم چه قسم امیدواری مجاز است. در انتظارِ غیرممکن‌ها و نامحتمل‌ها بودن، منجر به ناامیدی‌های مکرر می‌شود.

آلودگی، عفونتی است در روابط ما.

هیچ‌کس خوش ندارد کنار گذاشته شود. حتی اگر بدانیم انفصالمان از دنیا موقتی است، بازهم رنجمان تسکین نمی‌یابد. ما نیازی مبرم داریم که با دیگران باشیم، میان دیگران باشیم، در چند قدمی کسانی باشیم که برایمان اهمیتی دارند. نیازی که شبیه نفس‌کشیدن است. این است که دست به طغیان می‌زنیم: قانع نمی‌شوم، نمی‌گذارم هیچ ویروسی زندگی اجتماعی‌ام را مختل کند. نه برای یک ماه، نه یک هفته و نه حتی یک دقیقه. می‌گویند باید چنین کنیم، اما حق واقعاً با کیست؟

در این فشار نامرئی، دلمان می‌خواهد به وضعیت عادی برگردیم، به خودمان حق می‌دهیم که بخواهیم وضعیت عادی شود. ناگهان وضعیت عادی مقدس‌ترین چیزی شده که داشته‌ایم، هرگز این‌قدر به آن اهمیت نداده بودیم و چون نیک در خود بنگریم حتی نمی‌دانیم وضعیت عادی چیست: چیزی است که می‌خواهیم پسش بگیریم.

ما تحت ارادهٔ قدرتی میکروسکوپی هستیم که با وقاحت برایمان تصمیم می‌گیرد.

مدت‌ها پیش از نویسندگی، ریاضیات شگرد من بود تا بر اضطراب فائق بیایم. هنوز هم اتفاق می‌افتد که صبح‌ها به‌محض برخاستن، در سرم محاسبات و دنباله‌های عددی را پی بگیرم، اغلب نشانه‌ای است از اینکه چیزی روبه‌راه نیست. به نظرم تمام این‌ها از من یک خوره ساخته است.

آنچه از سر می‌گذرانیم تعلیقی است در روزمرگی، وقفه‌ای در آهنگ زندگی، مثل وقتی‌که هنگام اجرای ترانه‌ای، صدای طبل قطع می‌شود و به‌نظر می‌رسد که موسیقی در سکوت متعاقبش کش می‌آید.

وقتی در بزرگراه اتومبیلی از ما سبقت می‌گرفت، می‌گفت قطعاً راننده‌اش نمی‌داند خطر تصادف نه متناسب با سرعت که متناسب با مربع سرعت افزایش پیدا می‌کند.

فرض کنیم که جشن تولد دوستی در پیش است، دقیقاً همین امشب، گرچه عجیب است که جشن تولدی دوشنبه‌شب برپا شود. مهمانی در جایی بسیار کوچک برگزار می‌شود. وزارت بهداشت و حتی سازمان جهانی بهداشت توصیه می‌کنند که از حضور در جمع پرهیز کنید و فاصلهٔ ایمنی را با کسانی که سرفه و عطسه می‌کنند حفظ کنید. می‌دانیم که در مهمانی حفظ حداقل یک متر فاصله ممکن نیست و درضمن می‌توانید تصور کنید چقدر دلخوری پیش می‌آید. هرکدام از ما دو راه داریم: به مهمانی برویم و امیدوار باشیم اتفاقی نیفتد، یا اینکه با اوقات‌تلخی در خانه بمانیم و به مهمانان توی جشن فکر کنیم. می‌دانم که همهٔ مهمان‌ها هر دوی این راه‌حل‌ها را سبک‌سنگین می‌کنند و امیدوار می‌شوم که بسیاری از مهمانی‌آمدن صرف‌نظر می‌کنند و من با جمعیت کمتری نسبت به همیشه روبه‌رو خواهم شد. اما چه خواهد شد اگر همه مثل من فکر کنند و علی‌رغم اخطارها به مهمانی بیایند، چه خواهد شد اگر بین ما تنها یک نفر آلوده باشد... نه، حتی نمی‌خواهم فکرش را هم بکنم. ریاضی به عادت همیشه‌اش که مو را

می‌توانیم کووید-۱۹ را اتفاقی مجرد، بداقبالی یا مصیبت تعریف کنیم، می‌توانیم فریاد بزنیم که تقصیر آن‌هاست. مختاریم. یا می‌توانیم به آلودگی معنا بدهیم. از این زمان استفادهٔ بهتری ببریم، آن را به کارِ اندیشیدن به چیزی ببندیم که وضعیت عادی ما را از فکرکردن به آن بازمی‌دارد: چطور شد که به اینجا رسیدیم، چطور می‌خواهیم از نو شروع کنیم؟ شمارش ایام. تصاحب دلی فرزانه.