بریده‌هایی از کتاب خواستن توانستن نیست

انجام یک کار خلاقانه مستلزم یک تمرکز جدی و شدید بین یک تا چهار ساعت و سپس ذهن آزاد در محیطی متفاوت با جایی که تمرکز شدید کاری داشتید.

مطالعاتی که توسط الن لانگر بر روی ذهن‌آگاهی انجام شده، نشان داده است که عمل تغییر محیط می‌تواند کاملاً انرژی شما را افزایش دهد؛

یک بار تصمیم بگیرید و برای بار دوم به آن فکر نکنید. شرایطی مهیا کنید که جریان را راه می‌اندازد و والاترین ارزش‌های شما را طبیعی و ناگزیر می‌سازد.

پیتر دراکر می‌گوید: «ظرف چندصد سال آینده، وقتی تاریخِ عصر ما از چشم‌اندازی درازمدت نوشته می‌شود، مهم‌ترین موضوع ازنظر مورخان، نه فناوری، نه اینترنت و نه تجارت الکترونیکی است، بلکه تغییر بی‌نظیری است که در شرایط انسان رخ داده است. برای اولین بار-به معنای واقعی کلمه-تعداد بی‌شمار و قابل‌توجهی از افراد دارای حق انتخاب هستند. برای اولین بار، باید خودشان را مدیریت کنند و جامعه اصلاً برای چنین چیزی آماده نیست.»

حذف‌کردن سریع‌ترین راه برای پیشرفت و حرکت به جلو است. برای تغییر محیط فعلی خود باید بارهای اضافی دوروبر خود را سبک کنید. شاید کمی زحمت داشته باشد، اما نتیجه به هزینه‌اش می‌ارزد.

همهٔ گزینه‌های بالقوه را که چیزی جز سردرگمی ندارند حذف کنید. هزینهٔ فرصت را در آغوش بگیرید. بگذارید ترس ازدست‌دادن از بین برود. به‌جای سطحی بودن، عمیق باشید. تمام تنش‌های درونی را از زندگی خود حذف کنید. خواهید دید از اینکه یک باغچهٔ هرس‌شده چقدر میوه می‌دهد شگفت‌زده می‌شوید. از اینکه ببینید محیطی که با تمام ارزش‌های والا و آرزوهایتان هماهنگ است چقدر آرامش‌بخش خواهد بود شگفت‌زده می‌شوید. از اینکه چقدر در گذشته قوی بوده‌اید و به‌خاطر تمام تلاش‌هایی که شما را به این جایگاه رسانده‌اند، شکرگزار خواهید بود.

هر چقدر گزینه‌های بیشتری داشته باشید، تصمیم‌های کمتری می‌گیرید. دکتر باری شوارتز در کتابش به نام پارادوکس انتخاب می‌گوید، داشتن گزینه‌های بیشتر امتیاز محسوب نمی‌شود. تنوع در گزینه‌های موجود باعث عدم تصمیم‌گیری و انتخاب‌های نصفه‌ونیمه می‌شود. گزینه‌های زیاد فقط به عدم رضایت منتهی می‌شوند. سردرگم می‌مانید که آیا انتخاب درستی داشته‌اید یا خیر. هرگز تمام‌وجود متعهد نمی‌شوید و همیشه به گذشته فکر می‌کنید. مایکل جردن همیشه می‌گوید: «من وقتی تصمیمی می‌گیرم، برای بار دوم به آن فکر نمی‌کنم.» این یعنی اعتمادبه‌نفس؛ یعنی اعتماد به خود. ترس برای ازدست‌دادن معنایی ندارد

اگر گوشی هوشمند دارید، تمام اپلیکیشن‌هایی را که کمکی به پیشرفت شما در کارتان نمی‌کنند حذف کنید. همین الآن آنها را پاک کنید.

در اینجا چند مثال از چیزهایی می‌آورم که می‌تواند به زندگی شما نظم بیشتری بدهد: - هرگز بیش از پنجاه ایمیل در صندوق ورودی خود نگه ندارید؛ - هرگز بیش از چهل ساعت در هفته کار نکنید؛ - هرگز بیش از ده دقیقه در روز در فیس‌بوک نچرخید؛ - هرگز بیش از ۴۰۰۰ دلار در ماه خرج نکنید؛ - هرگز بیشتر از سه بار در هفته به رستوران نروید. محدودیت‌های فوق واضح هستند. چیزهایی نیستند که بخواهید از آنها فراتر بروید، اما محدودیت‌های پایین هم مفیدند. اینها معیارهایی هستند که می‌توانید از آنها فراتر بروید، اما کمتر از آن را نمی‌خواهید. - دست‌کم ماهی یک بار به سفر می‌روم؛ - دست‌کم سی مایل در هفته می‌دوم؛

شاید باور نکنید اما تکنولوژی به سیستم شما استرس وارد می‌کند. استرس مداوم بدن شما را در حالت بقا نگه می‌دارد و موجب می‌شود

اطلاعات جدید، روابط جدید و تجربه‌های جدید راه تغییر شماست. شما باید از محیط اطراف خود دانه‌های درست را گردآوری کنید و بکارید تا بتوانید باغ پربرکت زندگی خود را شکل دهید. درنتیجه، اگرچه اغلب محیط‌ها، فردی ناراضی و پریشان از شما می‌سازند، اما اگر به‌دنبال رشد هستید باید بدانید تلاش برای رهایی از «محیط» یا «شرایط» نه‌فقط غیرممکن، که احمقانه هم هست. محیط شما می‌تواند بهترین دوست شما باشد و همان‌طور که خواهید دید، شما و محیط اطرافتان درواقع یکی هستید.

درواقع، نتیجه‌ای که ویل دورانت به آن دست یافت این بود که تاریخ توسط انسان‌های بزرگ شکل نگرفته است، بلکه توسط شرایط طاقت‌فرسا شکل گرفته است.

رفتاری را که دوست دارید انجام دهید تبدیل به رفتاری می‌کنید که ملزم هستید انجام دهید که همیم حکم پادزهر خودویرانگری را برایتان پیدا می‌کند.

بی‌تردید، هر انسانی به‌وسیلهٔ محیط پیرامونش شکل گرفته است. باوجوداین، هر انسانی قدرتی شگرف برای کنترل و خلق محیطی دارد که درنهایت او را شکل می‌دهد.

ما حاصل «متوسط پنج نفری هستیم که با آنها نشست‌وبرخاست می‌کنیم.» همان‌طور که می‌بینید ما ترکیب متوسطی از پنج نفری هستیم که بیشتر وقت خود را با آنها می‌گذرانیم

ر فرهنگ فردگرای امروزه فکر می‌کنیم محیط از ما جدا و متفاوت است، که یک‌جورهایی و تا حدی دست محیط به ما نمی‌رسد اما حقیقت این است که شما و محیطتان دو بخش از یک کل هستید. آنچه شما هستید و آنچه در یک موقعیت می‌توانید انجام دهید از آنچه در موقعیت دیگری هستید و می‌توانید انجام دهید کاملاً متفاوت است. روش غرب منزوی‌کردن و جداکردن از زمینه است، حالا می‌خواهد متغیرهایی در آزمایشگاه باشد یا اینکه ما انسان‌ها باشیم.

توانایی شما در سازگاری در یک محیط نسبت به محیط‌های دیگر بسیار قابل‌توجه است. انسان قابلیت سازگاری بسیار بالایی دارد. به‌عنوان‌مثال، ویکتور فرانکل از تجربهٔ خود در اردوگاه نازی‌ها می‌گوید که چطور خیلی راحت کنار نُه نفر دیگر روی یک تخت کوچک می‌خوابیده است. فرانکل در کتاب انسان در جست‌وجوی معنا می‌گوید: «بله، انسان می‌تواند خود را با هرچیزی وفق دهد، اما از ما نپرسید چگونه.» مهم نیست جهش از یک محیط به محیطی دیگر چقدر عظیم باشد-یا به گفتهٔ فرانکل، مهم نیست محیط اطراف شما چقدر وحشتناک باشد-هر انسانی می‌تواند خود را با محیط وفق دهد. به‌جای سازگار شدن با محیطی منفی، کاری که اکثریت بیشتر مردم جهان انجام می‌دهند، شما می‌توانید خود را با محیطی که خود انتخاب می‌کنید شکل دهید.

اما طراحی محیط مقوله‌ای متفاوت است و به معنای خلق شرایطی است که موفقیت را برای شما بدیهی می‌سازد. به‌عنوان‌مثال، اگر می‌خواهید روی کار تمرکز کنید، باید تمام بازدارنده‌ها را از فضای فیزیکی و یا دیجیتال کاری خود حذف کنید. اگر می‌خواهید تغذیهٔ سالم داشته باشید، تمام غذاهای ناسالم را از خانهٔ خود بیرون ببرید. اگر می‌خواهید نگرشی خلاقانه داشته باشید، به خارج از شهر بروید و یکی‌دو روز را به استراحت بپردازید. اگر می‌خواهید انگیزهٔ بیشتری داشته باشید، مسئولیت‌های بیشتری را بپذیرید و هیزم موفقیت یا شکستتان را

این حقیقت که ما به قدرت اراده نیاز داریم چند دلیل عمده دارد: - نمی‌دانیم چه می‌خواهیم، پس‌از درون به‌هم می‌ریزیم؛ - انگیزهٔ شما (چرای شما) برای رسیدن به اهدافتان به‌اندازهٔ کافی قوی نیست؛ - روی خودتان و رؤیاهایتان سرمایه‌گذاری نکرده‌اید؛ - محیطتان در خلاف جهت اهداف شماست. وقتی این چهار اصل در درون شما نهادینه شوند، کشمکش‌های درونی‌تان به‌پایان می‌رسند؛

ما در یک «جهان فیزیکی زندگی می‌کنیم با بدن‌های فیزیکی در خانه‌هایی با پدرومادر خاص در فرهنگ و موقعیت‌های جغرافیایی و دوره‌های زمانی خاص. ما مستقل از هیچ‌یک از این عناصر نیستیم، آنها هم ما را مجبور به عمل نمی‌کنند اما انتخاب‌های ما را محدود می‌کنند.»