بریده‌هایی از کتاب خواستن توانستن نیست

جک کنفیلد، جایی گفته است: «هرچیزی که در جست‌وجوی آن هستید درست آن‌سوی ترس قرار دارد.» و درست گفته است. اما من می‌خواهم یک قدم هم فراتر بروم؛ درد، سختی، شوک، کسالت، سندرم فریب‌کاری، دشواری، ترس، اشتباه‌کردن، شکست، نادانی و احمق جلوه‌کردن: اجتناب از چنین احساساتی شما را از رسیدن به زندگی ورای تصوراتتان بازمی‌دارد.

دکتر باری شوارتز در کتابش به نام پارادوکس انتخاب می‌گوید، داشتن گزینه‌های بیشتر امتیاز محسوب نمی‌شود. تنوع در گزینه‌های موجود باعث عدم تصمیم‌گیری و انتخاب‌های نصفه‌ونیمه می‌شود. گزینه‌های زیاد فقط به عدم رضایت منتهی می‌شوند. سردرگم می‌مانید که آیا انتخاب درستی داشته‌اید یا خیر. هرگز تمام‌وجود متعهد نمی‌شوید و همیشه به گذشته فکر می‌کنید.

شما می‌توانید تغییر کنید، اما باید محیط خود را تغییر بدهید، باید هر بار که آماده هستید خودتان را به‌روز کنید و به‌طور مداوم محیط خود را تغییر دهید که امیدوارم این روش به الگویی در زندگی شما تبدیل شود. هرگز دست از پیشرفت برندارید، هرگز تغییر از منظر تجربه و روابط را رها نکنید، حال از طریق دیگران باشد یا قدرت والای خودتان. شما از پسش برمی‌آیید.

بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که دیگران را همان‌طور ببینید که خود را می‌بینید. شما می‌توانید تغییر کنید. شما دارای پتانسیل نامحدود و انعطاف‌پذیری هستید، همان‌طور که دیگران هم هستند. با آنها به همین شکل رفتار کنید. دیگران را دوست داشته باشید حتی اگر قوانین شخصی شما را برهم می‌زنند. سپس باقی زندگی خود را وقف تبدیل شدن به فردی کنید که می‌تواند محیط پیرامون خود را تغییر دهد، تا آن دسته از افراد هم بتوانند پیشرفت کنند و مانند شما خود را بالا بکشند.

شما به‌خاطر محیطی که انتخاب کرده‌اید چیزی هستید که هستید. می‌خواهید تغییر کنید؟ پس محیط خود را تغییر دهید. دست از سر قدرت اراده بردارید.

اگر می‌خواهید کارتان مؤثر باشد باید به‌صورت تمرین عمدی باشد، یعنی بین ۹۰ تا ۱۲۰ دقیقه کار قدرتمند و سپس ۲۰ تا ۳۰ دقیقه ریکاوری در یک محیط متفاوت.

گر خودتان محیط اطرافتان را شکل ندهید، محیط شما را شکل می‌دهد

خود-یادآوری مفهومی است که می‌گوید ما در مقام انسان خودمان را آن‌قدری که فکر می‌کنیم، نمی‌شناسیم. درحقیقت، ما خودمان و شخصیتمان را همان‌طوری قضاوت می‌کنیم که دیگران ما را قضاوت می‌کنند-یعنی، به گفتهٔ آریلی، «از روی رفتارمان استنتاج می‌کنیم که چه کسی هستیم و چه شخصیتی داریم.» اما، رفتار شما از شخصیت شما نشئت نمی‌گیرد، بلکه شخصیت شما به‌واسطهٔ رفتار شما شکل می‌گیرد.

محیط شما اهرم شماست.

ببینیم اوضاع در دنیای واقعی چطور است؟ دوپامین برای اغلب افراد به شکل حواس‌پرتی‌های کوتاه‌مدت از کاری است که درواقع باید حتماً انجام دهند؛ مثلاً، اگر روی پروژه‌ای کار می‌کنید و کار با مشکل مواجه می‌شود، یا از کار دل‌زده می‌شوید، چه کاری انجام می‌دهید؟ اگر شما هم مثل اکثر افراد باشید، به‌جای دست‌وپنجه نرم‌کردن با مشکل، وقفه‌ای در کار خود ایجاد می‌کنید. ممکن است ایمیل خود را چک کنید یا سری به شبکه‌های اجتماعی بزنید یا بدون هدفی خاص کمی در اینترنت جست‌وجو کنید. شاید سراغ خوردن شیرینی یا اسنک بروید. تمام این فعالیت‌ها آسایش اندکی برای مرکز سرخوشی مغز شما فراهم می‌آورند. به‌عبارت‌دیگر، تمام این فعالیت‌ها در مغز شما دوپامین آزاد می‌کنند. دوپامین همان مادهٔ شیمیایی است که هنگام مصرف کوکایین و دیگر مواد مخدر مضر تولید می‌شود و باعث می‌شود احساس سرخوشی کنید. لذت‌بخش است. متأسفانه، این سرخوشی دوامی ندارد.