بریده‌هایی از کتاب بایگانی همیشگی

در مادهٔ ۱۲ اعلامیهٔ حقوق بشر آمده: «هیچ احدی نمی‌بایست در قلمرو خصوصی، خانواده، محل زندگی یا مکاتبات شخصی، تحت مداخله [و مزاحمت] خودسرانه قرار گیرد

فناوری از ورای مرزها می‌گذرد و نیازی به ویزا و گذرنامه ندارد.

معنادارترین واکنش به آژانس، از جایی راه افتاد که تمامی کسب‌وکارهای اینترنتی و پایگاه‌های معروف، نشانی خود را از http به https تغییر دادند و راه را بر هر طرف ثالثی که می‌خواست ترافیک اینترنتی را پایش کند بستند. از سال ۲۰۱۶ هم شاهد دگرگونی عظیمی در عرصهٔ اینترنت بودیم که در آن حجم ترافیک رمزگذاری شده، از ترافیک معمولی پیش افتاد.

اگر در میانهٔ خواندن این کتاب موردی برایتان جالب بوده و سعی کردید در اینترنت دنبالش بگردید و مثلاً واژهٔ XKEYSCORE را وارد کرده‌اید، به شما تبریک می‌گویم. خوش‌آمدید! از این به بعد شما یکی از قربانیان کنجکاوی خود شده‌اید. اما اگر حتی چیزی را آنلاین جستجو نکرده‌اید، برای دولت کنجکاو من زیاد سخت نیست که بداند شما این کتاب را خوانده‌اید. شاید حتی سخت نباشد که بداند شما آن را خریده‌اید و نسخهٔ مجاز آن را با کارت اعتباری گرفته یا نسخهٔ غیرمجاز را دانلود کرده‌اید.

خیلی سخته که از دست آدمی که عاشقشی عصبانی باشی. تازه بدتر اینکه، واسهٔ همون کاری که برات دردسر درست کرده، بهش افتخار هم بکنی

هزینهٔ این تحت نظر بودن رو خودم می‌دادم. از روی مالیاتمون کم می‌شد.

برای امین ساختن مردم، تنها باید به آن‌ها اعتماد می‌کردم.

بعد از اینکه دولت آمریکا به‌موجب لایحهٔ «قانون جاسوسی» مرا متهم کرده بود، در عمل مشمول جرم سیاسی هم بودم. این یعنی جرمی انجام داده بودم که قربانی آن خود دولت بود و نه شخص خاص دیگری. قانون بین‌المللی حقوق بشر می‌گوید کسانی که به این جرم متهم شده‌اند، از شمول قانون استرداد معافند چون این جرم خاص معمولاً از سوی دولت‌های اقتدارگرا متوجه اشخاص حقیقی می‌شود. این ماجرا بدان معنا بود که روی کاغذ، همهٔ افشاگران دنیا از تیررس قانون استرداد مجرمین به‌دورند اما در عمل وقتی یک طرف این ماجرا آمریکا می‌بود، قصه فرق می‌کرد.

یک صفحهٔ خالی با محل ورود مورد جستجو که می‌توانستی تویش اسم آدم، نشانی‌اش، شمارهٔ تلفنش یا حتی آی. پی او را بنویسی و Enter را بزنی و درجا تازه‌ترین فعالیت‌های آنلاین او جلوی چشمت ظاهر می‌شد. در بعضی موارد می‌شد نسخه‌ای زنده از صفحهٔ کامپیوترش را فراخوانی کنی و بنشینی به تماشای کارهایی که داشت می‌کرد. مثل یک دیوار نامرئی توی خانهٔ همه. می‌شد چند ایمیلی از او را بخوانی و بعد به شبکه‌های اجتماعی‌اش سرک بکشی و بعد هم تاریخچهٔ جستجویش را ببینی

آژانس نرم‌افزار XKEYSCORE را در یک برگه‌ای ـ که بعداً به روزنامه‌نگاران دادم ـ این‌گونه توصیف کرده بود: «ابزاری برای جستجوی هرآنچه یک کاربر روی اینترنت انجام می‌دهد.»

من برای ارتباط با روزنامه‌نگارانِ هدفم از کلیدهای ۴۰۹۶ و ۸۱۹۲ بیتی استفاه می‌کردم که این یعنی اگر همهٔ امکانات آژانس و متخصصان آن جمع می‌شدند نمی‌توانستند فایل‌های روی آن درایو توی خانه‌ام را بخوانند.

هرچه کلید رمزی که یک الگوریتم می‌دهد، طولانی‌تر باشد، یعنی آن الگوریتم مطمئن‌تر و بهینه‌تر است و امکان حل کردن آن به روش‌های معمول کمتر

خود شما هم که دفعهٔ بعد فایلی را روی دیسک خودتان می‌ریزید، به این نکته دقت کنید که چرا کپی‌کردنش این‌قدر طول می‌کشد و پاک کردنش آنی است. پاسخ هم این است که فرآیند پاک‌کردن، در عمل کاری به خود فایل ندارد و فقط نشانی آن را پاک می‌کند.

حقیقت این است که در بستر فناوری کامپیوتر، گزینهٔ «پاک» در عمل وجود خارجی ندارد یا دست‌کم آنجور که شما فکر می‌کنید نیست. «پاک کردن» یک فریب است: یک افسانه، توهم و یک دروغ نه‌چندان مصلحت‌آمیز که علوم کامپیوتری به شما گفته تا خیالتان را راحت کند.

سازمان این قابلیت را یافته که همهٔ تلفن‌های هوشمند آن‌ها را حتی در حالت خاموش هم ردیابی کرده و بر همهٔ مکالمات و ارتباطات آن‌ها نظارت داشته باشد.

نطفهٔ آمریکا را با سرپیچی و نافرمانی بسته‌اند.

یکی از مهم‌ترین افشاگری‌های من در مورد شیوهٔ نوینی بود که آژانس درخصوص پایش داشت و بر شش اصل مهم استوار بود: «همه چیز را رد بگیرید، همه‌چیز را بفهمید، همه‌چیز را گرد آورید، همه‌چیز را پردازش کنید، همه‌چیز را استخراج کنید، همه‌چیز را منتقل کنید.»

بعد از ۱۱ سپتامبر جامعهٔ اطلاعاتی آمریکا سیاستی را در پیش گرفت که چنان رخدادی «هیچ‌گاه» تکرار نشود. مأموریتی ناممکن و یک دهه بعد، دست‌کم خود من این را به روشنی می‌دیدم که دیگر کارکرد نهادهای اطلاعاتی و سیاسی ربطی به ماجرای تروریسم ندارد و این‌ها حالا هرکاری می‌کنند تا سایهٔ سیاه ترور همیشه روی سر کشور بماند و آن‌ها در این سایه بتوانند دامنهٔ قدرت خود را تا ناکجا بگسترانند.

بزرگ‌ترین حملهٔ تروریستی تاریخ آمریکا همزمان شد با گسترش فناوری دیجیتال که خوشمان بیاید یا نه، خاک آمریکا را به توبره کشید. البته که تروریسم دلیلی شد برای پایش و نظارت بیشتر کشورم اما در عمل دستمایه و بهانه‌ای برای نهادهای اطلاعاتی شد و فرصتی بی‌نظیر به دست‌شان داد

زده‌اید... هر کسی، هر آدمی برای خودش رازهایی دارد که آن‌ها را جایی در ذهن خودش مدفون کرده و شاید این بایت‌های حافظه در کامپیوتر یا ایمیل نباشد، ولی جایی در تاریخچهٔ جستجوهای شما در اینترنت و صفحاتی که گشته‌اید دفن شده باشد ـ که یعنی همین حالا توی کامپیوترها و سرورهای ایالات متحدهٔ آمریکا ذخیره شده‌اند.