بریده‌هایی از کتاب بایگانی همیشگی

ژنو پایتخت تجاری بخش خصوصی تمام جهان بود و پول‌های هنگفتی در آن جابجا می‌شدند که هیچ‌کس نمی دانست از کجا آمده و به کجا می‌روند.

پیش‌تر، رفقایم به من گفته بودند که آدم فقط وقتی واقعاً بزرگ می‌شود که یا یکی از والدینش بمیرد، یا اینکه خودش صاحب فرزند شود. ولی کسی این نکته را به ما نگفته بود که در سن و سالی که ما بودیم، طلاق والدین جای هردوِ این موارد عمل می‌کند و انگار هردو را یکجا با هم تجربه می‌کنی. یکدفعه تمامی نقاط سفت و قابل اتکای زندگی کودکی‌ات محو می‌شوند و جایش آدمی پیش رویت می‌ماند (تازه اگر بماند) که خودش بیشتر از تو درهم‌شکسته و بی‌پناه است و با آن انبارهٔ خشم و اشک همیشگی، یک‌بند این واقعیت را پیش چشمت می‌آورد که دیگر هیچ چیز درست نمی‌شود و دست‌کم برای مدت درازی وضع همین است.

این پسرفت را بیش از همه می‌توان در رابطهٔ دولت‌ها با رسانه‌ها دید. مقامات منتخب مردم، بارها تلاش کرده‌اند که برای پنهان ساختن حقیقت از چشم عموم، روزنامه‌نگاران را بی‌اعتبار کنند و حرف‌شان را از سکه بیندازند. در این رهگذر بارها حقایق را قلابی و جعلی معرفی کرده و به مدد فناوری همه‌چیز را در چشم جهانیان وارونه جلوه داده‌اند. من خودم خبرهٔ این کارم و می‌دانم که برساختن حقایق جعلی، از هنرهای منحوس سازمان‌های اطلاعاتی است. همان سازمان‌ها که در زمان کارم در آن‌ها بارها می‌دیدم با دستکاری در اطلاعات و داده‌ها، روند اثربخشی آن‌ها را به‌گونه‌ای تنظیم می‌کردند که زمینه‌ساز جنگی باشند؛ که آدم‌ربایی را «عملیات ویژهٔ استرداد» قلمداد می‌کردند و شکنجه را «بازجویی پیشرفته» و پایش مردم را «داده‌پردازی انبوه». همین‌ها یک‌دم به من گفتند جاسوس دوجانبهٔ چین، یا سه‌جانبهٔ روسیه یا بدتر از همه‌چیز: یک بچهٔ هزارهٔ نو.

در نظام استبدادی، حقوق فردی از دامان حکومت برمی‌خیزد و به مردم اعطا می‌شود. اما در حکومت آزاد، حقوق برآمده از دل خود مردم است و به حکومت اعطا می‌شود. در شکل اول، مردم همه رعیت هستند و تنها مالک اندک چیزها و در سایهٔ حقوقی که دولت به آن‌ها می‌دهد اجازهٔ تحصیل، کار و حتی دعا کردن دارند. اما در شکل دوم، مردم همه شهروند هستند و و پذیرفته‌اند که دولتی کارهایشان را بگذراند و هر از گاهی هم حق عوض کردن آن را دارند و برپایهٔ قوانین اساسی این کار را انجام می‌دهند.

آن پایگاه اینترنتی که به شما توصیه می‌کند حالا که این کتاب را خوانده‌اید به کتاب جیمز کلپر هم نگاهی بیندازید، اصلاً بر پایهٔ علایق شما کار نمی‌کند و در حال هدایت ناخودآگاه شماست.

اگر کل سیستم فضای دیسک ذخیرهٔ کامپیوتر شما رمزنگاری شده باشد دیگر رقبا نمی‌توانستند به فایل‌های پاک شدهٔ شما سرک بکشند یا چیز دیگری را رویش ببینند مگر اینکه کلید این رمز را داشته باشند. اگر همهٔ ایمیل‌های خودتان را رمزگذاری کنید دیگر گوگل نمی‌تواند آن‌ها را ببیند و حساب کاربری مختص شما را برای خودش بسازد و مثلاً آگهی‌های متناسب با محتوای آن‌ها را روی کامپیوترتان بفرستد. اگر همهٔ ارتباطات خودتان را رمزگذاری کنید دیگر هیچ دولتی از روسیه و چین تا آمریکا و بریتانیا نمی‌توانند آن‌ها را شنود کنند مگر اینکه کلید رمز را داشته باشند. این چکیدهٔ هنر رمزنگاری بود و سررشتهٔ اختیار را راست در دستان صاحب کلید رمز می‌گذاشت.

واژه‌ها را نه مردم فرودست که خود قدرت مسلط ساخته است.

اگر مأموران قانون بخواهند در زندگی شما سرک بکشند اول باید بروند پیش قاضی و سوگند یاد کنند و مدارک مستند و مستدلی ارائه کنند. که باز یعنی باید به قاضی توضیح بدهند که چرا فکر می‌کنند شما شاید جرمی مرتکب شده‌اید و یا شواهدی نشان بدهند که ممکن است مدارک جرم در بخشی از دارایی‌های خصوصی شما یافت شود. بعد تازه قسم بخورند که این شواهد در نهایت صداقت و درستی جمع‌آوری شده و بعد اگر قاضی حکمی صادر کرد می‌توانند به تحقیق خود ادامه بدهند و تازه آن‌موقع هم اعتبار این حکم برای زمان محدودی صادر خواهد شد.

در شکل کاری قراردادی امنیتی، به‌ویژه در بخش فنی، معمولاً شما در عمل توی یکی از نهادهای امنیتی کشور حضور دارید و کار می‌کنید ولی اسم‌تان در فهرست کارمندان شرکت دل، یا لاکهید (یا یکی از شرکت‌های ریز و درشتی که این دو خریده‌اند) رد می‌شود.

ما فقط حرف زدن بزرگ‌ترها را تقلید می‌کنیم