بریده‌هایی از کتاب آشپزی برای پیکاسو

«همه همیشه شهرت می‌خوان، اما هیچ‌کس نمی‌خواد که درست کار کنه. سال‌ها طول می‌کشه تا بشه یک حرفه رو یاد گرفت، هر حرفه‌ای. با فرض اینکه کسی در وهلهٔ اول استعدادش رو هم داشته باشه.»

ما همیشه نمی‌تونیم اون چیزی رو که می‌خوایم به‌دست بیاریم، اما می‌تونیم یاد بگیریم که بعضی از رؤیاهامون رو قربانی کنیم تا مطمئن بشیم زندگی‌مون به یه مشت کابوس ختم نمی‌شه.»

«ماهیگیر دانا از آب گل‌آلود هم ماهی می‌گیره.» همیشه گمان می‌کردم با این ضرب‌المثل به من دلگرمی می‌دهد که اگر در شرایط سخت تاب بیاوری، سرانجام برای تلاش‌هایت پاداش خواهی گرفت. اما مثل بیشتر چیزهایی که مادرم به من گفته بود، معنای دیگری را نیز از این ضرب‌المثل برداشت می‌کردم: «وقتی اوضاع آشفته است و هرکسی حواسش به طوفان و موج‌های متلاطم پرت شده است، تو یک فرصت فوق‌العاده داری تا چیزی را که می‌خواهی بدون اینکه در تیررس توجه قرار بگیری به‌دست بیاوری.»

هر عکاسی یه نقاش درونش داره که منتظره به هر شکلی آزاد بشه

تو نمی‌تونی بدون طوفان، آرامش داشته باشی

گاهی‌اوقات آدم‌ها به‌خاطر مصیبت‌های زیادی که توی زندگی‌شون کشیدن بدعُنق و پرخاش‌جو می‌شن، فقط برای‌اینکه آسیب‌پذیری بیش از حدشون رو از دیگران مخفی کنن.»

برای من چهار سال طول کشید که مثل رافائل نقاشی کنم، اما یه عمر طول کشید تا مثل یه بچه نقاشی بکشم.

تولد، مرگ را پدید می‌آورد و در اسپانیا بنا به عقیده‌ای ارواح مردگان هیچ‌گاه کاملاً ناپدید نمی‌شوند. بنابراین یاد می‌گرفتی با آنها زندگی کنی به‌جای اینکه در برابرشان مقاومت کنی و از اینکه زیادی احساساتی شوی دوری می‌کردی، وگرنه خدمتگزاران مرگ فکر می‌کردند که تو خیلی زودتر از موعد برای مردن آماده هستی.

هیچ‌کس نمی‌تواند بدون نابودکردنِ چیزی ارزشمند، چیز دیگری را خلق کند.

«وقتی مسن‌تر می‌شی رابطهٔ عاشقانه ناپخته‌تر می‌شه، چون هرکی فرصت کمتری داره.»

آدم‌ها لزوماً مجبور نیستن اعتماد تو رو به‌دست بیارن. بالاخره، اعتماد یه انتخابه که ما می‌کنیم. ما تصمیم می‌گیریم، من انتخاب می‌کنم که به این یکی اعتماد کنم.

می‌دونی که پول هیچ‌وقت واقعاً جای عشق رو پُر نمی‌کنه.

می‌توانم به هرکسی نگاه کنم و هیولایی که در درونش پنهان شده را پیدا کنم.

آندین با حسادتی شدید پی برد: «او را بارها و بارها نقاشی کرده.» یک زن در تمام تجسم‌هایش: زن خانه‌دار، دخترمدرسه‌ای، زن لَوند. تصور کن برای چنین هنرمند برجسته‌ای آن‌قدر جذاب باشی!

ساعت مچی سنگین و مردانه هنوز از گرمای دست پیکاسو گرم بود و او حس می‌کرد نبضش در برابر وزن آن می‌تپد. به‌نظر می‌رسید ساعت تمام دقایق گذشته را که در درونش تیک‌تاک کرده، در خود جای داده بود؛ مثل حشره‌های کوچکی که درون شیشه‌ای در یک روز گرم تابستانی وِزوِز می‌کنند.

هر لحظه به آهستگی می‌گذشت و به‌دست فراموشی سپرده می‌شد... گویی این بعدازظهر عجیبِ افسون‌شده می‌توانست برای همیشه ادامه پیدا کند.

آندین بی‌درنگ حس کرد خودش درون یکی از این حباب‌های جادویی شناور است. حالا زمان به آرامشی ابدی پیوند خورده بود و سرشار از عمیق‌ترین سکوتی بود که آندین تابه‌حال در زندگی‌اش حس کرده بود.

فکر کردم این روزها، چیزهایی را که آدم‌ها عاقلانه می‌نامیدند، اغلب احمقانه‌تر از چیزی بود که من در سر داشتم.

مردم، شوخ‌طبعی‌اش را با خصلت‌های یک آدم خشنود اشتباه می‌گرفتند.

آدم باید غم و شادی رو باهم بپذیره.