بریده‌هایی از کتاب راه باریک آزادی

جامعه برای به زنجیر کشیدن لویاتان به همکاری، سازماندهی جمعی، و تداوم مشارکت سیاسی نیاز دارد. اگر جامعه در بین خودش به بندگان در گرو وام و اربابان، عشیره‌ها، قبایل یا گروه‌های خویشاوندی تقسیم شده باشد انجام چنین کاری دشوار است.

اگرچه آزادی هیچ‌گاه خود به خود به وجود نمی‌آید و در تاریخ بشر دست یافتن به آن آسان نبوده است، اما در مناسبات بشری جا برای آزادی هست و این امر بستگی حیاتی به پیدایش حکومت‌ها و نهادهای حکومتی دارد.

. در جوامعی که لویاتان غایب است مشکل فقط خشونت مهار نشدهٔ «همه علیه همه» نیست. قفس هنجارها نیز به همین اندازه مشکل‌زا است و با خلق مجموعهٔ متصلبی از انتظارات و رشتهٔ کاملی از روابط اجتماعی نابرابر قالبی متفاوت، اما نه سبک‌تر از سلطه به وجود می‌آورد.

لویاتان چینی دقیقاً به مانند لویاتانِ رأیش سوم، ظرفیت حل و فصل مرافعات و به انجام رساندن امور را دارد. اما از توانایی‌های خود نه به منظور ترویج آزادی، بلکه برای سرکوب و سلطهٔ عریان بهره می‌گیرد. این لویاتان به «جنگ» خاتمه می‌دهد، اما تنها بدان منظور که کابوسی دیگر را جایش بنشاند

به اعتقاد هابز زندگی «آدمیان بدون قدرتی عمومی که همگان را هیبت‌زده کند .... منزوی، فقیرانه، ناگوار، بی‌رحمانه و کوتاه» است. با این حال توصیف یانگ نشان می‌دهد با آنکه همه «در پیشگاه مائو هیبت‌زده و متوحش می‌ایستادند» همین امر زندگی اکثرشان را ناگوار، بی‌رحمانه و کوتاه می‌کرد.

نکتهٔ اصلی اینجاست که یک لویاتان، هر گونه که اداره شود، آن کاری را می‌کند که از یک لویاتان انتظار می‌رود. لویاتان «جنگ» را متوقف می‌سازد، «ترس دائمی، و خطر مرگ خشونت‌بار» را از میان می‌برد و تضمین می‌دهد که زندگی مردان و همچنین امیدواریم زنان حالا دیگر «منزوی، فقیرانه، ناگوار، بی‌رحمانه و کوتاه» نخواهد بود.

هابز همچنین تشخیص می‌داد که انسان‌ها آرزویی شدید برای برخی وسائل آسایش اولیه و فرصت‌های اقتصادی دارند. او نوشت «حالات نفسانی که آدمیان را به صلح متمایل می‌سازند شاملند بر ترس از مرگ؛ طلب لوازم ضروری برای زندگی راحت؛ و نوعی امید به کسب آنها از طریق کوشش خود.» اما در وضعیت «جنگ» این چیزها به طور طبیعی فراهم نخواهند آمد. در واقع [در چنین شرایطی] انگیزه‌های اقتصادی از میان می‌روند.

از نظر هابز، «جنگ» «صرفاً شامل درگیری واقعی نیست، بلکه عِلم به قرار داشتن در معرض درگیری است، در هر زمانی که اطمینان نسبت به خلاف آن وجود نداشته باشد.»

هر رابطهٔ قدرت نابرابر، چه از طریق تهدید به اجرا گذاشته شود یا دیگر ابزارهای اجتماعی ازقبیل رسوم، شکلی از سلطه می‌آفریند، زیرا به محکومیت نسبت به سیطرهٔ دلبخواهی کسی می‌انجامد: محکوم بودن به ارادهٔ بالقوه بوالهوسانه یا داوری بالقوه شخصی دیگر.

تردیدی نیست که با اطاعت و پیروی از خواسته‌ها یا فرامین شخص دیگر می‌توان جلوی خشونت را گرفت. اما قیمتش تهدید شدن در هر روز آزگار و انجام کارهایی است که شما نمی‌خواهید بکنید