بریده‌هایی از کتاب هنر کارکردن

در نهایت موفقیت این نیست که چه کارهای زیادی برای زندگی‌تان انجام داده‌اید، بلکه آن چیزی است که از شما باقی می‌ماند.

وقتی کار اصلی زندگی‌مان را با دیگران مشترک می‌شویم، وقتی می‌پذیریم این کارها تا زمان مرگمان هم تمام نمی‌شود، نه‌تنها به درکی از قابلیت‌های خودمان می‌رسیم بلکه به دیگران هم کمک می‌کنیم همین کار را انجام دهند

می‌توانید این کار را با سازمان‌دهی یک تیم انجام دهید، همان کاری که بن و کریستی کارلسون کردند یا سازمانی را بنا کنید که تاثیرگذاری‌تان را چند برابر کند. شما می‌توانید زندگی بهتری را برای عزیزانتان برنامه‌ریزی کنید، همان کاری که سم از اوگاندا کرد

آنچه برایم گفت داستان پشت داستان درباره مردان بی‌خانمانی بود که او آن‌ها را «پسرم» صدا می‌کرد؛ مردانی که او امتیاز این را داشت که شاهد پایان دورهٔ آموزشی‌شان در برنامه‌های توان‌بخشی و رفتنشان سراغ زندگی سالم باشد. این میراثی بود که او از خود به جای می‌گذاشت و این اتفاقات همگی در دو دهه زندگی پس از بازنشستگی او رخ دادند.

مهم نیست که کاری را در این دنیا ناتمام رها کنیم و برویم بلکه مهم آن است که این کار فرصت زندگی کردن را از ما ندزدد. انتخاب درستِ بازنشسته شدن، یکجا نشستن و منتظر مرگ ماندن نیست. انتخابِ درست، سخت و مشتاقانه کار کردن و در عین حال اذعان به محدودیت‌هایی است که زندگی دارد.

اگر چنین نکنیم، احتمالاً خودمان و اطرافیانمان را دیوانه خواهیم کرد

چالش هر هنرمند - ما همگی درحال خلق چیزی روی بوم زندگی هستیم، پس درواقع هنرمندیم- خوب انجام دادن کار بدون توجه به نتیجهٔ آن است.

همیشه داستانی ژرف‌تر (از آنچه در لایهٔ سطحی ماجراها می‌بینیم) وجود دارد.

پس پیگیری رسالت، اگر موجبات نابودیمان را فراهم می‌آورد، چه خوبی‌ای دارد؟ چطور می‌توانیم این تنش بین پیوسته کار کردن و خود زندگی را به حد تعادل برسانیم؟ باید تشخیص دهیم که چه چیزهایی نمی‌دانیم. بسیاری از هنرمندان محبوب جهانی از سوی مردم هم‌عصر خود احمق تلقی می‌شدند. اما خوشبختانه برخلاف اینکه گاهی دیگران خود این افراد را تحمل نمی‌کردند، نسبت به کارشان بردباری نشان می‌دادند. اما زندگی این دسته افراد یک درس مهم دارد؛ نباید ناامید شویم. می‌توانیم به این میراثی که در پی آن ایمان می‌آید، اعتماد کنیم.

هر اجبار و اضطراری، رسالت نیست، اما کار اصلی زندگی شما شاید با فوریتی چنان قدرتمند شروع شود که شما را در مرزهای وسواس گیر بیندازد. آنچه باید بیاموزید به تعادل رساندن وسواس است، یعنی زندگی با تنش‌ها و کشمکش‌هایی که شما را به جلو می‌برند بدون دیوانه‌کردنتان؛ برای اینکه شما در آن استعداد استاد شوید نه اینکه آن استعداد، استاد شما شود. این تنها راه مسلط شدن به هنر کار کردن و تشخیص وسوسهٔ درونمان است؛ وسوسه‌ای که اگر به آن بی‌توجهی کنیم، نابودمان خواهد کرد.

این وسوسهٔ بزرگی در پیگیری کار معنادهنده به زندگی وجود دارد که خودتان را در فرایند پیگیری این کار گم کنید؛ همان نتیجه‌ای که اعتیاد با خود دارد؛ نابودی کامل خویشتن. کم‌کم دیگر نخواهید توانست که خود را از آنچه ایجاد کرده‌اید جدا کنید و این قلمرویی خطرناک است.

رسالت یعنی زندگی را به خوبی زندگی کردن.

کوچک‌ترین لحظات، همان‌ها که به‌نظر ما بی‌اهمیت می‌آیند، اتفاقاً گرامی‌ترینشان خواهند شد. وقتی در کوشش برای انجام کاری شگفت‌انگیز با زندگی‌تان هستید، فراموش نکنید که بدون کسانی که از رویایتان حمایت کنند، کار شما همواره ناقص خواهد بود.

زندگی روش عجیب و جالبی برای آموختن درس‌هایش به ما دارد، طوری‌که گاه مهم‌ترین چیز زندگی همان عادی‌ترینش است.

جان لنون در یکی از ترانه‌هایش برای پسرش این‌طور نوشته: «زندگی همان اتفاقاتی است که برایت رخ می‌دهد، حال آنکه تو سرگرم کارهای دیگر هستی.» می‌بینیم که این حرف برای زندگی آقای هولاند هم صدق می‌کند، همان‌طور که او الان می‌تواند تصویر کاملی از رسالتش را ببیند و بفهمد که در پس هر ناامیدی، منظوری نهفته بوده و اینکه وقتی حس می‌کرد در دورترین نقطه از هدف واقعی‌اش از زندگی قرار دارد، درواقع نزدیک‌تر از چیزی بود که فکرش را می‌کرد.

می‌توانید ساختار زندگی و کارتان را چنان بنا کنید که همین حالا بتوانید با ارث و میراثتان زندگی کنید. درواقع، بذل و بخشش شما نباید نتیجه فرعی موفقیتتان باشد و برعکس می‌تواند همان چیزی باشد که در درجهٔ اول اهمیت قرار می‌گیرد.

من دیده‌ام که آدم‌های ثروت‌مند در بعضی از فقیرترین بخش‌های جهان و آدم‌های ورشکسته در خانه‌های میلیون دلاری روزگار می‌گذرانند.

وقتی از میراث حرف می‌زنیم، از چه حرف می‌زنیم؟ اهمیت زندگی به اثری است که روی زندگی دیگران می‌گذارید نه چیز دیگر. جکی رابینسون

او دراین‌باره گفت: «دنبال رسالت خود نگردید. کشف کنید، چیزهای جدید امتحان کنید، به حرکت خود ادامه دهید. چیزی شما را به چنگ خود درخواهد آورد. چیزی شما را صدا خواهد زد. این روند هیچ فرقی با عاشق شدن ندارد. نمی‌توانید روی صندلی بنشینید و تصمیم بگیرید که می‌خواهید با فلان آدم ازدواج کنید. وقتی عاشق می‌شوید که تجربیات، خوشی‌ها، چالش‌ها و شاید دل‌شکستگی‌تان را با کسی به اشتراک بگذارید. همهٔ این‌ها بدون از جا برخاستن، در دل ماجرا رفتن و ملاقات با کسی که دیگر نتوانید از فکر کردن به او دست بکشید، امکان‌پذیر نیست.»

رسالت چیزی است که هرگز از وجود شما بیرون نخواهد رفت و اشاره‌ای است که شما را به سمت آنچه به خاطرش به این دنیا آمده‌اید، می‌برد.