بریده‌هایی از کتاب هنر کارکردن

ما در دنیایی که پر از بهانه‌هایی برای حواس‌پرتی است، چندان تمایلی به تیز کردن گوش‌هایمان نداریم. ترجیح می‌دهیم کتاب بخریم، در سمیناری ثبت‌نام کنیم یا به یک کنفرانس برویم تا آموزش و راهنمایی ببینیم. این گام را بردار، آن برنامه را دنبال کن، به این شش اصل پایبند باش اما چنین تجربه‌هایی، برای «راز بی‌انتهای زندگی» (نقل قول معروف بوچنر) جایگزین‌های درخوری نیستند. ما طوری تربیت شده‌ایم که باور کرده‌ایم هر چیزی امکان‌پذیر است، قابلیتمان نامحدود است و استحقاق رسیدن به رؤیاهایمان را داریم. اما شاید یافتن رسالت خویش برایمان به این سادگی‌ها هم نباشد.

نیازی نیست طرح و نقشهٔ بزرگی داشته باشید، فقط کافی‌ست کمی از اوضاع و احوالتان ناراضی باشید یک پیش‌فرض نه‌چندان شفاف داشته باشید که می‌گوید دنیا آن‌قدرها هم جای خوب و درستی نیست. این همان آگاهی است؛ اینکه حس کنیم چیزی بیش از آنچه هست هم امکان‌پذیر است.

فرانکل در تجربهٔ نجات زندگی کسانی که دست به خودکشی می‌زدند و تجربهٔ شخصی خودش در اردوگاه کار اجباری نازی‌ها آموخت که سه‌چیز به زندگی معنا می‌دهد؛ اول، طرح و نقشه؛ دوم، یک رابطهٔ مهم و سوم رنج را به چشم رستگاری دیدن.

ای‌کاش‌گفتن و حسرت‌کشیدن برای آنچه می‌توانست باشد تنها آدم‌ها را از زیستن زندگیِ اکنون باز می‌دارد.

هنر کارکردن البته دربارهٔ معجزه نیست. این کتاب برای این است که رسالت خود را بیابید و کشف کنید برای چه کاری پا به این دنیا گذاشته‌اید. رسالت چیزی نیست که بتوانید راحت از کنارش بگذرید؛ درواقع پاسخی است به یک پرسش قدیمی؛ من باید با زندگی‌ام چه کنم؟

رمز کار آن‌جاست که باید بدانید چه زمانی به صدای ترس گوش کنید و چه زمانی نه.

در دورهٔ مدرن، مسئولیت کشف و استفاده از پتانسیل‌های فردی اغلب به عهدهٔ خود شخص است. این موضوع بیشتر از اینکه چالش باشد، یک شوخی بی‌رحمانه است. چطور یک نفر می‌تواند به همهٔ آنچه قرار است انجام دهد، پی ببرد، اگر نداند کیست و الگویی اطرافش نباشد که از او الهام بگیرد؟

دست روی زانو گذاشتن و دوباره بلند شدن سخت است. اما اگر بردباری را بیاموزیم و انتخاب کنیم که مرهم پنهان در زخم‌های شکست را ببینیم، می‌توانیم از اشتباهات برای رشد خود استفاده کنیم. ما توانایی این را داریم که به موانع پیشِ روی خود غلبه کنیم و مصیبت و اندوه را به فتح و ظفر تبدیل کنیم. حتی می‌توانیم آن شکست‌ها و امتحان‌ها را با علم به این که نشانه‌ای از بودن در مسیر درست هستند، جشن بگیریم؛

شکست دوستی است که در ظاهر لباس دشمن به تن کرده است.

واقعیت این است که هزینهٔ تعهدندادن سنگین‌تر از هزینهٔ انتخاب غلط است. چون وقتی شکست می‌خورید، درس می‌گیرید. اما از تعهدندادن، از انتخاب بی‌عملی چه عایدتان می‌شود؟ هیچ. وقتی بی‌دلیل توقف می‌کنید، وقتی در نتیجهٔ ترس معطل می‌شوید، چیزی هم نمی‌آموزید.

رمز کار آن‌جاست که باید بدانید چه زمانی به صدای ترس گوش کنید و چه زمانی نه.

اگرچه می‌گوییم دنبال خوشبختی هستیم اما درواقع خوشبختی نمی‌خواهیم. به‌طور خلاصه در پی خوشبختی بودن برای اقناع عمیق‌ترین و درونی‌ترین عطش و اشتیاق ما کافی نیست. ما دنبال چیز بیشتری هستیم؛ چیزی متعالی یا دلیلی برای خوشبختی.

اما شاید این ماییم که اشتباه می‌کنیم. شاید بدترین راه شاد بودن، تلاش برای شاد بودن است.

طبق دانسته‌های ما بسیاری از مردم از شغل خود که وقت قابل توجهی را در آن صرف می‌کنند، رضایت ندارند. یک نظرسنجی تازه نشان داده است، تنها سیزده درصد کارگران جهان «متعهد» به شغل خود هستند و ۸۷ درصد دیگر حس خاصی نسبت به شغلشان ندارند و بیشتر بی‌تفاوت‌اند تا خشنود. این اعداد نباید باعث شگفتی شود.

جودی سرانجام به این خواسته تن داد. او بنیاد «هیچ‌چیز را نگفته نگذارید» را ساماندهی کرد، برنامه و کتابی که به همهٔ افراد در هر سن و سالی اجازه می‌دهد برای عزیزانشان نامه بنویسند. مرگ لری برای او الهام‌بخش این کار بود. اما این ایده واقعی نشد تا اینکه او تصمیم به عملی‌کردنش گرفت. او هنوز هم فکر می‌کرد کسی باید کاری کند. سرانجام فهمید آن شخص خودش است.

هر فصل که دست‌کم داستان یک نفر را روایت می‌کند، براساس یکی از زمینه‌های زیر است: • آگاهی • کارآموزی • تمرین • کشف • حرفه‌ای‌شدن • استادی • به‌جا گذاشتن میراثی از خود

همچنین می‌توانید منابع آزاد بیشتری را در نشانی artofworkbook.com پیدا کنید.

وبسایت او Goinswriter.com روزانه چهار میلیون بازدید از سراسر جهان دارد. با او در توئیتر به آدرس (@jeffgoins) در ارتباط باشید.

او سه کتاب دیگر هم نوشته است: In-Between (میانجی)، Wrecked (کشتی‌شکسته) و You Are a Writer (شما یک نویسنده هستید).

درواقع همهٔ رسالت همین است؛ مهم میراثی است که از خود به جا می‌گذارید.