بریده‌هایی از کتاب هنر کارکردن

تضمینی وجود ندارد که هیچ‌کدام از ما تا یکی دو ساعت دیگر زنده باشیم.

ما نمی‌توانیم روی مسیری که در زندگی به سمت آن کشیده می‌شویم، کنترل داشته باشیم اما می‌توانیم کنترل کنیم چطور به مسیری که در آن هستیم، واکنش نشان دهیم. هرچند برای این کار باید افکارمان دربارهٔ اینکه لایق چه بودیم (همان ای‌کاش و حسرت) را رها کنیم و آنچه هست را در آغوش بکشیم. چیزی که ما را به سمت آینده‌ای حتی بهتر از آنچه در تصورمان بود، پیش می‌برد.

هر کسی دنبال دلیلی برای آمدنش به این دنیا است؛ دنبال چیزی که درونی‌ترین خواسته‌هایش را جامه عمل بپوشاند. من معتقدم «آن چیز» رسالت است.

به قول پارکر پالمر، نویسنده و فعال این حوزه؛ «فقط شما به زندگی نگویید چه می‌خواهید، به صدای زندگی هم گوش کنید که بدانید از شما چه می‌خواهد.»

رسالت، طرحی از پیش برنامه‌ریزی‌شده نیست؛ چیزی است که وقتی طرح و برنامه به شدت غلط پیش می‌رود، باقی می‌ماند.

تعهد به ما می‌آموزد لذت‌های آنی را با پاداش‌های بلندمدت جایگزین کنیم و نشان می‌دهد هر تغییری زمان‌بر است. در مسیرِ یادگیری، انضباطِ ماندن در این مسیر، همان عاملی است که شخصیت ما را رشد می‌دهد. این پاداش صبر است؛ لذت دیدن چیزی که به‌دست نمی‌آمد مگر با گذر سال‌هایی که با ممارست صرف آن کردید. اما موضوع فقط تعهد نیست، استقامت هم مهم است. اگر رنج را تحمل نکنید، امکان ندارد علاقه و اشتیاق خود را پیدا کنید.

وقتی به‌جای دنبال‌کردن یک رؤیا در انجامِ اجباری کاری گیر بیفتید، معلوم است که بهترین خودتان نخواهید بود، همهٔ ما این را می‌دانیم.

آنچه من فهمیده‌ام این است که پیدا کردن هدفتان از زندگی بیش از نقشه و برنامه‌ریزی، به مسیری که در زندگی طی می‌کنید، ربط دارد.

آنچه زندگی را خارق‌العاده می‌کند، فرصت‌هایی که به دست می‌آوریم نیست، کاری است که با فرصت‌ها می‌توان انجام داد.

همهٔ ما می‌خواهیم «دقیقاً بدانیم» چه کاری قرار است با زندگی‌مان انجام دهیم و هدف از زندگی کاملاً برایمان شفاف توضیح داده شود. اما رسالت چنین راه و رسمی ندارد. رسالت هرگز کاملاً شفاف نیست و تقریباً هیچ‌وقت مستقیم و روشن نمی‌توان به آن پی برد، به‌ویژه وقتی عزم سفر می‌کنید. اما وقتی گام‌های نخست را برداشتید، وقتی متعهد به انجام بعضی کارها شدید، کم‌کم چیزهایی که در این مسیر هست، برایتان روشن می‌شود.

اگر کاری که انجام می‌دهیم فقط برای موفقیت شخصی یا شناخته‌شدن باشد، کم‌کم علاقهٔ خود را از دست می‌دهیم یا غرق تشویش می‌شویم. اما اگر کار برای رسیدن به یک خوب بزرگ‌تر باشد، اگر اینجا باشیم که ما به کار خدمت کنیم و نه کار به ما، هر روز با یک چالش تازه و با یک هدف از خواب برمی‌خیزیم. چیزی که بسیار شبیه به رسالت به‌نظر می‌آید.

شما باید هدف داشته باشید و بدانید کجا می‌خواهید بروید تا بتوانید به آنجا برسید. همه چیز روشن به‌نظر می‌رسد اما بسیاری از مردم رؤیایی را دنبال می‌کنند بدون اینکه بدانند واقعاً در حال تلاش برای رسیدن به چه هستند.

این فقط شما نیستید که انتظار رسالتتان را می‌کشید، رسالتتان هم انتظار شما را می‌کشد

راز موفقیت این است که گاهی رسیدن به هر چیزی که می‌خواهی، الزاماً خوشبختی نمی‌آورد.

رسالت وسیله‌ای برای رسیدن به زندگی راحتتر نیست. گاهی ما در مسیر موفقیت شخصی گام برنمی‌داریم، بلکه به سمت دردی بزرگ‌تر از درد پیشین می‌رویم. اما اینجا یک نکته وجود دارد؛ رسالت همیشه شما را به سمت زندگی‌ای می‌برد که مهم است، زندگی‌ای که بتوانید به آن افتخار کنید. هرچند مسیری که ما را به آنجا می‌رساند، همیشه هم دست ما نیست. گاهی این مسیر می‌تواند پرهزینه باشد یا حتی به قیمت جانمان تمام شود. اما آنچه در پایان این جاده انتظار ما را می‌کشد، پاداشی است که با پول نمی‌توان آن را خرید و میراثی است که جهان هرگز فراموشش نخواهد کرد.

«خیلی‌ها فراخوانده می‌شوند، اما تعداد کمی انتخاب می‌شوند.» انجیل متی

«دنبال رسالت خود نگردید. کشف کنید، چیزهای جدید امتحان کنید، به حرکت خود ادامه دهید. چیزی شما را به چنگ خود درخواهد آورد. چیزی شما را صدا خواهد زد. این روند هیچ فرقی با عاشق شدن ندارد. نمی‌توانید روی صندلی بنشینید و تصمیم بگیرید که می‌خواهید با فلان آدم ازدواج کنید. وقتی عاشق می‌شوید که تجربیات، خوشی‌ها، چالش‌ها و شاید دل‌شکستگی‌تان را با کسی به اشتراک بگذارید. همهٔ این‌ها بدون از جا برخاستن، در دل ماجرا رفتن و ملاقات با کسی که دیگر نتوانید از فکر کردن به او دست بکشید، امکان‌پذیر نیست.»

خود من قبلاً فکر می‌کردم رسالت یعنی انجام کاری خوب در این جهان. اما حالا فهمیده‌ام که رسالت به معنای تبدیل شدن به یک آدم خوب است؛ آدم خوبی که اجازه می‌دهد خوبی‌اش بر جهان اطرافش اثر بگذارد

واقعیت این است که هزینهٔ تعهدندادن سنگین‌تر از هزینهٔ انتخاب غلط است. چون وقتی شکست می‌خورید، درس می‌گیرید. اما از تعهدندادن، از انتخاب بی‌عملی چه عایدتان می‌شود؟ هیچ.

چیزی که همه می‌خواهیم بدانیم، این است که در مهلتِ داده شده به ما برای زندگی روی زمین، هدف و منظوری وجود دارد. ما فقط تا زمانی می‌توانیم حواس خودمان را پرت لذت کنیم که از خودمان سؤال نکرده باشیم. نکتهٔ این ماجرا (مهلتی که به ما داده شده است) چیست؟ این یعنی اگر رضایت واقعی می‌خواهیم باید پا را از آرزوهای بی‌اهمیت فراتر گذاشته و کاری را انجام دهیم که دنیا از جانب ما به آن نیاز دارد. رسالت زمانی می‌آید که ما رنج را در آغوش بکشیم، نه اینکه از آن فرار کنیم.