بریده‌هایی از کتاب هنر کارکردن

ما در زندگی آنچه سهممان است را پذیرفته‌ایم. چیزی در مایه‌های «همینی که هست». با اینکه همهٔ تلاشمان را می‌کنیم که واقعیت را همان‌گونه که هست بپذیریم اما همچنان آرام نمی‌گیریم.

پرسیدم تابه‌حال به این فکر کرده‌ای که زندگی چه شکلی می‌شد، اگر آن روز هنگام گذاشتن توپ روی تی تعادلت را از دست نمی‌دادی؟ اگر هرگز دچار تومور مغزی نشده بودی و مجبور نبودی ۶۴ هفته شیمی‌درمانی کنی؟ او پاسخ داد: «راستش را بخواهید، هرگز درباره‌اش فکر نکرده‌ام.» پدرش هم همین را گفت و ادامه داد: «واقعیت این است که این‌ها کارت‌هایی هستند که سهم ما در زندگی شده است و ما تنها با آن‌ها بهترین بازی‌ای که می‌توانیم را انجام می‌دهیم.»

اگر همهٔ انسان‌ها در زندگی رسالتی داشته باشند، چه؟

هرچند واقعیت این است که آن روز به خودی خود اهمیتش کمتر از فرایندی بود که برای رسیدن به آن روز لازم بود.

موفقیت فقط دستاورد استقامت در سختی‌ها نیست بلکه حاصل شناخت خویشتن است. ویلیام در جلسهٔ سخنرانی الهام‌بخش گفت که گاهی شما به مسیری اشتباه پا می‌گذارید، اصول تمرین را درست به کار نمی‌گیرید و درنهایت در چیزی پیش می‌روید که غلط است یا کشفی که فکر می‌کنید خودِ پیشه‌تان است تنها سایه‌ای از رسالت شماست. به همین دلیل حتماً باید این فرایند را به چشم یک سفر ببینیم.