بریده‌هایی از کتاب هنر کارکردن

ایدهٔ «زندگی چندوجهی» برای نخستین بار در کتاب چارلز هندی به نام «عصر سنت‌گریزی» مطرح شد. هندی در این کتاب پنج نوع کار را مطرح می‌کند که زندگی چندوجهی شما را می‌سازند. این پنج نوع عبارتند از؛ کار درآمدی، کار با حقوق ثابت، کار خانه، کار تحصیلی و کار افتخاری.

در ابتدا، این رسالت به شکل چیزی ناشناخته، مثلاً یک نجوا خود را نشان خواهد داد. اما وقتی به آن توجه می‌کنید، به شکل‌هایی که شاید شما درکش نکنید، به سمتتان می‌آید. شاید صبح خیلی زود یا نیمه‌های شب باشد، زمانی که خاموش و آرام هستید و بیشترین احتمال آسیب‌پذیری را هم دارید. این نجوا باملایمت با قلبتان حرف خواهد زد و از عظمتی در درونتان می‌گوید که هرگز فکر نمی‌کردید اصلاً وجود داشته باشد.

در ابتدا، این رسالت به شکل چیزی ناشناخته، مثلاً یک نجوا خود را نشان خواهد داد. اما وقتی به آن توجه می‌کنید، به شکل‌هایی که شاید شما درکش نکنید، به سمتتان می‌آید. شاید صبح خیلی زود یا نیمه‌های شب باشد، زمانی که خاموش و آرام هستید و بیشترین احتمال آسیب‌پذیری را هم دارید. این نجوا باملایمت با قلبتان حرف خواهد زد و از عظمتی در درونتان می‌گوید که هرگز فکر نمی‌کردید اصلاً وجود داشته باشد.

کشف رسالت در لحظه تجلی پیدا نمی‌کند، بلکه حاصل مجموعه‌ای از تصمیمات سنجیده است. درواقع کمی شبیه یک جهش بزرگ و بیشتر مانند ایجاد یک پل ارتباطی با دیگران است.

ما موجودات چندوجهی با علایق گوناگون هستیم. اگرچه دوست داریم باور کنیم که برای انجام تنها یک کار به این جهان آمده‌ایم یا شاید راحت‌تریم که تنها یک حرفه داشته باشیم، واقعیت این است که اکثر ما برای چندین فعالیت خلق شده‌ایم که وقتی با هم ترکیب می‌شوند، نتیجه‌اش بیشترین رضایت و بهترین کار را برای ما در بردارد.

ایدهٔ اصلی زندگی چندوجهی این است که چه می‌شود اگر انتخاب کنید که به جای فکر کردن به زندگی به‌عنوان فعالیتی یکپارچه، به آن به چشم مجموعه‌ای از علایق، اشتیاق‌ها و فعالیت‌ها نگاه کنید؟ و چه می‌شود اگر به‌جای تعریف زندگی در قالب یک شغل مشخص، آن را به چشم انبوهی از چیزهای مختلفی ببینید که در قالب یک فعالیت چندوجهی می‌گنجد؟

ایدهٔ «زندگی چندوجهی» برای نخستین بار در کتاب چارلز هندی به نام «عصر سنت‌گریزی» مطرح شد. هندی در این کتاب پنج نوع کار را مطرح می‌کند که زندگی چندوجهی شما را می‌سازند. این پنج نوع عبارتند از؛ کار درآمدی، کار با حقوق ثابت، کار خانه، کار تحصیلی و کار افتخاری.

معنی استادکاری اخذ بالاترین درجات یا بهره‌مندی از بیشترین حقوق در یک شرکت نیست. حتی محبوب‌ترین شدن در رشتهٔ خودتان هم نیست. استادکاری یعنی درک قابلیت‌های خود و بعد وقف زندگی‌تان برای رسیدن به حالت ایده‌آل مطابق با آن قابلیت‌ها. استادکاری یعنی خالصانه بهترین خود را ارائه دادن.

این زندگی نیست که ما را تعریف می‌کند بلکه این ما هستیم که زندگی را با آنچه انجام می‌دهیم تعریف می‌کنیم.

رسالت چیزی فراتر از حرفه است؛ هدفِ زندگی و مسیر زندگی شماست. این یعنی رسالت فقط کاری که انجام می‌دهید نیست بلکه تعیین‌کنندهٔ شخصیت و هویت شماست.

هرچقدر رؤیاپردازی مهم است، به همان اندازه رویای بدون شریک، یک فانتزی و توهم است. آنچه باعث می‌شود سفر در مسیرِ پیشه ارزشمند شود، وجود کسی است که بتوانید اشتیاق خود را با او سهیم شوید. در مورد من به‌عنوان یک نویسنده، اگرکسی که از کارم حمایت نکند، کلماتی که روی کاغذ می‌آورم بی‌معنی می‌شوند.

تفریح ابزار ما برای جذاب نگه داشتن زندگی و کارمان است.

همهٔ ما کارهایی داریم که به خاطر عشق خالص به آن فعالیت انجامش می‌دهیم، فارغ از اینکه این فعالیت‌ها برای ما درآمدی دارند یا خیر. روان‌شناسان به این نوع کار «تفریح» می‌گویند.

رسالت شما یک موهبت است؛ موهبتی که متمایل به دور شدن از شماست. رسالت خط سیری برای زندگی است که به ما اجازه می‌دهد مهارت‌ها و علایق خود را در یک مسیر رضایت‌بخش و معنادار کنار هم بگذاریم.

رسالت در رقابت با زندگی شما یا حتی مکمل زندگی‌تان نیست. زندگی شما وقتی خوب زندگی‌اش کنید تبدیل به رسالت و شاهکارتان می‌شود.

زندگی‌ای که پر از دستاورد و ستایش است، اما آدم‌هایی را ندارد که برای جشن گرفتن آن لحظات خوش کنار آن شخص باشند، اصلاً اسمش زندگی نیست.

فرایند کشف و شناخت رسالت،‌ یک سفر است؛ سفری که در آن باید چیزی را که می‌دانید در جست‌وجوی چیزی که نمی‌دانید رها کنید. بله رمز و راز عجیبی در این ماجرا نهفته است، اما روش قدم‌گذاشتن در این مسیر گام برداشتن آهسته و پیوسته در مسیر پیشرفت است. وقتی فرصتی پیش می‌آید، شاید چیز زیادی درباره‌اش ندانید، اما باید برایش دست به اقدام بزنید و این اقدام کمی پیچیده‌تر از چیزی است که فکرش را می‌کنید.

کشف رسالت در لحظه تجلی پیدا نمی‌کند، بلکه حاصل مجموعه‌ای از تصمیمات سنجیده است. درواقع کمی شبیه یک جهش بزرگ و بیشتر مانند ایجاد یک پل ارتباطی با دیگران است.

ما هرگز خودمان به‌تنهایی نمی‌توانیم رسالتمان را بیابیم. ما همه نیاز به کمک داریم.

چرا پیداکردن مربی آنقدر سخت است؟ چون در وهلهٔ اول، با آدم‌ها سروکار دارید؛ انسان‌هایی که هریک انتظارات و راه و رسم خاص خود را برای زندگی دارند. همهٔ ما مشکلات خاص خود را داریم و یکی از دلایلی که پیدا کردن یک مربی خوب در روزگار حاضر را سخت می‌کند شمار بسیار کمی از مردمی‌ست که تجربهٔ وجود مربی خوب در زندگی‌شان را داشته‌اند.