بریده‌هایی از کتاب چند رویا مانده تا طلوع رنگین کمان

قول می‌دهم این وهله جدی سخن بگویم. شوخی نمی‌کنم، من هنوز هم نمی‌دانم شعر چیست چرا می‌آید از کجا می‌آید و گاهی چرا خیال می‌کنم من شاعرم هنوز. من از اَزَل به گمانم مبتلای شفای نوشتنم آفریده‌اند.

مطمئن باش نمی‌میرم تا دوباره بیایی، برگردی، بعد... من ببوسمت!

دریغا این مردمِ بُریده در باد چه کرده‌اند مگر که جز گریستن هیچ سهمی از این جهانِ پدرسگ نبرده‌اند!

دور نیستم از شما فقط کمی فاصله بسیار است دستِ کم این‌جا. مطمئن باش نمی‌میرم تا دوباره بیایی، برگردی، بعد... من ببوسمت! مهم نیست چه رخ داده

گُنگِ مطلقِ تماشا اما نزدیک به تنفس معطر نور ...! منظورم همین آهستگی‌های ارزان است، و اندکی بی‌خیال، تمامِ تمام، اوست که نیامده هنوز. خلاصِ خلاص، اوست که رفته است دیری.