بریده‌هایی از کتاب چند رویا مانده تا طلوع رنگین کمان

در برابر هر حضور و حادثه‌ای ــ چه تلخ و چه شادمان ــ به وجد می‌آمدم، زیرا می‌دانستم باز به امکانِ سرودن رسیده‌ام. همه‌چیز به خاطرِ شعر، و همه‌چیز برای من می‌توانست به روحِ شعر برسد.

من هرگز نومید نمی‌شوم، زیرا هر بیراههٔ بی‌دلیلی تا ابد بیراهه نخواهد ماند.

گاهی سکوت مادرِ برهنه‌ترین کلمات من است.

اگر می‌گویم خسته‌ام هزار بیراهه نرو! می‌روی اشتباه می‌کنی برمی‌گردی بعد می‌گویی منظورِ خاصِ این عده همین است که هست وُ همین است که بود! من می‌گویم من از دستِ خودم خسته‌ام! می‌فهمی...؟

بسیارند کسانی که نخست می‌میرند اما سال‌ها بعد به خاک‌شان می‌سپارند. بسیارند کسانی که نخست به خاک‌شان می‌سپارند اما سال‌ها بعد می‌میرند. و کم نیستند کسانی که نه می‌میرند و نه به خاک‌شان نیازی هست.

دور نیستم از شما فقط کمی فاصله بسیار است دستِ کم این‌جا. مطمئن باش نمی‌میرم تا دوباره بیایی، برگردی، بعد... من ببوسمت!

میلِ به سرقتِ سایه اسمِ آفتاب را از ما گرفته است.

دریغا این مردمِ بُریده در باد چه کرده‌اند مگر که جز گریستن هیچ سهمی از این جهانِ پدرسگ نبرده‌اند!

در آغازِ مُمکنات تو مادرم بودی. تو برای ماندن می‌رفتی و من برای رفتن می‌آمدم. بعدها همسن‌وسال هم شدیم خواهرِ غمگینِ ماه و مَرْهَمِ شفا. تو برای رفتن مانده بودی من برای ماندنِ بی‌دلیل همین رفتن‌ها. حالا دیگر دیر است دخترم! در انتهای این‌همه ناممکن، چه رفتن به راه وُ چه ماندن به مأوا. فرقی نمی‌کند.

بسیارند کسانی که نخست می‌میرند اما سال‌ها بعد به خاک‌شان می‌سپارند. بسیارند کسانی که نخست به خاک‌شان می‌سپارند اما سال‌ها بعد می‌میرند. و کم نیستند کسانی که نه می‌میرند و نه به خاک‌شان نیازی هست.

هر فرصتی که پیش می‌آمد، فرصتِ فرارِ من بود. به حومه‌های بی‌آدمی‌زاد می‌گریختم. می‌رفتم یک جای دور، ساعت‌ها سکوت، ساعت‌ها یک گُله‌جا، روی خاکِ خالص، از همان بلندی‌ها... دنیا را نگاه می‌کردم: دره‌ها، تپه‌ها، دامنه‌ها، کوه‌ها، راه‌باریکه‌ها، کُنارهای پراکنده، و گاه صدای زنگولهٔ رمه‌ای، شاید هِی‌هِی دورِ شبانی، یا خوش‌خوانی پرنده‌ای گرمسیری. به اسم درس و مشق می‌رفتم جایی که فقط جای خودم بود. سکوتِ شریف، حرف‌های بی‌پایانِ باد، درکِ دقیقِ لحظه‌ها، بوی هم‌آغوشِ نفت و گل سرخ و علف، خاصه بابونه‌ها...

آزادشان کنید! آن‌ها بستگانِ بی‌تردید نور وُ خنیاگرانِ خردمندِ ترانه‌اند، جرمشان تنها سخن گفتن از کیمیای حقیقتی است که پیش از این آوازش را از گلوی بُریدهٔ چاه وُ چراغِ شکستهٔ یتیمان بسیار شنیده‌اید. آزادشان کنید...!

آزادشان کنید! آن‌ها برادرانِ بی‌دریغ باران وُ خُنکای پسین تابستان‌اند، جرمشان تنها اشاره به دلواپسی آفتابی است که می‌خواسته برای به چاه‌ماندگان پیراهنی از سپیده‌دم بیاورد.

آزادشان کنید! آن‌ها خواهرانِ ازدریاگذشته وُ گهواره‌بانِ بلوغِ شب‌تاب‌اند، جرمشان تنها اشاره به رویای هاجر است که می‌خواسته برای اسماعیل اسمی از گلوبُرانِ گریه نیاورد.

در این ظلماتِ بی‌اَزَل شب حتا شب نیز از شمارشِ ستارگانِ مُردهٔ خود می‌ترسد.

این‌ها همه که مرده‌اند رو به رویای آب، رازداران تشنهٔ رنگین‌کمان بوده‌اند.

از پی این‌همه زندگی که ارزان گذشت، ما چه گران زیسته‌ایم دوست من! گاهی سکوت مادرِ برهنه‌ترین کلمات من است.

مطمئن باش نمی‌میرم تا دوباره بیایی، برگردی، بعد... من ببوسمت!

خیلی‌ها مُرده‌اند اما خودشان نمی‌دانند.

و ما از خوف خواب‌مان نمی‌آمد آن‌جا تنها زنی از بارشِ بی‌امانِ آفتاب پرسید