بریده‌هایی از کتاب چند رویا مانده تا طلوع رنگین کمان

راستی چند رؤیا مانده تا طلوعِ رنگین‌کمان؟

بسیارند کسانی که نخست می‌میرند اما سال‌ها بعد به خاک‌شان می‌سپارند. بسیارند کسانی که نخست به خاک‌شان می‌سپارند اما سال‌ها بعد می‌میرند. و کم نیستند کسانی که نه می‌میرند و نه به خاک‌شان نیازی هست.

از پی این‌همه زندگی که ارزان گذشت، ما چه گران زیسته‌ایم دوست من! گاهی سکوت مادرِ برهنه‌ترین کلمات من است.

فوراً به ابرها بگو رَدپای رفتنت را نشویند ما کار داریم، شاید پشیمان شدیم، شاید خواستیم دوباره برگردیم. می‌دانم سخت است تو شب‌های بسیاری بی‌ما گریسته‌ای.

ما از دوست داشتن خویش هراسانیم.

این مردمِ بُریده در باد چه کرده‌اند مگر که جز گریستن هیچ سهمی از این جهانِ پدرسگ نبرده‌اند!

آیا شما به این یقینِ روشن رسیده‌اید که راهِ رفته را نباید دوباره به یادِ آدمی آورد؟!

بااین‌حال من هرگز نومید نمی‌شوم، زیرا هر بیراههٔ بی‌دلیلی تا ابد بیراهه نخواهد ماند.

رفتن تقدیرِ تَخَطی‌ناپذیر اولادِ آدمی است.

پی گریزگاه بودم، مَفَری برای دور شدن از آن چیزی که به نام زندگی و به نام امثالِ من نوشته بودند، ما محکوم به تماشا و درک و لمسِ نوعی حیاتِ عجیبِ انسانی بودیم

خودخواه، خسته، بی‌شکیب، این همهٔ آن چیزی است که از این جهان برایم باقی گذاشته‌اند. با من مدارا کن، بعدها دلت برایم تنگ خواهد شد.

در غیابِ تو مُردنِ من، مُردنِ من است. تو برو...!

حقیقت این است که در این جهان هر کسی گُم‌شده‌ای دارد برای خودش

دور نیستم از شما فقط کمی فاصله بسیار است دستِ کم این‌جا. مطمئن باش نمی‌میرم تا دوباره بیایی، برگردی، بعد... من ببوسمت!

با من مدارا کن، بعدها دلت برایم تنگ خواهد شد.

دلتنگی‌هایت را جایی پشتِ پنهان‌ترین پرده‌ها جا بگذار و بیا، بسا زندگی شرمندهٔ اندوهِ من شود.

تو کیستی از کجا آمده‌ای و با تاریکی بی‌پایانِ این شبِ خسته چه نسبتی داری؟ تو باید روزی پشیمان از قتل‌عامِ کبوترانِ بی‌کاشی به آبی آرامِ آسمان برگردی. همین برای شفای شب از دعای آدمی کافی است.

تو کیستی از کجا آمده‌ای فرستادهٔ کدام کینه‌خواه بی‌پرسشی که هر شب و هر غروب از پروانه‌کُشانِ پاییزی به خانه بازمی‌آیی؟ فرض که دو دستِ خویش را به حاشا حتا پنهان کردی،

من داشتم برای خودم زندگی می‌کردم، آرام و گاهی سخت، یک مشت بی‌معرفت آمدند به‌زور گفتند هر کس با ما نیست یا کفن یا کلمات... و کلمات را از من گرفتند.

همیشه همین‌طور بوده به روزگار، کسی انگار کسی را گم کرده از اَزَل،