بریده‌هایی از کتاب برنامه‎ ریزی به روش بولت ژورنال

نوشتن سفری به دنیای درون است. کریستینا بالدوین

حالا ممکن است بپرسید که چرا ما این کار را در دفترمان انجام ندادیم؟ این سؤالی منطقی است. با خواندن این کتاب قرار است ایده‌پردازی کنید و روش‌های مختلف را امتحان کنید؛ ممکن است دوباره به عقب برگردید و مواردی را از فهرست ذهنی خود خط بزنید. زمانی‌که شما سرانجام می‌خواهید بولت ژورنال خود را درست کنید، باید مطمئن باشید فقط مواردی را نگه داشته‌اید که می‌دانید مهم هستند یا ارزشی به زندگی شما اضافه می‌کنند. قصدآگاه‌بودن نسبت به اینکه چه چیزی اجازهٔ ورود به زندگی شما را دارد یک تمرین عملی است و نباید به صفحه‌های یک دفتر محدود شود.

برای شروع برگه‌ای را که در ابتدا گفتم به آن نیاز دارید، دربیاورید. از سمت افقی آن را به سه ستون تقسیم کنید. (می‌توانید آن را دوبار تا بزنید یا مشابه شکل زیر دو خط عمودی در آن بکشید.) ۱. در ستون اول تمام مواردی را که اکنون روی آنها کار می‌کنید، بنویسید. ۲. در ستون دوم تمام مواردی را که باید روی آنها کار کنید، بنویسید. ۳. در ستون سوم تمام مواردی را که دلتان می‌خواهد روی آنها کار کنید، بنویسید. سعی کنید موارد نوشته‌شده کوتاه و خلاصه باشند. اگر نوشتن یک مورد باعث به وجود آمدن یک رشته از موارد دیگر شد، آن‌ها را هم یادداشت کنید. برای این تمرین وقت کافی بگذارید و عمیقاً به تمام موارد فکر کنید. با خودتان صادق باشید. هر مورد را از ذهن (یا قلبتان!) بیرون بکشید و روی کاغذ بنویسید. حالا یک نفس عمیق بکشید و تمرین را شروع کنید.

درست مانند مرتب‌کردن یک کمد، باید ابتدا همه‌چیز را بیرون بریزیم تا بتوانیم تصمیم بگیریم که چه چیزی می‌ماند و چه چیزی نیاز به دورریختن دارد. ایجاد فهرست ذهنی یک تمرین ساده است که به شما کمک می‌کند تا به‌سرعت از تمام چیزهایی که در کمد ذهن شما انباشته شده است، اطلاع پیدا کنید. احتمالاً خیلی از این چیزها شامل مسئولیت‌های بی‌فایده و احساساتی باشند که ذهنتان را پر کرده‌اند.

چرا بنویسیم؟ هر تصمیمی، تا زمانی‌که اتخاذ نشده و به آن عمل نشود، صرفاً یک فکر است. فکرکردن مانند تلاش برای گرفتن یک ماهی با دستان خالی است. ماهی‌ها به‌راحتی از چنگ شما می‌گریزند و دوباره به اعماق گل‌آلود ذهن شما برمی‌گردند و ناپدید می‌شوند. نوشتن چیزها به ما این امکان را می‌دهد که افکار خود را تصرف کنیم و آنها را در روشنایی روز بررسی کنیم. با بیرون‌آوردن افکار خود، شروع به خالی‌کردن ذهنمان از چیزهای اضافی می‌کنیم. ما با نوشتن هر خط یک فهرست ذهنی از تمام گزینه‌هایی که در حال دریافت توجهمان هستند، درست می‌کنیم. این اولین قدم برای پس‌گرفتن کنترل زندگی‌مان محسوب می‌شود. از همین‌جاست که می‌توانید سیگنال اصلی را از اختلالات جدا کنید. اینجاست که سفر بولت ژورنال شما آغاز می‌شود.

درنهایت زمانی‌که شما به تصمیم‌گیری وادار می‌شوید، یعنی زمانی‌که کلی تصمیم دیگر برای اجتناب از آن تصمیم مهم گرفته‌اید، به احتمال زیاد تمرکزی برایتان نمانده تا بتوانید تصمیم درستی بگیرید. جای تعجب نیست که اغلب استرس و اضطراب همراه ماست و تحت‌فشار قرار داریم. معمولاً سعی می‌کنیم این علائم را با حواس‌پرتی‌های بیشتر درمان کنیم. نوشیدن، غذاخوردن، سفرکردن، مسافرت، نشستن طولانی پای فیلم‌های مختلف و غیره. حتی اگر به اندازهٔ چهار سال روی نتفلیکس فیلم به صف کرده باشید، بازهم یک جای کار ایراد دارد. شما نمی‌توانید تصمیم بگیرید و حالا حتی بیشتر دچار استرس می‌شوید. برای ایجاد یک تغییر پایدار باید نه به علائم بلکه به علت آن توجه کنیم. ما باید بار تعداد تصمیم‌هایی را که به دوش می‌کشیم، کاهش دهیم تا بتوانیم روی آنچه اهمیت دارد تمرکز کنیم.

خستگی ناشی از تصمیم‌گیری منجر به این می‌شود که از آن اجتناب کنید. چنین چیزی درمورد انتخاب‌های بزرگ زندگی بسیار صادق است، انتخاب‌هایی که تمایل داریم تا آخرین لحظه از آنها دوری کنیم. چنین انتخاب‌های دلهره‌آوری به‌سادگی از بین نمی‌روند.

هرچقدر تصمیم‌گیری‌هایتان بیشتر باشد، احتمال اینکه تصمیم‌های خوبی بگیرید کم می‌شود. به همین دلیل است که احتمال آنکه در انتهای روز یک وعدهٔ غذایی ناسالم بخورید بسیار بیشتر از خوردن یک صبحانهٔ ناسالم است چراکه در ابتدای روز مخزن ارادهٔ شما هنوز پر است.

باراک اوباما در مصاحبه‌ای که در نشریهٔ ونیتی فیر چاپ شد گفت: «می‌بینید که من فقط کت‌وشلوارهای آبی یا خاکستری به تن می‌کنم. دلیلم این است که تلاش می‌کنم تا تعداد تصمیم‌هایم را کم کنم. من نمی‌خواهم دربارهٔ آنچه می‌خورم یا می‌پوشم تصمیم بگیرم. زیرا تصمیمات بسیار زیاد دیگری برای گرفتن دارم.» نقل‌قول مشابهی را نیز از مارک زوکربرگ ، مؤسس فیس‌بوک، دربارهٔ سویشرت‌های کلاهدار خاکستری یا از استیو جابز ، مؤسس شرکت اپل، درمورد یقه‌اسکی‌های سیاه و شلوار لی شنیده‌ایم. آن‌ها آگاه بودند که برای فکرکردن به انتخاب‌های متعدد باید چه مالیات سنگینی بپردازند و از هر فرصتی برای محدودکردن انتخاب‌هایشان در زندگی بهره می‌بردند. روان‌شناسی به نام روی باومیستر در کتاب خود به نام نیروی اراده نوشته است: «مهم نیست که شما چقدر منطقی و باذکاوت باشید، اگر قرار باشد پشت سر هم تصمیم‌های مختلف بگیرید باید بهای بیولوژیکی آن را بپردازید. این بها با خستگی عادی جسمانی فرق می‌کند چراکه شما نسبت به این خستگی هشیار نیستید، اما از لحاظ روانی انرژی کمی دارید.

بافت از فلینت خواست تا فهرستی از بیست‌وپنج هدف مهم کاری خود تهیه کند. هنگامی‌که فلینت نوشتن لیست را به پایان رساند، بافت از او خواست تا از بین این‌ها پنج مورد را که از بقیه ارزشمندتر است، جدا کند. فلینت این کار را انجام داد و درمورد پنج هدفی که دورشان خط کشیده بود گفت: «خب این‌ها اهداف اصلی من هستند و بیست هدف بعدی در اولویت دوم قرار دارند. البته آنها همچنان مهم هستند بنابراین به‌محض آنکه بتوانم روی آنها هم کار خواهم کرد. این بیست هدف ضروری نیستند، اما همچنان برنامه دارم تا برای آنها هم تلاش کنم.» بافت به او پاسخ داد: «نه. داری اشتباه می‌کنی. باید هرچیزی را که دورش خط نکشیدی از ذهنت بیرون بیندازی. این بیست مورد یک لیست اجتنابی هستند. تا زمانی‌که به پنج هدف برتر خودت نرسیدی نباید حواست را به به بقیهٔ موارد پرت کنی.»