بریده‌هایی از کتاب مرد گمشده

مسیر حرکتش خیلی کوتاه بود، انگار مردد بود بشنود، اما تحملش را نداشت.

بعضی وقت‌ها مردم کارهای عجیبی می‌کنن.

لیز خیلی سعی کرد از ترس آن صدای وحشتناک پایش را از روی گاز برندارد. سعی کرد گوش‌هایش را ببندد و چشم‌هایش را باز کند.

وقتی می‌رفت اسب هم دنبالش رفت. نه خیلی تند. نیازی نبود. اسب با چهارنعل رفتن می‌تواند انسان را جا بگذارد.

حالا که به آینده فکر می‌کنم، می‌بینم خوشحالم. دوباره می‌تونم خوشحال بودن رو تصور کنم. حسی که مدت‌هاست تجربه‌ش نکرده بودم.

«تو خوشحالی؟ منظورم الانه؟»

فکر که می‌کرد صورتش در هم فرو رفت.

حس کرد درد آشنای از دست دادن موقعیت‌ها در وجودش پیچید.

«تو خودت تا مایل‌ها دورتر یکی از بدترین نمونه‌های این منطقه هستی. آن‌قدر با حال خوب فاصله داری که می‌ترسی قبول کنی اوضاعت چه‌قدر بده، چه برسه به این‌که برای مادر و پسرت اعتراف کنی. هر دوشون از من خواستن با هم حرف بزنیم و آزمایش بدی.»

«زندگی این‌جا سخته. همه دنبال راهی هستیم تا به بهترین شکل زندگی کنیم. اما قبول کن، حتی یه نفر هم نیست که دربارهٔ چیزی به خودش دروغ نگفته باشه.»

می‌دونن که خیلی راحت ممکن بود تو کسی باشی که اون بیرون دفن شده. هنوز هم اگر مراقب نباشن احتمالش زیاده. و تا آخر عمرشون باید عذاب وجدان بکشن. این جور مراسم‌ها همه چیز رو جلو چشم آدم می‌آره، باعث می‌شه مردم خیلی چیزها رو فراموش کنن.

«ما همه به شما حسودی‌مون می‌شد، چون پسرهای زیادی اطراف‌مون بودند، ولی هیچ‌کدوم به درد نمی‌خوردن و اون این‌قدر زود یکی رو پیدا کرده بود. همیشه برامون تعریف می‌کرد چه‌قدر با هم خوش می‌گذرونین و تو می‌خندوندیش.»

به صدای موتور گوش کرد و سعی کرد افکارش را جمع و جور کند. از دستش در می‌رفتند و هیچ ارتباطی با هم نداشتند، انگار بین انگشت‌هایش لیز می‌خوردند.

صدای سکوت بین‌شان خیلی بلندتر از صدای موتور بود.

یه کاری بکن. از این‌جا دور شو. برو یه جایی که مردم باشند. از نو شروع کن.

ناتان بعد از آن ماجرا تا جایی که می‌توانست از برادرهایش فاصله گرفته بود. آن‌ها چیزی نگفته بودند، اما خودش می‌دانست کاری که کرده روی آن‌ها هم تاثیر گذاشته. از آن‌ها دور شده بود تا خودشان چنین تقاضایی از او نکنند.

چیزی نگفت. چشم‌هایش را بسته بود. نگران نبود. بهتر از هر کسی که می‌شناخت با سکوت کنار می‌آمد. می‌توانست هفته‌ها حرف نزند و این کار را کرده بود، بارها.

بعد از به دنیا آمدن زاندر متوجه شد بخش زیادی از علاقه نداشتنش به پدر شدن به خاطر ترس بوده. این حس آن‌قدر عمیق در وجودش رسوخ کرده بود که سعی می‌کرد دفنش کند. به ژاک نگفته بود. در عوض، این‌طور تصمیم گرفته بود هر کار پدرش در موقعیت‌های مختلف می‌کرد ـ گاهی با تلاش زیاد ـ برعکس او عمل کند.

ناتان در اتاقی تاریک دراز می‌کشید و ملحفه‌ای روی صورتش می‌انداخت، اما لیز اصرار داشت حرف بزند. در پایان به این نتیجه رسید که از پا درآوردن او خیلی راحت‌تر از راضی کردنش به صحبت کردن است.

به آن‌ها خیره نگاه می‌کرد تا این‌که تصویر خیانت کم‌کم به خوشبینی آگاهانه‌ای تبدیل شد.