بریده‌هایی از کتاب مرد گمشده

ناتان با خودش فکر کرد، جالب است،‌ مسائل از نزدیک چه‌قدر می‌توانند متفاوت باشند.

گاهی، در واقع همیشه، آرزو می‌کرد جایی برای رفتن داشته باشد.

«من خوبم.» صدایش لرزید و حرفش را خورد. «خوب می‌شم.»

همزمان هم واقعاً خوشحال بود، هم نبود.

چه‌قدر از آینده می‌ترسید. چه‌قدر دلش برای او تنگ شده بود.

«چرا؟» «حماقت. به خاطر هیچ و پوچ.»

کارل برایت معمولاً عادت داشت پسرهایش را تنبیه کند،‌ اما اجازه نمی‌داد کس دیگری جلو مردم درباره‌شان چرت و پرت بگوید.

جایی که آن‌ها زندگی می‌کردند هیچ چیز حد وسط نداشت. مردم یا کاملاً خوب بودند یا کاملاً بد. به‌ندرت حد وسطی پیش می‌آمد.

صدها سؤال دیگر داشت، اما هیچ کدام را نپرسید. نمی‌شد پشت بی‌سیمی که هرکس دلش می‌خواست می‌توانست حرف‌های‌شان را بشنود، چیزی گفت.

بیست دقیقه‌ای بود که با هم حرف نزده بودند،‌ ناگهان ناتان حس کرد پسرش بغض کرده و الان است که بزند زیر گریه. طوری که فقط از نوجوان‌ها برمی‌آید، گریه‌اش را می‌خورد و بغضش را نگه داشته بود، رنگ پریده و با صورتی منقبض سعی می‌کرد جلو سیلاب را بگیرد، اما ناراحتی تا لبه‌های سد بالا آمده بود.