بریده‌هایی از کتاب مرد گمشده

داخل آمبولانس با وجود گرما پتویی روی دوش لیز انداخته بودند، زیر لکه‌های خشک شدهٔ خون تقریباً قابل شناسایی نبود. استیو گفته بود: «شانس آورد. خوب می‌شه.» ناتان مادرش را نگاه کرده بود، مبهوت و زخمی و فکر کرده بود با شانس خیلی فاصله دارد.

ناتان اغلب با خودش فکر می‌کرد خنده‌دار است که پرچم‌های قرمز هشدار را چه‌طور در ذهنش روشن و در اهتزاز می‌ییند.

صبح وقتی بلند شد، تمام ایده‌هایش تبخیر شده بودند و چیزی که فکر می‌کرد می‌بیند، ناگهان تیره شده بود.

این‌جا همیشه چیزی هست که باید مراقبش باشی.

احساس پوچی می‌کرد. عادت داشت روزش را خیلی زود در تاریکی شروع می‌کرد، اما این چند ساعت آخر تمام توانش را گرفته بود.

گاهی انگار چیزی از آسمان صدایش می‌کرد. مثل ضربان قلب با پافشاری و کاملاً متقاعد کننده. حالا می‌شنید و یک قدم برداشت، بعد قدمی دیگر.

شب وقتی آسمان به نظر کوچک‌تر شده بود، حس می‌کرد میلیون‌ها سال پیش است و کف دریا راه می‌رود. میلیون‌ها سال پیش وقتی هنوز میلیون‌ها اتفاق طبیعی قرار بود بیفتد، یکی بعد از دیگری، تا این سرزمین همان‌طور که جلو چشمش است، شکل بگیرد. جایی که در آن رودخانه‌ها بدون باران جریان دارند، فسیل صدف‌های دریایی صدها مایل دورتر از دریا تشکیل شده‌اند و انسان‌هایی زندگی می‌کنند که ماشین‌شان را ترک می‌کنند و به سوی مرگ می‌روند.

حالت صورتش به‌ندرت تغییر می‌کرد، به همین خاطر سخت می‌شد حدس زد به چه چیزی فکر می‌کند.

با وجود این‌که خودش سالم و سرحال آن‌جا نشسته بود، به برادرش که زیر برزنت خوابیده بود، احساس حسادت می‌کرد.

ترسیده بودم و حس می‌کردم تنهام و گیر افتادم.

هر دومون دنبال زندگی بهتری بودیم. اما بهتر نشد. زندگی‌مون شبیه همون چیزی بود که پشت سر گذاشته بودمش.

خیلی ناامید و خسته شده بودم. این همه راه رو اومده بودم تا زندگیم درست مثل قبل باشه. دیگه توان مبارزه نداشتم. چه فایده‌ای داشت؟

حس کرد درد آشنای از دست دادن موقعیت‌ها در وجودش پیچید.

«جمعیت زیادی اومده بود؟» «آره.» «فکر می‌کنی برای ما هم این قدر شلوغ بشه؟» «نه.» «من هم فکر نمی‌کنم.»

«زندگی این‌جا سخته. همه دنبال راهی هستیم تا به بهترین شکل زندگی کنیم. اما قبول کن، حتی یه نفر هم نیست که دربارهٔ چیزی به خودش دروغ نگفته باشه.»

مردم همیشه تظاهر می‌کنند حال‌شون خوبه. هر روز و تا پایان عمر.

مردم همیشه تظاهر می‌کنند حال‌شون خوبه. هر روز و تا پایان عمر.

بله گفتن راحت‌تر از نه گفتن بود.

«آدم خودش باید تصمیم بگیره چی به نفعشه و انتخاب کنه،‌ اما این مال زمانیه که حق انتخاب داشته باشی. در غیر این صورت باید کار درست رو انجام بدی و لذت ببری.»

ناتان دهانش را باز کرد و دوباره بست. ناامیدی‌ای که در صورت کتی بود مجبورش کرد دوباره دهانش را باز کند.