بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

«پذیرش داستان‌مان و عشق به خودمان از طریق آن فرایند، شجاعانه‌ترین چیزی است که تابه‌حال انجام داده‌ایم.»

ین منتقد نیست که اهمیت دارد؛ فردی که اشاره می‌کند مردی قوی چطور می‌لغزد یا کسی که کاری را انجام می‌دهد چطور می‌توانست آن‌را بهتر انجام دهد، اهمیتی ندارد. اعتبار ازآنِ فردی است که واقعاً در میدان نبرد است؛ فردی که صورتش با غبار و عرق و خون پر شده و دلاورانه کوشش می‌کند؛ ...فردی که می‌داند درپایان بهترین حالت این است که فاتح دستاوردهای سطح‌بالا شود و در بدترین حالت، اگر شکست بخورد، دست‌کم درحالی‌که جرئت بسیاری نشان داده است، شکست می‌خورد.

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

به افراد به‌دلیل کسی که هستند احترام بگذاریم و آن‌ها را برای آن‌چه واقعاً انجام می‌دهند، پاسخ‌گو بدانیم. این یعنی عشق به افراد را برای آن‌چه «می‌توانند باشند» کنار بگذاریم و آن‌ها را برای کسی که «هستند»، دوست داشته باشیم.

فن بیرون‌ماندن از حوزهٔ بیزاری این است که مرزها را بهتر حفظ کنیم؛ یعنی کم‌تر دیگران را سرزنش کنم و بیش‌تر روی خودم حساب کنم تا چیزی را که نیاز دارم و می‌خواهم، درخواست کنم

ریچارد روهر که راهب پیرو فرانسیس مقدس است، می‌نویسد: «بعد از هر تجربهٔ واقعاً آموزنده، متوجه می‌شوید بخشی از کلی بسیار بزرگ‌تر هستید. زندگی از این به‌بعد درمورد شما نیست، خودِ شما زندگی هستید.»

می‌خواهم در میدان نبرد باشم. می‌خواهم در زندگی‌ام شجاع باشم. وقتی انتخاب می‌کنیم جرئتِ بسیار داشته باشیم، درواقع در برابر این‌که به ما حمله شود، اعلام آمادگی می‌کنیم. می‌توانیم شجاعت را انتخاب کنیم یا راحتی را، اما نمی‌توانیم هر دو را داشته باشیم، نه به‌صورت هم‌زمان. آسیب‌پذیری بُرد یا باخت نیست، به‌معنای داشتن شجاعت ابراز وجود و دیده‌شدن در زمانی است که هیچ کنترلی بر پیامد آن نداریم.

می‌خواهم در میدان نبرد باشم.

نکتهٔ طعنه‌آمیز این است که تلاش می‌کنیم پذیرش داستان‌های دشوارمان را انکار کنیم تا کامل‌تر یا پذیرفتنی‌تر به‌نظر بیاییم؛ اما تمامیت‌مان، حتی صداقت‌مان، واقعاً به پیوستگیِ همهٔ تجارب‌مان، ازجمله زمین‌خوردن‌ها بستگی دارد.

ترس و کمبود فوراً باعث مقایسه می‌شود

«دانش تا وقتی در بازو ساکن نشود، فقط در حد شایعه است.»

آسیب‌پذیری ضعف نیست، بزرگ‌ترین سنگ محک‌مان برای سنجشِ شجاعت است.

می‌توانیم شجاعت را انتخاب کنیم یا راحتی را، اما نمی‌توانیم هر دو را داشته باشیم، نه به‌صورت هم‌زمان.

ما سازنده به دنیا آمده‌ایم؛ آن‌چه را با مغزمان یاد می‌گیریم، با دست‌های‌مان به قلب‌مان می‌بریم.

«لعنتی؛ واقعاً درد داره، ولی این قضیه واسه‌م مهمه و دوباره تلاش می‌کنم»، واکنش درونی‌ام این است: «عجب آدم کله‌خری.»

«همیشه نمی‌توانید آن‌چه را می‌خواهید به‌دست بیاورید، اما اگر گاهی تلاش کنید، ممکن است آن‌چه را نیاز دارید به‌دست بیاورید»

اگر به‌قدر کافی و به‌مدت کافی شجاع باشیم، بالاخره زمین می‌خوریم.

سنت در دانشکدهٔ من دست بالاتر را داشت و آموزش درزمینهٔ روش‌های کیفیِ دردسترس کم بود یا اصلاً وجود نداشت و تنها گزینه برای تز دکتری، روش کمّی بود. تنها یک کتابِ درسی بود که تحقیقِ کیفی را پوشش می‌داد و چون جلدش صورتیِ روشن بود، اغلب کتاب تحقیق «دخترانه» خوانده می‌شد.

همان‌طور که پائولو کوئلیوی رمان‌نویس در کتابش با عنوان کیمیاگر می‌گوید، وقتی در مسیر خود هستید، کائنات دست به دست هم می‌دهند تا به شما کمک کنند.

لحظه‌های «برخاک‌افتادن» می‌توانند لحظاتی مثل اخراج‌شدن یا اطلاع‌یافتن از رابطه‌ای مخفی باشند یا لحظه‌های کوچکی مثل فهمیدن دروغ فرزند دربارهٔ کارنامه‌اش یا تجربهٔ ناامیدی در کار. میدان‌های نبرد همیشه عظمت را به ذهن می‌آورند، اما میدان نبرد درواقع هر لحظه یا مکانی است که در آن برای حضور و دیده‌شدن خطر کرده‌ایم. پذیرفتن خطرِ این‌که در کلاس تمرینی جدید ناشی و احمق به‌نظر بیاییم، نوعی میدان نبرد است. هدایت تیم در محل کار نوعی میدان نبرد است. لحظات دشوار پدر و مادر بودن، ما را وارد میدان نبرد می‌کند. عاشق‌بودن قطعاً نوعی میدان نبرد است.