بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

ریشهٔ لاتینِ کلمهٔ «یکپارچه‌سازی» به‌معنای «کامل‌کردن» است.

انقلاب: برخلاف تغییر تکاملی که تدریجی است، تغییرِ انقلابی افکار و باورهای‌مان را به‌شیوهٔ بنیادی تغییر می‌دهد. اکتشافِ داستان‌های‌مان و پذیرش حقیقت به‌منظور نوشتن پایان جدید و شجاعانه‌تر، باعث تغییر شخصیت و چگونگی برخوردمان با دنیا می‌شود.

اکتشاف جایی است که صمیمیت پرورش می‌یابد و تغییر آغاز می‌شود.

«پذیرش داستان‌مان و عشق به خودمان از طریق آن فرایند، شجاعانه‌ترین چیزی است که تابه‌حال انجام داده‌ایم.»

نقشه نه‌تنها معنا را طرح‌ریزی می‌کند، بلکه آن‌را می‌گشاید و تنظیم می‌کند؛

نقشه نه‌تنها معنا را طرح‌ریزی می‌کند، بلکه آن‌را می‌گشاید و تنظیم می‌کند؛

قبل از این‌که به تو صدمه بزنند یا حداقل به‌محض این‌که به تو صدمه زدند، به آن‌ها آسیب بزن. اگر یک بار رفتید و صدمه دیدید، خود را باتجربه در نظر بگیرید. اگر دوباره رفتید و صدمه خوردید، خود را احمق فرض کنید. عشق ترسناک‌ترین میدانِ نبردِ من است.

شاید نتوانید همهٔ رویدادهایی را که برای شما اتفاق می‌افتند کنترل کنید، اما می‌توانید تصمیم بگیرید توسط آن‌ها تحلیل نروید.

می‌توانیم درد هیجانی را با چیزهای زیادی ازجمله الکل، موادمخدر، غذا، رابطهٔ جنسی، روابط، پول، کار، مراقبت از دیگران، قمار، روابط پنهانی، دین، هرج‌ومرج، خرید، برنامه‌ریزی، کمال‌گرایی، تغییر دائمی و اینترنت فروبنشانیم. همیشه هم، نباید در این فهرستِ بلند از همهٔ روش‌هایی که می‌توانیم خود را بی‌حس کنیم، مشغول‌ماندن را از قلم بیندازیم: آن‌قدر سخت و سریع زندگی کنیم که واقعیت‌های زندگی‌مان نتوانند به ما برسند. هر بخش کوچکی از فضای سفید را با چیزی پر می‌کنیم تا فضا یا زمانی برای خودنمایی احساس نباشد.

میانهٔ راه آشفته‌بازار است؛ اما معجزه دقیقاً همین‌جا اتفاق می‌افتد.

عشق آخرین چیزی است که لازم است در این دنیا جیره‌بندی‌اش کنیم.

در با اقتدار برخاستن، مواجهه دو قسمتِ به‌ظاهر ساده دارد: ۱. مواجهه با احساسات‌مان؛ ۲. کنجکاوی دربارهٔ داستانِ پشتِ احساسات و این‌که در حال تجربهٔ چه هیجان‌هایی هستیم و چطور با افکار و رفتارهای ما ارتباط دارند.

کارل یونگ دربارهٔ اهمیت درک خودمان می‌نویسد: «بینش شما تنها وقتی روشن می‌شود که بتوانید به درون قلب خود نگاه کنید. کسی که به بیرون نگاه می‌کند، رؤیا می‌بافد؛ کسی که به درون نگاه می‌کند، بیدار می‌شود.»

اگر همهٔ دخترانِ خودسر و زنانِ به‌زمین‌خوردهٔ خودم را برنگردانم، نمی‌توانم با اقتدار برخیزم. به آن‌ها نیاز دارم و آن‌ها نیز به من نیاز دارند.

اگر به کار خود ارزش ندهید، هیچ‌کسی این کار را برای شما نخواهد کرد.

یأس وضعیتی روحی و معنوی است. باور به این است که فردا درست مثل امروز خواهد شد.

در این حالت هستم، خیلی تندخو می‌شوم. من حامی‌ام و متأسفانه بدترین زیاده‌کاری هستم که تابه‌حال دیده‌اید. در کتاب هریت لرنر با نام رقص ارتباط، او توضیح می‌دهد همهٔ ما روش‌های الگودار مدیریت اضطراب داریم؛ برخی از ما کم‌کار و سایرین زیاده‌کارند. زیاده‌کارها معمولاً به‌سرعت دست به نصیحت، نجات، کنترل، ریزمدیریت و اساساً ورود به امور دیگران می‌زنند، به‌جای این‌که به باطن خودشان بنگرند. کم‌کارها تحت استرس مهارتِ کم‌تری از خود نشان می‌دهند: دیگران را برای کنترل دعوت می‌کنند و اغلب نقطهٔ تمرکز نگرانی یا دل‌واپسی می‌شوند. زیاده‌کارها از بیرون خشن و دارای کنترل به‌نظر می‌آیند و کم‌کارها می‌توانند بی‌مسئولیت یا شکننده به‌نظر بیایند. بسیاری از این رفتارها با نقش‌هایی که در خانواده‌های خود بازی می‌کنیم فراگرفته و هم‌تراز می‌شوند. عجیب نیست بچه‌های اول زیاده‌کار باشند؛ همان‌طور که دربارهٔ من صادق است.

ارتباط بدون دادن و گرفتن وجود ندارد. باید چیزی بدهیم و باید به چیزی احتیاج داشته باشیم.

وقتی در حال عقب‌نشینی هستیم، نمی‌توانیم قدرتمندانه برخیزیم.

متأسفانه دردسر درست نکردن به این معناست که چیزی نخواهید و هرگز برای کسی ناراحتی درست نکنید.