بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

ریچارد روهر که راهب پیرو فرانسیس مقدس است، می‌نویسد: «بعد از هر تجربهٔ واقعاً آموزنده، متوجه می‌شوید بخشی از کلی بسیار بزرگ‌تر هستید. زندگی از این به‌بعد درمورد شما نیست، خودِ شما زندگی هستید.»

می‌توانیم از شکست‌ها، خراب‌کاری‌ها و زمین‌خوردن‌های خود سر برآوریم، اما هرگز نمی‌توانیم به جایی که پیش از شجاعت‌یافتن یا پیش از زمین‌خوردن بودیم، برگردیم. شجاعت ساختار حسیِ ذات‌مان را تغییر می‌دهد. این تغییر اغلب حس عمیق فقدان را ایجاد می‌کند. گاهی طی فرایند برخاستن، خود را به‌شدت دل‌تنگِ جایی می‌یابیم که دیگر وجود ندارد. می‌خواهیم به آن لحظهٔ پیش از ورود به میدان نبرد بازگردیم؛ اما جایی برای برگشتن وجود ندارد. آن‌چه این شرایط را بازهم دشوارتر می‌کند، این است که حالا سطح جدیدی از آگاهی دربارهٔ معنای شجاعت داریم. دیگر نمی‌توانیم ادای آن‌را دربیاوریم. حالا می‌دانیم کِی در حال ابراز وجودیم و کِی پنهان می‌شویم، کِی براساس ارزش‌هایمان زندگی می‌کنیم و کِی این‌طور نیست. آگاهی جدید ما می‌تواند نیروبخش نیز باشد. می‌تواند حس هدف ما را شعله‌ور کند و تعهد ما به یکدلی را یادآور شود.

می‌خواهم در میدان نبرد باشم.

«همیشه نمی‌توانید آن‌چه را می‌خواهید به‌دست بیاورید، اما اگر گاهی تلاش کنید، ممکن است آن‌چه را نیاز دارید به‌دست بیاورید» (از اساتید جگر و ریچاردز، ۱۹۶۹).

برای حل مشکلات در دنیای رام‌نشدنی، داشتنِ جرئت ضروری است

نکتهٔ طعنه‌آمیز این است که تلاش می‌کنیم پذیرش داستان‌های دشوارمان را انکار کنیم تا کامل‌تر یا پذیرفتنی‌تر به‌نظر بیاییم؛ اما تمامیت‌مان، حتی صداقت‌مان، واقعاً به پیوستگیِ همهٔ تجارب‌مان، ازجمله زمین‌خوردن‌ها بستگی دارد.

م. می‌توانیم شجاعت را انتخاب کنیم یا راحتی را، اما نمی‌توانیم هر دو را داشته باشیم، نه به‌صورت هم‌زمان.

ترس و کمبود فوراً باعث مقایسه می‌شود

«دانش تا وقتی در بازو ساکن نشود، فقط در حد شایعه است.»

آسیب‌پذیری ضعف نیست، بزرگ‌ترین سنگ محک‌مان برای سنجشِ شجاعت است.