بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

«خرد حاصل از تجربه ارزشمندتر است یا داده‌های حاصل از تحقیقِ کنترل‌شده؟ باید به چه نوع تحقیقی اجازه دهیم وارد مجلات حرفه‌ای ما شود و چه‌چیزی را باید رد کنیم؟»

«خرد حاصل از تجربه ارزشمندتر است یا داده‌های حاصل از تحقیقِ کنترل‌شده؟ باید به چه نوع تحقیقی اجازه دهیم وارد مجلات حرفه‌ای ما شود و چه‌چیزی را باید رد کنیم؟»

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جرئت‌داشتن این است که شجاع بمانیم و راه برگشت را حس کنیم.

اگر به‌قدر کافی و به‌مدت کافی شجاع باشیم، بالاخره زمین می‌خوریم.

کنجکاوی آغازگرِ احمقانه‌ای است؛ اما ایرادی ندارد. گاهی باید داستان‌ها را اکتشاف کنیم تا حقیقت را بیابیم.

«خلاقیت فقط ارتباط برقرار کردن میان چیزهای مختلف است».

۱. اوایل شنا با گفتن نسخه‌ای از داستان به خودم شروع کردم که به من اجازه داد قربانی (و قهرمان) باشم و درنهایت باعث شد استیو در زمانی که انتظارش را نداشت، جواب کارش را بگیرد.

در این‌جا تا وقتی به انباشته‌سازیِ آسیب ادامه می‌دهیم که خردمندترین بخش وجود ما، یعنی بدن‌مان، تصمیم بگیرد کِی کاسهٔ صبرش لبریز می‌شود. پیام بدن همیشه روشن است: انباشته‌سازی را تمام کن، وگرنه من کارت را تمام می‌کنم. هر بار بدن برنده می‌شود.

آن‌چه بازسازی شده است، فاصلهٔ زیادی از کمال دارد و هنوز اندوه‌ها و کشمکش‌های خانوادگی وجود دارد، دعواها، روابط صدمه‌دیده، احساسات آسیب‌دیده و طردشدن‌های گاه‌وبیگاه؛ اما تظاهر و سکوت از میان رفته است. آن‌ها دیگر کارگر نیستند.

بخش غیرقابل‌مذاکره‌ای از فرایند است. تجربه و موفقیت برای عبور از فضای میانیِ کشمکش به شما مسیر ساده‌ای نمی‌دهد. فقط کلامی پرمهر را نصیبتان می‌کند؛ کلامی که در گوش‌تان می‌خواند: «این بخشی از فرایند است. در مسیر باقی بمان.» تجربه در تاریکی فضای میانی، حتی یک جرقهٔ کوچک هم ایجاد نمی‌کند؛ تنها به تواناییِ شما برای مسیریابی در میان تاریکی، کمی ایمان تزریق می‌کند. فضای میانی پرآشوب است؛ اما جایی است که معجزه رخ می‌دهد.