بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

بدون شکست هیچ نوآوری، یادگیری یا خلاقیتی وجود نخواهد داشت. اما شکست دردناک است. «بایدها و می‌توانستم‌ها» را تغذیه می‌کند و این یعنی قضاوت و شرم اغلب به‌انتظار نشسته‌اند.

نقطهٔ مقابلِ تشخیصِ این‌که داریم چیزی را احساس می‌کنیم، انکار احساسات‌مان است. برعکسِ کنجکاوی بی‌قیدشدن است. وقتی داستان‌های‌مان را انکار می‌کنیم و از احساسات شدید رها می‌شویم، آن‌ها جایی نمی‌روند، بلکه آن‌ها مالک ما هستند، ما را تعریف می‌کنند. وظیفهٔ ما این است که این داستان را انکار نکنیم، بلکه با پایان آن مقابله کنیم. با اقتدار برخیزیم، داستانمان را بشناسیم و تا وقتی به جایی که فکر می‌کنیم باید برسیم، نرسیده‌ایم، به اکتشافِ حقیقت ادامه دهیم.

جرئت به این معنا نیست که بگوییم «تمایل دارم خطر شکست را بپذیرم»، جرئت این است که بگوییم «می‌دانم درنهایت شکست می‌خورم و هنوز هم هستم». شاید شانس با دلیران یار باشد، اما شکست هم هست.

دربارهٔ شجاعتِ حضوریافتن و دیده‌شدن‌اند؛ حتی اگر به‌معنای خطرِ شکست، درد، شرم و شاید حتی دل‌شکستگی باشد. چرا؟ زیرا پنهان‌شدن، تظاهر و حالت دفاعی در برابر آسیب‌پذیری دارند ما را می‌کشند: کشتن روح‌مان، امیدهایمان، پتانسیلمان، خلاقیتمان، توانایی‌مان برای رهبری، عشقمان، ایمانمان و خرسندی‌مان.

وقتی می‌ترسیم، می‌توانیم به‌صورت پیش‌فرض به غریزهٔ جنگ، گریز، یا میخکوب‌شدن رو بیاوریم یا می‌توانیم نفس بکشیم و عاقلانه پاسخ دهیم. نفس‌کشیدن و ذهن‌آگاهی فضا و آگاهیِ لازم برای انتخابی که هم‌تراز با ارزش‌های ما باشد را در اختیارمان می‌گذارد.

ذهن‌آگاهی یعنی حفظ آگاهیِ لحظه‌به‌لحظه درخصوص افکار، احساسات، حس‌های بدنی و محیط اطراف. ذهن‌آگاهی دربردارندهٔ پذیرش نیز هست؛ یعنی بدون قضاوتِ افکار و احساسات‌مان به آن‌ها توجه کنیم؛ مثلاً بدون باور به این‌که روش «درست» یا «نادرست» برای تفکر یا حسِ لحظه‌ای خاص وجود دارد.

به‌هرحال، نمی‌خواستم به دفاع از انتخاب‌های خودم در جایگاه مادر برگردم. حداقل میلیون‌ها روش برای مادری عالی بودن وجود دارد و حتی یکی از آن‌ها هم بر محور شیردهی یا هر مسئلهٔ فوق‌احساسیِ دیگری نمی‌چرخد. مادران ممتاز می‌دانند ارزش عشق و تعلق را دارند و درنتیجه کودکانی بار می‌آورند که ارزش همین احساسات را داشته باشند. شرمنده‌کردن مادرانِ دیگر یکی از میلیون‌ها روش مادر ممتاز بودن هم نیست.

«موش فاضلاب به قوانین اهمیتی نمی‌ده و به وسایل آدم‌های دیگه احترام نمی‌ذاره. قانون‌شکن کسیه که قوانین رو رعایت نمی‌کنه و به کسایی که رعایتش می‌کنن می‌خنده. اون‌ها قانون رو مسخره می‌کنن. ادای آدم‌هایی مثل من رو درمی‌آرن، آدم‌های تابع قانون. مثلاً دوستم توی کالج با یه پسری قرار گذاشت که بزرگ‌ترین قانون‌شکن تا اون‌موقع بود. یه بار، یه کالسکه توی ساحل کرایه کردیم و یه تابلوی بزرگ توی محل کرایه بود که می‌گفت: "پاها و دستان‌تان را داخل کالسکه نگه دارید." به‌محض این‌که از پارکینگ محل اجاره بیرون اومدیم، اون پاهاش رو بیرون آویزون کرد. بهش گفتم این کار رو نکنه و اون خندید. "اوووخ. پاهات رو توی کالسکه نگه دار. برنه پلیس کالسکه‌ست." ده دقیقه بعد قوزک پاش به لبهٔ پیاده‌رو خورد و پنج ساعت توی اتاق اورژانسِ بیمارستان بودیم. همه براش ناراحت بودن به‌جز من. فکر کردم مزخرفه.»

«موش فاضلاب به قوانین اهمیتی نمی‌ده و به وسایل آدم‌های دیگه احترام نمی‌ذاره. قانون‌شکن کسیه که قوانین رو رعایت نمی‌کنه و به کسایی که رعایتش می‌کنن می‌خنده. اون‌ها قانون رو مسخره می‌کنن. ادای آدم‌هایی مثل من رو درمی‌آرن، آدم‌های تابع قانون. مثلاً دوستم توی کالج با یه پسری قرار گذاشت که بزرگ‌ترین قانون‌شکن تا اون‌موقع بود. یه بار، یه کالسکه توی ساحل کرایه کردیم و یه تابلوی بزرگ توی محل کرایه بود که می‌گفت: "پاها و دستان‌تان را داخل کالسکه نگه دارید." به‌محض این‌که از پارکینگ محل اجاره بیرون اومدیم، اون پاهاش رو بیرون آویزون کرد. بهش گفتم این کار رو نکنه و اون خندید. "اوووخ. پاهات رو توی کالسکه نگه دار. برنه پلیس کالسکه‌ست." ده دقیقه بعد قوزک پاش به لبهٔ پیاده‌رو خورد و پنج ساعت توی اتاق اورژانسِ بیمارستان بودیم. همه براش ناراحت بودن به‌جز من. فکر کردم مزخرفه.»

«درعمل، الگوهای بدون مشکل عمده، مغز ما را تشویق می‌کنند داستانی را به رشتهٔ تحریر دربیاورد که انتظار شنیدن آن‌را داریم.»