بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

روز دوم برای گروه‌های روش جسورانه به‌معنای حرکت به‌سوی شرم و بخش ارزشیِ برنامهٔ آموزشی است و افراد حس بی‌تجربگی و خامی دارند. درخششِ تعهدی جدید و جرقهٔ احتمالِ موفقیت محو شده و مه غلیظی از تردید را به جا گذاشته است. افراد خسته‌اند. در گروه ما و گروه‌های دیگر به‌صورت کلی، شما به بخش پرفرازونشیبِ چیزی می‌رسید که بروس تاکمن، محقق پویاییِ گروه، از آن به چرخهٔ «شکل‌گیری، طوفان، هنجار، اجرا» یاد می‌کند

شماست، وقتی است که «در تاریکی» هستید؛ در پشت‌سرتان بسته شده است. خیلی دورتر از آن هستید که برگردید و به‌اندازهٔ کافی نزدیک نیستید که نور را ببینید. طی کارم با کهنه‌سربازان و اعضای فعال ارتش، دربارهٔ این میانهٔ تاریک صحبت کرده‌ایم. همهٔ آن‌ها این میانه را به‌عنوان «نقطهٔ بی‌بازگشت» می‌شناختند؛ عبارتی در هوانوردی که خلبانان به نقطه‌ای در پرواز اطلاق می‌کنند که سوخت بسیار کمی برای برگشت به فرودگاهِ مبدأ وجود دارد. این مسئله به‌شیوهٔ عجیبی فراگیر است و به ژولیوس سزارِ مشهور برمی‌گردد که در سال ۴۹ پیش از میلاد گفته بود: «Iacta alea est»؛ «کار از کار گذشته است»؛

«زنی رو بهم نشون بده که بتونه توی ترس و آسیب‌پذیریِ واقعی، فضایی رو برای یه مرد نگه داره؛ من هم بهت زنی رو نشون می‌دهم که یاد گرفته آسیب‌پذیریِ خودش رو بپذیره و قدرت یا جایگاهش رو از اون مرد نگیره. بهم مردی رو نشون بده که کنار یه زنِ واقعاً ترسیده و آسیب‌پذیر بشینه و بدون این‌که سعی کنه مسئلهٔ زن رو حل کنه یا نصیحتش کنه، فقط بهش گوش کنه؛ من هم بهت مردی رو نشون می‌دم که با آسیب‌پذیربودن خودش مشکل نداشته باشه و قدرتش رو از اُزبودن نگیره، یعنی از همه‌چیزدان‌بودن و قدرت مطلق بودن.»

«رفتارِ درست شما را به جایی خواهد رساند که پرخاشگری نمی‌تواند.»

متضاد کمبود فراوانی نیست؛ متضاد کمبود صرفاً کافی‌بودن است.

متضاد کمبود فراوانی نیست؛ متضاد کمبود صرفاً کافی‌بودن است.

متضاد کمبود فراوانی نیست؛ متضاد کمبود صرفاً کافی‌بودن است.

کتاب پرفروش جرئت بسیار

. یاد گرفته‌ام گیرانداختنِ اطمینان و چسباندنش به دیوار را کنار بگذارم. بعضی روزها دلم تنگ می‌شود که تظاهر کنم یقین و اطمینان دم‌دستم‌اند