بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

«خرد حاصل از تجربه ارزشمندتر است یا داده‌های حاصل از تحقیقِ کنترل‌شده؟ باید به چه نوع تحقیقی اجازه دهیم وارد مجلات حرفه‌ای ما شود و چه‌چیزی را باید رد کنیم؟»

برای حل مشکلات در دنیای رام‌نشدنی، داشتنِ جرئت ضروری است

م. می‌توانیم شجاعت را انتخاب کنیم یا راحتی را، اما نمی‌توانیم هر دو را داشته باشیم، نه به‌صورت هم‌زمان.

ترس و کمبود فوراً باعث مقایسه می‌شود

آسیب‌پذیری بُرد یا باخت نیست، به‌معنای داشتن شجاعت ابراز وجود و دیده‌شدن در زمانی است که هیچ کنترلی بر پیامد آن نداریم.

افرادی که آستین‌ها را بالا می‌زنند و با ناراحتی و آسیب‌پذیری روبه‌رو می‌شوند و حقیقت را دربارهٔ داستان‌های خود می‌گویند، آن‌ها کله‌خرهای واقعی‌اند.

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

«همیشه نمی‌توانید آن‌چه را می‌خواهید به‌دست بیاورید، اما اگر گاهی تلاش کنید، ممکن است آن‌چه را نیاز دارید به‌دست بیاورید»

آسیب‌پذیری، یعنی تمایل به حضور و دیده‌شدن بدون تضمینِ پیامد، تنها مسیر برای عشق‌ورزی، تعلق و خرسندیِ بیش‌تر است. سریعاً با این پرسش حرفش را دنبال کرد: «و جنبهٔ منفی؟» این بار من بودم که می‌خندیدم. «بارها تلوتلو می‌خوری، می‌افتی و حالت گرفته می‌شه.»

اگر به‌قدر کافی و به‌مدت کافی شجاع باشیم، بالاخره زمین می‌خوریم.

رشته‌ای که هر سه کتاب را به هم پیوند می‌دهد، میل ما به زندگی تمام‌وکمال است. «زندگی تمام‌وکمال» را به‌صورت ورود به زندگی خود از جایگاهی ارزشمند تعریف می‌کنم. این یعنی پرورش شجاعت، دلسوزی و روابط‌مان، برای این‌که صبح بیدار شویم و فکر کنیم مهم نیست چه کاری انجام می‌شود و چقدر کار باقی مانده است؛ من کافی‌ام. این نوع زندگی یعنی رفتن به رختخواب با این فکر که بله، من ناکامل و آسیب‌پذیرم و گاهی نگرانم و هراس دارم، اما همهٔ این‌ها حقیقتِ شجاعتم و این موضوع را که ارزشِ عشق و تعلق دارم، تغییر نمی‌دهند.

جرئت به این معنا نیست که بگوییم «تمایل دارم خطر شکست را بپذیرم»، جرئت این است که بگوییم «می‌دانم درنهایت شکست می‌خورم و هنوز هم هستم». شاید شانس با دلیران یار باشد، اما شکست هم هست.

دربارهٔ شجاعتِ حضوریافتن و دیده‌شدن‌اند؛ حتی اگر به‌معنای خطرِ شکست، درد، شرم و شاید حتی دل‌شکستگی باشد. چرا؟ زیرا پنهان‌شدن، تظاهر و حالت دفاعی در برابر آسیب‌پذیری دارند ما را می‌کشند: کشتن روح‌مان، امیدهایمان، پتانسیلمان، خلاقیتمان، توانایی‌مان برای رهبری، عشقمان، ایمانمان و خرسندی‌مان.

وقتی می‌ترسیم، می‌توانیم به‌صورت پیش‌فرض به غریزهٔ جنگ، گریز، یا میخکوب‌شدن رو بیاوریم یا می‌توانیم نفس بکشیم و عاقلانه پاسخ دهیم. نفس‌کشیدن و ذهن‌آگاهی فضا و آگاهیِ لازم برای انتخابی که هم‌تراز با ارزش‌های ما باشد را در اختیارمان می‌گذارد.

ذهن‌آگاهی یعنی حفظ آگاهیِ لحظه‌به‌لحظه درخصوص افکار، احساسات، حس‌های بدنی و محیط اطراف. ذهن‌آگاهی دربردارندهٔ پذیرش نیز هست؛ یعنی بدون قضاوتِ افکار و احساسات‌مان به آن‌ها توجه کنیم؛ مثلاً بدون باور به این‌که روش «درست» یا «نادرست» برای تفکر یا حسِ لحظه‌ای خاص وجود دارد.

شاید یکی از پیامدهای تلاش برای نادیده‌گرفتن درد هیجانی، حالت لوستری است. فکر می‌کنیم آن‌قدر درد را در لفافه پیچیده‌ایم که نمی‌تواند دوباره ظاهر شود؛ اما ناگهان یک نظرِ به‌ظاهر بی‌ضرر باعث خشم‌مان می‌شود یا جرقهٔ گریه را می‌زند، یا شاید اشتباهی کوچک در سر کار باعث هجوم حملهٔ شرم شود. شاید بازخورد سازندهٔ یکی از همکاران به آن مکان فوق‌العاده حساس ضربه بزند و از جا بپریم. حالت لوستری به‌ویژه در موقعیت‌های «قدرت برتر» رایج و خطرناک است؛ در این محیط‌ها افرادی که جایگاه یا سطحی بالاتر دارند، به‌سبب اختلاف قدرت، کم‌تر احتمال دارد در برابر برآشفتن یا واکنش بیش از حدشان مسئول قلمداد شوند.

یکی از حقایق زندگیِ صادقانه این است که یا به داستان خود وارد می‌شوید و حقیقت خودتان را می‌پذیرید، یا خارج از داستان‌تان زندگی می‌کنید و برای پیداکردن ارزش خود دوندگی می‌کنید.

کنجکاوی آغازگرِ احمقانه‌ای است؛ اما ایرادی ندارد. گاهی باید داستان‌ها را اکتشاف کنیم تا حقیقت را بیابیم.

این طعنه‌آمیز است که تلاش می‌کنیم پذیرش داستان‌های دشوار خود را انکار کنیم تا کامل‌تر یا قابل‌قبول‌تر به‌نظر بیاییم؛ اما تمامیت ما، حتی صمیمت ما، درواقع به یکپارچه‌سازیِ همهٔ تجارب‌مان، ازجمله زمین‌خوردن‌ها، بستگی دارد.

یکپارچه‌سازی موتوری است که ما را در مسیر مواجهه، اکتشاف و انقلاب حرکت می‌دهد و هدف هریک از این فرایندها این است که خودمان را کامل کنیم. مشارک