بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

نکتهٔ طعنه‌آمیز این است که تلاش می‌کنیم پذیرش داستان‌های دشوارمان را انکار کنیم تا کامل‌تر یا پذیرفتنی‌تر به‌نظر بیاییم؛ اما تمامیت‌مان، حتی صداقت‌مان، واقعاً به پیوستگیِ همهٔ تجارب‌مان، ازجمله زمین‌خوردن‌ها بستگی دارد.

اگر مهربانی خود را فقط برای پناهندهٔ سوری کنار بگذارید و آن‌را از همسایهٔ خود که دارد طلاق می‌گیرد، دریغ کنید، آن پناهنده سودِ بیش‌تری نمی‌برد

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

یک بار دوستم گفت اندوه مثل موج‌سواری است. گاهی حس می‌کنید پایدار و باثباتید و می‌توانید روی موج‌ها سواری کنید و گاهی موج غلتان بر سرتان خراب می‌شود، آن‌قدر شما را به زیر آب می‌کشد که مطمئن نیستید غرق شده‌اید یا نه. آن لحظه‌های اشتیاق ممکن است اثری مشابه فورانِ اندوه داشته باشند؛ از ناکجاآباد می‌آیند و ممکن است با چیزی آغاز شوند که حتی برای شما مهم نبوده است.

اندونزی و پاپوآ گینهٔ نو گفتهٔ زیبایی دارند: «دانش تا وقتی در بازو ساکن نشود، فقط در حد شایعه است.» تا وقتی در آن‌چه دربارهٔ با اقتدار برخاستن درک می‌کنیم و یاد می‌گیریم، زندگی نکنیم و آن‌را با نوعی خلاقیت ترکیب نکنیم تا به بخشی از ما تبدیل شود، این درک و یادگیری شایعه‌ای بیش نیست.

بله، اگر به‌اندازهٔ کافی دقت کنیم و جرئت به‌خرج دهیم، ناامیدی را تجربه خواهیم کرد؛ اما در آن لحظه‌ها وقتی ناامیدی ما را در خود غرق می‌کند و به‌شدت تلاش می‌کنیم از آن‌چه قرار است رخ بدهد یا ندهد، سر دربیاوریم، مرگِ انتظارات‌مان می‌تواند دردی فراتر از تصور داشته باشد

آسیب‌پذیری بُرد یا باخت نیست، به‌معنای داشتن شجاعت ابراز وجود و دیده‌شدن در زمانی است که هیچ کنترلی بر پیامد آن نداریم.

«زندگی تمام‌وکمال» را به‌صورت ورود به زندگی خود از جایگاهی ارزشمند تعریف می‌کنم. این یعنی پرورش شجاعت، دلسوزی و روابط‌مان، برای این‌که صبح بیدار شویم و فکر کنیم مهم نیست چه کاری انجام می‌شود و چقدر کار باقی مانده است؛ من کافی‌ام. این نوع زندگی یعنی رفتن به رختخواب با این فکر که بله، من ناکامل و آسیب‌پذیرم و گاهی نگرانم و هراس دارم، اما همهٔ این‌ها حقیقتِ شجاعتم و این موضوع را که ارزشِ عشق و تعلق دارم، تغییر نمی‌دهند.

یکی از حقایق زندگیِ صادقانه این است که یا به داستان خود وارد می‌شوید و حقیقت خودتان را می‌پذیرید، یا خارج از داستان‌تان زندگی می‌کنید و برای پیداکردن ارزش خود دوندگی می‌کنید.

متضاد کمبود فراوانی نیست؛ متضاد کمبود صرفاً کافی‌بودن است. همدلی متناهی نیست و شفقت مثل پیتزای هشت‌تکه نیست.