بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

هر کشف به دانش ما کمک می‌کند و هر راهِ دانستن باعث افزایش درک‌مان می‌شود و بُعد دیگری به دید ما از دنیا می‌افزاید...

جرئت به این معنا نیست که بگوییم «تمایل دارم خطر شکست را بپذیرم»، جرئت این است که بگوییم «می‌دانم درنهایت شکست می‌خورم و هنوز هم هستم». شاید شانس با دلیران یار باشد، اما شکست هم هست.

ما کنجکاو به دنیا آمده‌ایم، اما طی زمان یاد می‌گیریم کنجکاوی هم مثل آسیب‌پذیری، می‌تواند به درد منجر شود. درنتیجه، به حفاظت از خود رو می‌آوریم؛ یعنی انتخاب اطمینان به‌جای کنجکاوی، زره و سپر به‌جای آسیب‌پذیری و دانستن به‌جای یادگیری.

وقتی داستان‌های‌مان را انکار می‌کنیم و از احساسات شدید رها می‌شویم، آن‌ها جایی نمی‌روند، بلکه آن‌ها مالک ما هستند، ما را تعریف می‌کنند. وظیفهٔ ما این است که این داستان را انکار نکنیم، بلکه با پایان آن مقابله کنیم. با اقتدار برخیزیم، داستانمان را بشناسیم و تا وقتی به جایی که فکر می‌کنیم باید برسیم، نرسیده‌ایم، به اکتشافِ حقیقت ادامه دهیم. بله، این چیزی است که رخ می‌دهد. این حقیقتِ من است و من انتخاب می‌کنم این داستان چطور پایان پیدا کند.

این منتقد نیست که اهمیت دارد؛ فردی که اشاره می‌کند مردی قوی چطور می‌لغزد یا کسی که کاری را انجام می‌دهد چطور می‌توانست آن‌را بهتر انجام دهد، اهمیتی ندارد. اعتبار ازآنِ فردی است که واقعاً در میدان نبرد است؛ فردی که صورتش با غبار و عرق و خون پر شده و دلاورانه کوشش می‌کند؛ ...فردی که می‌داند درپایان بهترین حالت این است که فاتح دستاوردهای سطح‌بالا شود و در بدترین حالت، اگر شکست بخورد، دست‌کم درحالی‌که جرئت بسیاری نشان داده است، شکست می‌خورد.

«در مسیر خودت باقی بمان. مقایسه خلاقیت و خرسندی را می‌کُشد.»

پشیمانی معلمی سخت‌گیر اما منصف است. زندگی بدون پشیمانی یعنی باور به این‌که چیزی نیست که یاد بگیرید، هیچ اصلاحی در کار نیست و هیچ موقعیتی برای شجاع‌تربودن در برابر زندگی‌تان وجود ندارد.

«برای این‌که بخشش اتفاق بیفتد، چیزی باید بمیرد. اگر بخشش را انتخاب می‌کنید، باید با درد روبه‌رو شوید. فقط باید آسیب ببینید.»

و در ظاهر حس برتری می‌کردم. می‌گویم «در ظاهر»، چون دربارهٔ قضاوت مطالعه کرده‌ام و می‌دانم وقتی حس خوبی دربارهٔ خودمان داریم، دربارهٔ دیگران قضاوت نمی‌کنیم.

میزوتا ماساهیدهٔ شاعر نوشت: «انبار غله سوخته است/ حالا/ می‌توانم ماه را ببینم.» درنهایت، سوختن نه‌تنها نور جدیدی را پدیدار کرد، بلکه خاک جدیدی را حاصل کرد

میزوتا ماساهیدهٔ شاعر نوشت: «انبار غله سوخته است/ حالا/ می‌توانم ماه را ببینم.» درنهایت، سوختن نه‌تنها نور جدیدی را پدیدار کرد، بلکه خاک جدیدی را حاصل کرد

«روز دوم» یا هرچیزی که فضای میانی در فرایند شماست، وقتی است که «در تاریکی» هستید؛ در پشت‌سرتان بسته شده است. خیلی دورتر از آن هستید که برگردید و به‌اندازهٔ کافی نزدیک نیستید که نور را ببینید. طی کارم با کهنه‌سربازان و اعضای فعال ارتش، دربارهٔ این میانهٔ تاریک صحبت کرده‌ایم. همهٔ آن‌ها این میانه را به‌عنوان «نقطهٔ بی‌بازگشت» می‌شناختند

«رفتارِ درست شما را به جایی خواهد رساند که پرخاشگری نمی‌تواند.»

از فاصلهٔ امن به‌سمت دیگران پرتاب می‌کنند. مشکل این است که وقتی دیگر به آن‌چه مردم فکر می‌کنند اهمیت نمی‌دهیم و دیگر از سنگ‌دلی آسیب نمی‌بینیم، تواناییِ برقراریِ ارتباط را از دست می‌دهیم. اما وقتی با آن‌چه مردم فکر می‌کنند تعریف می‌شویم، شجاعت آسیب‌پذیربودن را از دست می‌دهیم. بنابراین باید دربارهٔ بازخوردی که به زندگی خود راه می‌دهیم، گزینشی عمل کنیم. از نظر من، اگر خودتان وسط میدان نبرد نیستید و پدرتان درنیامده، علاقه‌ای به بازخورد شما ندارم.

اگر به‌اندازهٔ کافی دقت کنیم و جرئت به‌خرج دهیم، ناامیدی را تجربه خواهیم کرد؛ اما در آن لحظه‌ها وقتی ناامیدی ما را در خود غرق می‌کند و به‌شدت تلاش می‌کنیم از آن‌چه قرار است رخ بدهد یا ندهد، سر دربیاوریم، مرگِ انتظارات‌مان می‌تواند دردی فراتر از تصور داشته باشد.

شکست دردناک است. «بایدها و می‌توانستم‌ها» را تغذیه می‌کند و این یعنی قضاوت و شرم اغلب به‌انتظار نشسته‌اند.

پرورش شجاعت، دلسوزی و روابط‌مان، برای این‌که صبح بیدار شویم و فکر کنیم مهم نیست چه کاری انجام می‌شود و چقدر کار باقی مانده است؛ من کافی‌ام.

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

«دانش تا وقتی در بازو ساکن نشود، فقط در حد شایعه است.»

اگر یک بار رفتید و صدمه دیدید، خود را باتجربه در نظر بگیرید. اگر دوباره رفتید و صدمه خوردید، خود را احمق فرض کنید.