بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

سخنرانیِ «مردی در میدان» سال ۱۹۱۰ تئودور روزولت است: این منتقد نیست که اهمیت دارد؛ فردی که اشاره می‌کند مردی قوی چطور می‌لغزد یا کسی که کاری را انجام می‌دهد چطور می‌توانست آن‌را بهتر انجام دهد، اهمیتی ندارد. اعتبار ازآنِ فردی است که واقعاً در میدان نبرد است؛ فردی که صورتش با غبار و عرق و خون پر شده و دلاورانه کوشش می‌کند؛ ...فردی که می‌داند درپایان بهترین حالت این است که فاتح دستاوردهای سطح‌بالا شود و در بدترین حالت، اگر شکست بخورد، دست‌کم درحالی‌که جرئت بسیاری نشان داده است، شکست می‌خورد.

«همه‌ش دارم سعی می‌کنم باهات ارتباط برقرار کنم و تو همه‌ش من رو خراب می‌کنی. دلیلش رو نمی‌فهمم.»

«خرد حاصل از تجربه ارزشمندتر است یا داده‌های حاصل از تحقیقِ کنترل‌شده؟ باید به چه نوع تحقیقی اجازه دهیم وارد مجلات حرفه‌ای ما شود و چه‌چیزی را باید رد کنیم؟»

«خرد حاصل از تجربه ارزشمندتر است یا داده‌های حاصل از تحقیقِ کنترل‌شده؟ باید به چه نوع تحقیقی اجازه دهیم وارد مجلات حرفه‌ای ما شود و چه‌چیزی را باید رد کنیم؟»

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جرئت‌داشتن این است که شجاع بمانیم و راه برگشت را حس کنیم.

اگر به‌قدر کافی و به‌مدت کافی شجاع باشیم، بالاخره زمین می‌خوریم.

کنجکاوی آغازگرِ احمقانه‌ای است؛ اما ایرادی ندارد. گاهی باید داستان‌ها را اکتشاف کنیم تا حقیقت را بیابیم.

«خلاقیت فقط ارتباط برقرار کردن میان چیزهای مختلف است».

۱. اوایل شنا با گفتن نسخه‌ای از داستان به خودم شروع کردم که به من اجازه داد قربانی (و قهرمان) باشم و درنهایت باعث شد استیو در زمانی که انتظارش را نداشت، جواب کارش را بگیرد.

در این‌جا تا وقتی به انباشته‌سازیِ آسیب ادامه می‌دهیم که خردمندترین بخش وجود ما، یعنی بدن‌مان، تصمیم بگیرد کِی کاسهٔ صبرش لبریز می‌شود. پیام بدن همیشه روشن است: انباشته‌سازی را تمام کن، وگرنه من کارت را تمام می‌کنم. هر بار بدن برنده می‌شود.

آن‌چه بازسازی شده است، فاصلهٔ زیادی از کمال دارد و هنوز اندوه‌ها و کشمکش‌های خانوادگی وجود دارد، دعواها، روابط صدمه‌دیده، احساسات آسیب‌دیده و طردشدن‌های گاه‌وبیگاه؛ اما تظاهر و سکوت از میان رفته است. آن‌ها دیگر کارگر نیستند.

بخش غیرقابل‌مذاکره‌ای از فرایند است. تجربه و موفقیت برای عبور از فضای میانیِ کشمکش به شما مسیر ساده‌ای نمی‌دهد. فقط کلامی پرمهر را نصیبتان می‌کند؛ کلامی که در گوش‌تان می‌خواند: «این بخشی از فرایند است. در مسیر باقی بمان.» تجربه در تاریکی فضای میانی، حتی یک جرقهٔ کوچک هم ایجاد نمی‌کند؛ تنها به تواناییِ شما برای مسیریابی در میان تاریکی، کمی ایمان تزریق می‌کند. فضای میانی پرآشوب است؛ اما جایی است که معجزه رخ می‌دهد.

روز دوم برای گروه‌های روش جسورانه به‌معنای حرکت به‌سوی شرم و بخش ارزشیِ برنامهٔ آموزشی است و افراد حس بی‌تجربگی و خامی دارند. درخششِ تعهدی جدید و جرقهٔ احتمالِ موفقیت محو شده و مه غلیظی از تردید را به جا گذاشته است. افراد خسته‌اند. در گروه ما و گروه‌های دیگر به‌صورت کلی، شما به بخش پرفرازونشیبِ چیزی می‌رسید که بروس تاکمن، محقق پویاییِ گروه، از آن به چرخهٔ «شکل‌گیری، طوفان، هنجار، اجرا» یاد می‌کند

شماست، وقتی است که «در تاریکی» هستید؛ در پشت‌سرتان بسته شده است. خیلی دورتر از آن هستید که برگردید و به‌اندازهٔ کافی نزدیک نیستید که نور را ببینید. طی کارم با کهنه‌سربازان و اعضای فعال ارتش، دربارهٔ این میانهٔ تاریک صحبت کرده‌ایم. همهٔ آن‌ها این میانه را به‌عنوان «نقطهٔ بی‌بازگشت» می‌شناختند؛ عبارتی در هوانوردی که خلبانان به نقطه‌ای در پرواز اطلاق می‌کنند که سوخت بسیار کمی برای برگشت به فرودگاهِ مبدأ وجود دارد. این مسئله به‌شیوهٔ عجیبی فراگیر است و به ژولیوس سزارِ مشهور برمی‌گردد که در سال ۴۹ پیش از میلاد گفته بود: «Iacta alea est»؛ «کار از کار گذشته است»؛

«زنی رو بهم نشون بده که بتونه توی ترس و آسیب‌پذیریِ واقعی، فضایی رو برای یه مرد نگه داره؛ من هم بهت زنی رو نشون می‌دهم که یاد گرفته آسیب‌پذیریِ خودش رو بپذیره و قدرت یا جایگاهش رو از اون مرد نگیره. بهم مردی رو نشون بده که کنار یه زنِ واقعاً ترسیده و آسیب‌پذیر بشینه و بدون این‌که سعی کنه مسئلهٔ زن رو حل کنه یا نصیحتش کنه، فقط بهش گوش کنه؛ من هم بهت مردی رو نشون می‌دم که با آسیب‌پذیربودن خودش مشکل نداشته باشه و قدرتش رو از اُزبودن نگیره، یعنی از همه‌چیزدان‌بودن و قدرت مطلق بودن.»

«رفتارِ درست شما را به جایی خواهد رساند که پرخاشگری نمی‌تواند.»

متضاد کمبود فراوانی نیست؛ متضاد کمبود صرفاً کافی‌بودن است.

متضاد کمبود فراوانی نیست؛ متضاد کمبود صرفاً کافی‌بودن است.

متضاد کمبود فراوانی نیست؛ متضاد کمبود صرفاً کافی‌بودن است.

کتاب پرفروش جرئت بسیار