بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

موهبت‌های کامل‌نبودن: خودت باش؛ جرئت بسیار: از تمام وجودت مایه بگذار؛ با اقتدار برخاستن: زمین بخور؛ بلند شو؛ دوباره تلاش کن.

پاسخ روشن بود: آن‌ها قدرت هیجان را می‌دانند و از تکیه بر ناراحتی هراسی به دل‌شان راه نمی‌دهند. درحالی‌که آسیب‌پذیری زادگاهِ بسیاری از تجارب رضایت‌بخشی است که مشتاق‌شان هستیم (عشق، تعلق، خرسندی، خلاقیت و اعتماد تعدادی از آن‌ها هستند)، در فرایند بازیابیِ شالودهٔ احساسی‌مان در میانهٔ کشمکش است که شجاعت به بوتهٔ آزمایش گذاشته می‌شود و ارزش‌های ما شکل می‌گیرند. با اقتدار برخاستن بعد از زمین‌خوردن یعنی این‌که چطور صداقت را در زندگی‌مان پرورش می‌دهیم؛ فرایندی است که دربارهٔ این‌که چه‌کسی هستیم، بیش‌ترین چیزها را به ما می‌آموزد.

اما آسیب‌پذیری هنوز آزاردهنده و زمین‌خوردن هنوز دردناک است. همیشه این درد را به‌همراه خواهد داشت. اما دارم یاد می‌گیرم فرایند کشمکش و هدایتِ درد به‌اندازهٔ فرایند شجاعت پیدا کردن و در میدان حاضر شدن برای‌مان ارزشمند است.

آسیب‌پذیری، یعنی تمایل به حضور و دیده‌شدن بدون تضمینِ پیامد، تنها مسیر برای عشق‌ورزی، تعلق و خرسندیِ بیش‌تر است.

«همیشه نمی‌توانید آن‌چه را می‌خواهید به‌دست بیاورید، اما اگر گاهی تلاش کنید، ممکن است آن‌چه را نیاز دارید به‌دست بیاورید»

متخصص الهیاتی را که زیباییِ علم را رد می‌کند یا دانشمندی را که به قدرت راز اعتقاد ندارد، قبول ندارم. حالا من به‌سبب این باور، دانش و حقیقت را در بازهٔ کاملی از منابع می‌یابم

«اگر نمی‌توانی آن‌را اندازه‌گیری کنی، پس وجود ندارد

حقایق زیادی وجود دارد و روش‌های متعددی برای دانستن هست. هر کشف به دانش ما کمک می‌کند و هر راهِ دانستن باعث افزایش درک‌مان می‌شود و بُعد دیگری به دید ما از دنیا می‌افزاید... .

بیان هیجانی بیش از حد شیرین، ادعای بیش از حد مثل «همه‌چیز عالی است» یا «واقعاً هیچ‌وقت حس عصبانیت یا ناراحتی نمی‌کنم» یا «اگر فقط مثبت باشی، می‌توانی آن اخم را برعکس کنی» اغلب درد و آسیبِ واقعی را می‌پوشاند. این رفتارها به‌اندازهٔ در فکر فرو رفتن و عصبانیت، خطرناک‌اند.

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

«هرچه بیش‌تر می‌آموزم، بیش‌تر متوجه نادانی خود می‌شوم»

امروزه اعتیاد، مثل خشونت، فقر و نابرابری، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های اجتماعیِ پیش روی ماست.

نفس ما نیز مثل همهٔ اغواگران خوب، وقتی با خواسته‌هایش همراهی نکنیم، دسته‌ای از اوباش را به کار می‌گیرد. عصبانیت، سرزنش و اجتناب، از مأمورانِ دربانِ نفس‌اند. وقتی به تجربه‌ای آن‌قدر نزدیک می‌شویم که آن‌را هیجانی شناسایی کنیم، این سه به‌سرعت واردِ عمل می‌شوند.

امروز با غرور خودم را محقق‌راوی می‌دانم؛

«چه‌کسی از وادارکردنِ افراد به انتخاب سود می‌برد؟»

«خرد حاصل از تجربه ارزشمندتر است یا داده‌های حاصل از تحقیقِ کنترل‌شده؟

اما تمامیت ما، حتی صمیمت ما، درواقع به یکپارچه‌سازیِ همهٔ تجارب‌مان، ازجمله زمین‌خوردن‌ها، بستگی دارد.

این طعنه‌آمیز است که تلاش می‌کنیم پذیرش داستان‌های دشوار خود را انکار کنیم تا کامل‌تر یا قابل‌قبول‌تر به‌نظر بیاییم؛ اما تمامیت ما، حتی صمیمت ما، درواقع به یکپارچه‌سازیِ همهٔ تجارب‌مان، ازجمله زمین‌خوردن‌ها، بستگی دارد.

نفس ما بخشی از ماست که به جایگاه و چگونگی تفکر دیگران دربارهٔ ما، به «همیشه بهتر بودن» از بقیه و همیشه بر حق بودن اهمیت می‌دهد. نفس را مثل اغواگری درون خودم می‌بینم. همیشه به من می‌گوید مقایسه کن، ثابت کن، خوشحال کن، کامل کن، سبقت بگیر و رقابت کن.

«همیشه نمی‌توانید آن‌چه را می‌خواهید به‌دست بیاورید، اما اگر گاهی تلاش کنید، ممکن است آن‌چه را نیاز دارید به‌دست بیاورید»