بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

۵. خلاقیتْ دانش را در خود می‌گنجاند تا بتواند عملی شود. آن‌چه با مغزمان یاد می‌گیریم، با دست‌های‌مان به قلب‌مان می‌بریم

۱. اگر به‌اندازهٔ کافی، اغلب فقط به‌اندازهٔ کافی، شجاع باشیم، زمین‌خوردن را برمی‌گزینیم؛ این طبیعتِ آسیب‌پذیری است. وقتی به ابراز وجود و «پذیرش خطر» زمین‌خوردن اقدام می‌کنیم، درواقع به زمین‌خوردن اقدام می‌کنیم. جرئت به این معنا نیست که بگوییم «تمایل دارم خطر شکست را بپذیرم»، جرئت این است که بگوییم «می‌دانم درنهایت شکست می‌خورم و هنوز هم هستم». شاید شانس با دلیران یار باشد، اما شکست هم هست.

آسیب‌پذیری بُرد یا باخت نیست، به‌معنای داشتن شجاعت ابراز وجود و دیده‌شدن در زمانی است که هیچ کنترلی بر پیامد آن نداریم. آسیب‌پذیری ضعف نیست، بزرگ‌ترین سنگ محک‌مان برای سنجشِ شجاعت است.

ما سازنده به دنیا آمده‌ایم؛ آن‌چه را با مغزمان یاد می‌گیریم، با دست‌های‌مان به قلب‌مان می‌بریم

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است.

بدون شکست هیچ نوآوری، یادگیری یا خلاقیتی وجود نخواهد داشت. اما شکست دردناک است.

دوست داریم داستان‌های بهبودی، به‌سرعت از بخش تاریک‌شان بگذرند تا بتوانیم به پایانِ پراز رستگاری کامل‌شان برسیم. نگرانم این دیدگاه که دربارهٔ غلبه بر بحران هیچ گزارش صادقانه‌ای نمی‌دهد، عصر طلایی شکست خلق کرده باشد.

همهٔ ما زمین خورده‌ایم و زانوی زخمی و قلب‌های مجروحی برای اثبات آن داریم. اما صحبت دربارهٔ جای زخم‌ها راحت‌تر از نشان‌دادن آن‌ها همراه با همهٔ احساساتِ به‌خاطرمانده‌ای است که واقعیت‌ها را آشکار می‌کنند. به‌ندرت زخم‌هایی را می‌بینیم که در در حال التیام باشند. مطمئن نیستم این وضعیت به این دلیل باشد که ما بیش از حد شرم داریم که دیگران روندِ محرمانهٔ چیره‌شدن ما بر آسیب‌ها را ببینند یا به این دلیل که حتی وقتی به‌اندازهٔ کافی شجاعت به‌خرج می‌دهیم که زخم‌های کاملاً التیام‌نیافته‌مان را نشان دهیم، مردم بی‌اختیار رو برمی‌گردانند.

پاسخ روشن بود: آن‌ها قدرت هیجان را می‌دانند و از تکیه بر ناراحتی هراسی به دل‌شان راه نمی‌دهند. درحالی‌که آسیب‌پذیری زادگاهِ بسیاری از تجارب رضایت‌بخشی است که مشتاق‌شان هستیم (عشق، تعلق، خرسندی، خلاقیت و اعتماد تعدادی از آن‌ها هستند)، در فرایند بازیابیِ شالودهٔ احساسی‌مان در میانهٔ کشمکش است که شجاعت به بوتهٔ آزمایش گذاشته می‌شود و ارزش‌های ما شکل می‌گیرند. با اقتدار برخاستن بعد از زمین‌خوردن یعنی این‌که چطور صداقت را در زندگی‌مان پرورش می‌دهیم؛ فرایندی است که دربارهٔ این‌که چه‌کسی هستیم، بیش‌ترین چیزها را به ما می‌آموزد.

اما آسیب‌پذیری هنوز آزاردهنده و زمین‌خوردن هنوز دردناک است. همیشه این درد را به‌همراه خواهد داشت. اما دارم یاد می‌گیرم فرایند کشمکش و هدایتِ درد به‌اندازهٔ فرایند شجاعت پیدا کردن و در میدان حاضر شدن برای‌مان ارزشمند است.