بریده‌هایی از کتاب بدن هرگز دروغ نمی‌گوید

همان فریدریش فون شیلر شجاع، به‌شدت آشفته می‌شد اگر کسی به او می‌گفت: "لازم نیست به پدرت احترام بگذاری. کسانی که تو را آن‌قدر اذیت کرده‌اند شایستهٔ عشق و احترام تو نیستند حتی اگر والدین تو باشند. بهایی که برای چنین احترامی می‌پردازی و عذاب جسمی‌ای‌که به خاطر آن تحمل می‌کنی وحشتناک است.

افرادی که باور دارند تنها باید چیزهای مجاز را درک کنند و مدام تمام تلاش خود را به کار می‌گیرند تا چیزهای ممنوع را درک نکنند، در نهایت بیمار می‌شوند

برای چنین کاری، به یک تجربهٔ ویژه احتیاج داریم: تجربهٔ دوست داشتن کودکی که زمانی در وجودمان بود

معمولاً حرف آخر را بدن می‌زند؛ چون زودتر از ذهن، خودفریبی را تشخیص می‌دهد؛ مخصوصاً اگر ذهن طوری تربیت شده باشد که فرد را به ازخودبیگانگی گرفتار کند. ممکن است پیام‌های بدن را نادیده بگیریم، یا مسخره کنیم، اما شورش آن باید مورد توجه قرار گیرد، چون فقط زبان بدن است که می‌تواند خود واقعی ما و قدرت سرزندگی ما را صادقانه درست بیان کند.

۱.      "عشق" به والدین از طرف فرزندانی که قبلاً مورد آزار قرار گرفته‌اند، عشق نیست. بلکه وابستگی پر از توقع و توهم و انکار برای تمام طرفین درگیر است و بهای سنگینی خواهد داشت.

این اصل که ما باید در تمام طول زندگی به پدر و مادرمان احترام بگذاریم، بر دو ستون استوار است: ستون اول وابستگی (مخرب) کودک به شکنجه‌گرانش است؛ درست مانند آنچه بارها در رفتارهای خودآزارانه‌ (که حتی گاه شکل انحراف شدید هم می‌گیرد) نمایان می‌شود. ستون دوم، اخلاق سنتی است که هزاران سال ما را، در صورت عدم احترام بی‌چون‌وچرا به پدر و مادر، با مرگ زودهنگام تهدید کرده است.

کودکی که ترس و وحشت‌هایش هیچ‌گاه پذیرفته نشد و هوشیارانه ابراز نشده و در نتیجه، او آنها (ترس وحشت‌ها) را به طرف دیگران هدایت می‌کند. این ترس‌ها می‌تواند ناگهان، بی‌هیچ دلیل واضحی، به ما هجوم بیاورند و ما را وحشت‌زده کنند.

ترس، اصلی‌ترین احساسی است که در زمان کودکی، سرکوب (فروخورده یا به‌اجبار فراموش) می‌شود، اما در سلول‌های بدن ذخیره می‌شود. کودکی که کتک می‌خورد، باید مدام از وجود ضربه‌های جدید بترسد،

منشأ بیماری‌اش، نوعی گرسنگی بود که بر اثر محرومیت او از تماس عاطفی مفید با والدین و دوست‌پسرش ایجاد شده بود.

کتک زدن بچه‌های کوچک، شکلی از آزار است که یقیناً عواقب شدید و در برخی مواقع اثرات مادام‌العمر به‌جا می‌گذارد. خشونت علیه کودکان، در بدن آنها ذخیره می‌شود و بعدها در بزرگسالی بر سر دیگران، یا حتی ملت‌های دیگر، تلافی می‌گردد. از سوی دیگر، کودک آزاردیده این خشونت را به خودش برمی‌گرداند که به افسردگی، اعتیاد به مواد، بیماری‌های جدی، خودکشی یا مرگ زودهنگام منجر می‌شود

من "تربیت" خشونت‌آمیز را آزار می‌نامم؛ نه فقط به این دلیل که کودکان، از حق عزت و احترام به‌عنوان یک انسان محروم می‌شوند، بلکه این نوع روش تربیتی پدر و مادرها، نوعی رژیم توتالیتری را بنا می‌نهد که در آن کودکان حتی نخواهند توانست تحقیر و توهین و بی‌احترامی را تشخیص دهند، چه رسد به اینکه از خود در مقابل آنها دفاع کنند.

چیزی که بدن بیش از هر چیز نیاز دارد واقعیت است. تا زمانی که این واقعیت پنهان باقی می‌ماند و احساسات واقعی فرد دربارهٔ والدینش نادیده گرفته می‌شود، بدن چاره‌ای جز نشان دادن علائم بیماری ندارد.

بچه‌ها هر قدر بی‌رحمانه‌تر از عشق محروم شوند و یا به نام "تربیت" طرد شوند و مورد سوء رفتار قرار گیرند، در بزرگسالی از پدر و مادر خود (یا افراد دیگری که جایگزین آنها می‌شوند) بیش‌تر انتظار خواهند داشت چیزهایی را برایشان فراهم کنند که در زمان کودکی احتیاج داشتند. این یک پاسخ عادی از طرف بدن است. بدن دقیقاً می‌داند چه چیزی نیاز دارد و هرگز محرومیت‌ها را فراموش نمی‌کند. محرومیت یا خلأ، چشم انتظار پر شدن، در بدن باقی می‌ماند.

بچه‌ها هر قدر بی‌رحمانه‌تر از عشق محروم شوند و یا به نام "تربیت" طرد شوند و مورد سوء رفتار قرار گیرند، در بزرگسالی از پدر و مادر خود (یا افراد دیگری که جایگزین آنها می‌شوند) بیش‌تر انتظار خواهند داشت چیزهایی را برایشان فراهم کنند که در زمان کودکی احتیاج داشتند. این یک پاسخ عادی از طرف بدن است. بدن دقیقاً می‌داند چه چیزی نیاز دارد و هرگز محرومیت‌ها را فراموش نمی‌کند. محرومیت یا خلأ، چشم انتظار پر شدن، در بدن باقی می‌ماند.

فقط زمانی که به خودم اجازه دادم احساسات فروخورده‌ام را بروز دهم، توانستم خود را از گذشته برهانم.

احساسات وسیلهٔ خودنمایی نیست، بلکه ابزار پیچیده‌ای است در مبارزه برای زنده ماندن.

بچه‌ها هر قدر بی‌رحمانه‌تر از عشق محروم شوند و یا به نام "تربیت" طرد شوند و مورد سوء رفتار قرار گیرند، در بزرگسالی از پدر و مادر خود (یا افراد دیگری که جایگزین آنها می‌شوند) بیش‌تر انتظار خواهند داشت چیزهایی را برایشان فراهم کنند که در زمان کودکی احتیاج داشتند.

افرادی هم که در کودکی آزار دیده‌اند، در تمام عمر انتظار می‌کشند که بالأخره روزی عشقی را که از آنها دریغ شده، دریافت کنند. چنین انتظاری، وابستگی آنها را به پدر و مادر تشدید می‌کند.

نتیجه‌ای شفابخش و سودمند داشته باشد. در صورتی که این افراد، در جایگاه کودکان کوچکی اسیر می‌مانند که باور دارند پدر و مادرشان را دوست دارند. بنابراین اجازه می‌دهند در تمام طول زندگی به دست پدر و مادر درونی‌شده‌شان کنترل شوند. آنها در نهایت دچار بیماری‌هایی می‌شوند که حتی منجر به مرگ زودرس می‌شو

بیماری‌های جسمی در بیش‌تر موارد در واقع واکنش بدن است به بی‌توجهی دائمی به کارکردهای اصلی بدن. یکی از حیاتی‌ترین کارکردهای بدن ما توانایی گوش سپردن به داستان واقعی زندگی خودمان است.