بریده‌هایی از کتاب فرجام؛ مجموعه غزل

هزار گنجِ غزل، اشک، گل، طلا، رؤیا... قبول کن که مرا باختی عزیزم یا ــ من اعتراف کنم عاشقی در این دنیا، شکست‌خورده‌ترین شیوهٔ تجارت بود

نگاه کردم و گفتم: هنوز بیداری؟ ــ و همزمان دل من گفت: دوستمداری؟ برای این‌که بگویی فقط به من: آری! که باورم شود این خواب، واقعیت بود

غم تو قلب مرا کشت آه! / شبیه ترکمنِ خسته‌ای که یک شب برفی اسیر گردنهٔ یخ ماند / و از گرسنگی‌اش کُشت اسب لاغر خود را

گل‌های قالی از قدمت جان گرفته‌اند این فرش، پُرستاره‌ترین کهکشان شده با پابرهنه رد شدنت از اتاق‌خواب سقفش زمین شده‌ست و کفش آسمان شده

گل سرخ عزیز من! به هر گلخانه‌ای باشی بدان رؤیای یک گلدان، همیشه با تو خواهد بود

مدام، آمدنت از تو بی‌زمان‌تر شد / درون حافظه‌ام دایماً جوان‌تر شد چه‌قدر خاطره‌ات از تو مهربان‌تر شد ــ که با تو عاشق تنهایت از تو بیشتر است

تو از تو نازتری! چشمت از تو نازتر است! / و با تو پنجره‌های اتاق بازتر است تو خواب نازِ تو از عمر شب درازتر است! / ولی ادامهٔ رؤیایت از تو بیشتر است!

گل سرخ عزیز من! به هر گلخانه‌ای باشی بدان رؤیای یک گلدان، همیشه با تو خواهد بود

و من شبیه به غمگین‌ترین تلسکوپِ پیر، به انتظار طلوع ستاره‌ای عاشق نشستم آه ولی در شبی که برگشتی، دچار ابر شدند آخرین تصاویرم

از این بهارِ تا گلِ آخر خزان شده...

شبی که نام به ماه و ستاره بخشیدند / حروف نام تو در ذهن شب درخشیدند سحر شدی و درخشیدی و نفهمیدند / که روشناییِ معنایت از تو بیشتر است

درون کافه سحر شد رسید شب تا روز... و گفت‌وگوی من و تو ادامه داشت هنوز ببین برای چه فردا نمی‌شود دیروز؟ ــ زمان در آینه مشغول استراحت بود...

هزار گنجِ غزل، اشک، گل، طلا، رؤیا... قبول کن که مرا باختی عزیزم یا ــ من اعتراف کنم عاشقی در این دنیا، شکست‌خورده‌ترین شیوهٔ تجارت بود

و من شبیه به غمگین‌ترین تلسکوپِ پیر، به انتظار طلوع ستاره‌ای عاشق نشستم آه ولی در شبی که برگشتی، دچار ابر شدند آخرین تصاویرم و من شبیه به عکاس کهکشانی دور، به شوق رقص هزاران شراب در چشمت نشستم آه ولی در شبی که جشن تو بود، در انفجارِ دو سیاره سوخت تصویرم تو ماهْ بانوی برج فضایی‌ام بودی، شبِ عروسیِ دو کهکشان در آیینه و من کنار تو بودم ولی تو شعله شدی، درست از آن شب و من جیوه‌ای سرازیرم...

و زن پُر از شب و تنهایی و ستایش بود / پُر از الهه پُر از معبد نیایش بود پُر از تراژدی و صحنهٔ نمایش بود / و زن هنوز به فکر سکانس آخر بود و زن به زخم درونش همیشه مؤمن بود / پُر از خیال خدایان غیرممکن بود که تا ابد متولّد نمی‌شدند انگار... / و زن درون خودش یک خدای کافر بود و زن مدام پُر از دردهای مزمن بود / به فکر خوردن سنگین‌ترین مسکّن بود و زن درون خودش یک روان ساکن بود / و غرق الکل سیال در مخدّر بود... و زن درون خودش دایم از خودش می‌خورد / زن از تشنّج زیبایی خودش می‌مرد

ولی مرغابیانِ شامگاهِ قصه می‌گفتند که من یک کوهِ ساکت نیستم، من روحِ توفانم من از غمگین‌ترین افسانه‌های دور می‌آیم نمی‌دانم چه می‌گویم نمی‌دانم چه می‌خوانم

و من شبیه به غمگین‌ترین تلسکوپِ پیر، به انتظار طلوع ستاره‌ای عاشق نشستم آه ولی در شبی که برگشتی، دچار ابر شدند آخرین تصاویرم و من شبیه به عکاس کهکشانی دور، به شوق رقص هزاران شراب در چشمت نشستم آه ولی در شبی که جشن تو بود، در انفجارِ دو سیاره سوخت تصویرم تو ماهْ بانوی برج فضایی‌ام بودی، شبِ عروسیِ دو کهکشان در آیینه و من کنار تو بودم ولی تو شعله شدی، درست از آن شب و من جیوه‌ای سرازیرم...

بدون عشق، پیامی بدون معنایی بدون عشق صدایی بدون مفهومی تمام جنگل خواب تو سوخته‌ست! چه‌قدر ــ بدون جفت، سرت را به میله می‌کوبی؟ تو آخرین شیر از یک نژادِ گم‌شده‌ای به زندگی ته این باغ‌وحش، محکومی! و اعتراف کن آری شکست خوردن را هزار مرتبه جان دادن و نمردن را تو ای پیامبر سرزمین تاریکی! چه‌قدر منتظر این دقایق شومی؟

بی‌آغاااااااااااااااااز... باااااااااااااااااز.......... گرد........ بمان... من آخرین سفرِ روحِ عشق در خاکم، هزارساله‌ام اما هنوز هم پاکم ستارهٔ سحرم! خسته‌ام عطشناکم، کنار غربتِ این بی‌ستاره مَرد، بمان...

هنوز هم ردِپاهای توست روی تنم، کویر سوخته‌ای بی‌تو ماند از بدنم به انفجار رسیده‌ست مرزِ سوختنم، هوای من پُرِ خاکستر است و گرد... بمان