بریده‌هایی از کتاب دختر ویولون‌زن در کوچه‌های برفی آذرماه

هی چراغ چراغِ کَپْ‌کَپو...! او که برای رسیدن به صبح شتاب می‌کند، خورشید را که هیچ، به یکی شب‌تابِ خاموش هم نخواهد رسید.

تو باید یک جایی همین حوالی باشی. پس من تا کِی باید از این مرگِ بی‌معرفت فرصت بخواهم. بیا بی‌انصاف، یک وقتی دیدی کار از کار گذشت!

او که برای رسیدن به صبح شتاب می‌کند، خورشید را که هیچ، به یکی شب‌تابِ خاموش هم نخواهد رسید.

جای‌ات این‌جا نیست این‌جا خیلی تاریک است. تو از مادر به ماه می‌رسی، از پدر به نقطهٔ نور. برو...! من باید بمانم بی‌سؤال، من باید بمانم بی‌راه، من باید بمانم بی‌کو، بی‌کی، بی‌کجا...!

تو باید یک جایی همین حوالی باشی. پس من تا کِی باید از این مرگِ بی‌معرفت فرصت بخواهم. بیا بی‌انصاف، یک وقتی دیدی کار از کار گذشت!

درد درد دارد، اضطراب زهرِمار دارد، و دلهره... که دنیا را گرفته است.

دنیا خوب است درد قابل‌تحمل است تنهایی بد نیست. عجیبا انسان هنوز هم خیلی انسان است!

در جنگ به زخم‌های خود نگاه می‌کنیم. در صلح به جایِ زخم‌های خود نگاه می‌کنیم. پس کی زندگی خواهیم کرد...؟!