بریده‌هایی از کتاب اسکارلت دهه‌ی شصت

تنها تلخ است و می‌چسبد  چمدان تلخ است و می‌چسبد  به دستانت به جای دستانم  من در تمامیِ بی‌تو غمگینم  و ادامه نمی‌دهم

ولی حالا من تنها یک غمگین شده‌ام

من با تو غریقِ نجاتِ خاطراتی می‌شوم  که بی‌تو لحظه‌ای امانم نمی‌دهند

پست هم که از مُد افتاده  من هم که هزارهزار صفحه عاشقت می‌شوم  کاش این شعر هم تحریم شود  تا تو عاشقانه‌تر بخوانی‌ام

من انقلاب تواَم چمران؛ نَه هفتِ تیرخوردهٔ تواَم  من به‌تنهایی طهرانِ تواَم هر چه شیراز بروم وُ بزنم به لب‌ترکردنی از تو  نابم نمی‌کند خرابم نمی‌کند

کافه‌چی سراغت را می‌گیرد  آلزایمر دارد  دو سال است که سراغت را می‌گیرد

خداحافظ و سعدی تو باشد عباس کیارستمی

هراسم این است که این کلماتِ آخر بعد از من به تو برسد

گفتم ای کاش معادل دوستت دارم  هزاران کلام دیگر بود  تا با هر هزار بخوانمت

خداحافظ و سعدی تو باشد عباس کیارستمی

من تُرش مردِ سبزِ باغی‌ام  بی‌نوایی بر گسترهٔ گیسوانِ شرقی‌ات یاغی به چیدمانِ آن دو آلبالوی سیاهِ شیرین‌شدهٔ چشم‌هات