بریده‌هایی از کتاب اسکارلت دهه‌ی شصت

این‌که به لحظه اعتباری نیست، جملهٔ قصار نیست واقعیت محض زندگی است، زندگی بی‌رحمانه کوتاه است و بی‌رحمانه‌تر جدی.

من با تو قدیمی‌ترین می‌شوم  رفاقت‌مان شأن رفیق می‌گیرد  کوچه‌ها کاه‌گلی می‌شوند پرچین‌دارِ انارهای ترک‌خورده من با تو حافظِ شیراز می‌شوم  ناب می‌شوم  بیست وُ چند سالی دلشوره می‌شوم  مثل آن موقع‌ها که معالی‌آباد هنوز آباد نبود  چشم‌هات را که به خنده وا می‌دارم  فاتح‌ترین جنگجوی تاریخ می‌شوم  با تو که حرف می‌زنم  هر لحظه منتظرم ساعدی درِ کافه را باز کند  و کافه‌چی صدایم کند تلفن دارید آقا  با چشم‌هام بپرسم و آهسته جواب دهد  خانوم فرخ‌زاد... من با تو غریقِ نجاتِ خاطراتی می‌شوم  که بی‌تو لحظه‌ای امانم نمی‌دهند

دلم بوسه‌ای دم‌نکشیده می‌خواهد میانِ بخارِ نفس‌هامان  در جست‌وجوی زمان‌های ازدست‌رفته  کاش در ابتدای زمستان  ابرهای خیابانِ خانه‌تان به تو بگویند چه‌قدرها منتظرت ماندم

دوست داشتن و دوستت داشتن  اولین مخترعان پرواز بودند  اصلاً همین دوست داشتن تو  ویزای اقامتِ تمام کشورهای جهان است  کافی‌ست بر اقامهٔ تو نیت کنیم  دوستت دارم  و مقیم حرم یار شویم

آشوب، سیلِ سهمگینِ خاطراتی‌ست که قلبت را با خود می‌برد آشوب، آوارِ به‌جامانده از رفتن است یادِ تمامِ حرف‌های نگفته آشوب حضوری‌ست که نیست و آی که نیست میکند آشوب، دلهرهٔ پیوست‌شده به تنهایی‌ست

هر حلقه از تاروُپودِ گیسوی تو  جهانی را حاجت‌روا می‌کند  کوتاه‌شان نکن من حاجت نمی‌خواهم فقط بگذار زیارتگاهم آبشار موهای سیاه تو باشد

چشم‌های تو شهری را شاعر می‌کند

می‌خواهم زیرزمینی به اندازهٔ این جهان حفر کنم  پناهگاهی؛ تا یک ساعت هم که شده  من وُ تو وُ جهانِ دلخواهِ‌مان و آن تکه‌ابری که از آسمان برایت چیدم  در پناه هم باشیم نابه‌هنگام جهان که خالی شد  شاید خدا هم از آن بالا به زیرزمین ما پناه آورد

گفتم ای کاش معادل دوستت دارم  هزاران کلام دیگر بود  تا با هر هزار بخوانمت

در خانه راه می‌روم و هوایی را که تو جا گذاشتی نفس می‌کشم پنجرهٔ خانه به شمال می‌رسد و در ورودی خانه به جنوب آخر کجا روم که یادت نباشد وُ یادت نیایم

وقت‌های رفتن درها موجودات بسیار غم‌انگیزی‌اند  چون نمی‌توانند نگهت دارند

کاغذ گران شده پست هم که از مُد افتاده  من هم که هزارهزار صفحه عاشقت می‌شوم  کاش این شعر هم تحریم شود  تا تو عاشقانه‌تر بخوانی‌ام  مثل نان مثل سرنگ سرطان  مثل همین روزها؛ آب اکسیژن هوا مثل تقدیر که آن هم گران شده است  مثل جان‌به‌لب  لب مثل چشم‌هات مرطوب نفس‌هات  که بسیار مرا تحریم کرده‌اند

برداشت آخر را از عمد سُرفه کردم  تا یک‌بار دیگر  بیشتر بگویم که چه‌قدرها دوستت دارم و این حجمِ بی‌قراری چشم‌ها  تمامش بداهه بود برداشت بهتر بسیار داشتیم  اما با تلخیِ بی‌پایان تمام شد و تمام شد

گاهی روحِ معشوق پانسمان می‌خواهد باید بر بالینش بنشینی دستِ دلش را گرم بگیری و بر لالهٔ گوشش زمزمه کنی آرام بخواب دلکم تا بیدار شوی تمامِ خواب‌هایت را تعبیر می‌کنم

آخر کجا روم که یادت نباشد وُ یادت نیایم

خداحافظ و سعدی تو باشد

صبح جایت روی تخت نقش بسته بود کلی به جایت گریه کردم با تو سکوت سرشار از گفته‌ها می‌شود فقط کاش خودت گفته بودی نه سکوتت

برای تمام روزهای بی‌تو شیرازها کنار گذاشته‌ام تو هم که نمی‌آیی هفت‌ساله می‌شویم به مدرسه می‌رویم و من برای دیدنت تا زنگِ آخرِ شیفتِ بعد منتظر می‌مانم چادرتان را که یاد گرفتم برف بر بامِ پشتِ‌بامِ پیشانی من بهمن شد دختر خاطرات کوچ وُ قشقایی از آن روز شیراز گرمسیرم می‌کند کمانچهٔ تو را بغل می‌گیرم حافظ را مست پیاده به سراغ سعدی می‌روم

تو گفتی بوسه میان‌وعده‌ای‌ست به نام دوست داشتن سیگار میان‌وعده‌ای‌ست بعد از دو قهوه انتظار نام دست‌هایم را شانه گذاشتی برای میان‌وعدهٔ شنا در موهات چه روزه‌ها شکستم با میان‌وعده‌های تو و چه شبانه‌روزهایی که شکستم استخوان‌به‌استخوان به ترکِ بوسه، سیگار، موهات و هیهات از موهات یک لحظه صبر کن باید برای چشم‌هات واِن‌یکاد بخوانم

اثاثِ خانه را کشیدیم و سیگار را تا آخرین نخ  حالا چند ساعتی‌ست تنها تنهایی می‌کشم تنهایی هم که لایت وُ اولترا ندارد تنها تلخ است و می‌چسبد  چمدان تلخ است و می‌چسبد  به دستانت به جای دستانم  من در تمامیِ بی‌تو غمگینم  و ادامه نمی‌دهم