بریده‌هایی از کتاب فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت‌های حساس

عصب‌شناسان برای تواناییِ چشمگیرِ مغز انسان در تغییرِ خود واژه‌ای دارند: «انعطاف‌پذیری.» فیلسوفان کهن یونان و روم اولین مدافعان انعطاف‌پذیری بودند. به‌زبان فیلسوف رواقی اپیکتتوس: «هیچ‌چیز مهارپذیرتر از روح انسان نیست.»

فیلسوف رواقی، موسونیوس روفس، را دوست دارم. او می‌گوید بهتر است غذا را به‌چشم مواد مغذی برای نیروگرفتن ببینید؛ به آن از زاویه‌ای غیراحساسی نگاه کنید. چرا غذا می‌خوریم؟ به‌دلیل نیاز بدن غذا می‌خوریم. این کاری ضروری است، ولی هنگامی‌که از آن بیش از اندازه لذت می‌برید، این خطر وجود دارد که اجازه دهید شما را کنترل کند. به این گفتهٔ سقراط شبیه است که "برای زنده‌ماندن بخورید، برای خوردن زندگی نکنید".»

(سیسرو می‌نویسد فلسفه به ما می‌آموزد که «پزشک خود باشیم»)،

احساساتم مطابق با باورهایم پیش می‌رفتند؛ برای همین، در موقعیت‌های اجتماعی به‌شدت مضطرب می‌شدم و وقتی هم چنین موقعیت‌هایی به‌خوبی پیش نمی‌رفتند، افسرده می‌شدم. این باورها ناخودآگاه و ناآزموده بودند، ولی می‌توانستم یاد بگیرم که از آن‌ها بازپرسی کنم، با عقل درستی‌شان را بسنجم و بفهمم منطقی‌اند یا نه. می‌توانستم از خودم بپرسم: «چرا همه باید تأییدم کنند؟ آیا این کار واقع‌بینانه است؟ شاید بتوانم خودم را بپذیرم. حتی اگر فردی دیگر از من خوشش نیاید، می‌توانم خودم را دوست داشته باشم.»

«آشفتگی انسان‌ها از اتفاقات نیست، بلکه از نظرشان دربارهٔ آن اتفاقات برمی‌آید.»

«آشفتگی انسان‌ها از اتفاقات نیست، بلکه از نظرشان دربارهٔ آن اتفاقات برمی‌آید.»

برنارد مَندِویل، هم‌عصر اسمیت، اشاره کرد که اگر همهٔ ما مانند دیوژن ریاضت‌کش بودیم، اقتصاد مبتنی بر سرمایه‌داری ازهم می‌پاشید؛ (۵) سرمایه‌داری به خودخواهی، فریب‌خوردگی، ناامنی و بدبختیِ ما وابسته است.

به‌قول تیم جکسِنِ اقتصاددان: «پولی را که نداریم برای چیزهایی که نیاز نداریم صرف می‌کنیم تا بر مردمی که برای‌مان مهم نیستند اثری موقتی بگذاریم.

آن‌ها نمی‌خواهند از دید غریبه‌ها خوب به نظر برسند، می‌خواهند براساس اصول شخصیِ خودشان خوب باشند.

خودمان را آموزش دهیم که اگر دیگران به ما خندیدند یا مسخره‌مان کردند، به‌شان اهمیتی ندهیم؛