بریده‌هایی از کتاب فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت‌های حساس

می‌توانستم از خودم بپرسم: «چرا همه باید تأییدم کنند؟ آیا این کار واقع‌بینانه است؟ شاید بتوانم خودم را بپذیرم.

«آشفتگی انسان‌ها از اتفاقات نیست، بلکه از نظرشان دربارهٔ آن اتفاقات برمی‌آید.»

چگونه اشتباه در کنترل ما را می‌رنجاند اپیکتتوس استدلال می‌کند بسیاری از رنج‌ها از این ناشی می‌شوند که دو اشتباه می‌کنیم: اول، سعی می‌کنیم کنترل حاکمیت مطلق خود را روی چیزی در محدودهٔ ۲ نشان دهیم؛ چیزی که در اختیار و کنترل‌مان نیست. سپس، زمانی که در کنترلش شکست می‌خوریم، احساس بیچارگی، بی‌اختیاری، عصبانیت، گناه، اضطراب، یا افسردگی می‌کنیم. دوم، مسئولیت محدودهٔ ۱، یعنی افکار و باورهای‌مان را که در کنترل‌مان هستند، برعهده نمی‌گیریم؛ درعوض، دنیای بیرون، والدین‌مان، دوستان‌مان، شریک زندگی‌مان، اقتصاد، محیط، یا سیستم طبقاتی را مسئول باورهای‌مان می‌دانیم و سپس دوباره کارمان به احساس ناراحتی، بیچارگی، فریفتگی، بی‌اختیاری و ناتوانی در برابر شرایط بیرونی می‌کشد.

سقراط می‌گفت بیش‌ترِ افراد در طول زندگی خواب‌گردی می‌کنند؛ چون هیچ‌وقت از خود نمی‌پرسند مشغول انجام چه کاری‌اند یا چرا آن‌را انجام می‌دهند. آن‌ها ارزش و باورهای والدین یا فرهنگ‌شان را برمی‌گیرند و آن‌را بدون هیچ چون‌وچرایی می‌پذیرند؛ ولی اگر از روی اتفاق، باورهای اشتباهی را بپذیرند، بیمارشان خواهد کرد.

بودجهٔ دولت‌ها به‌شدت کاهش یافته و پول تورم پیدا کرده است تا بانک‌های خصوصی را از ورشکستگی نجات دهد؛ همچنین به نظر می‌رسد تمام دولت‌های دنیا امیدوارند تغییرات اقلیمی به‌خودی‌خود از میان برود. در مواجهه با چنین نظامی، به نظر نمی‌رسد تصمیم به زندگی در چادر گزینهٔ احمقانه‌ای باشد.

بااین‌حال باور دارم برای‌مان بسیار مهم است که پیروز شویم و بعداً تا ابد از این نگران شویم که چه رفتار بدی داریم. در حال حاضر لازم است هیولای فعلی را پایین بکشیم.

«آشفتگی انسان‌ها از اتفاقات نیست، بلکه از نظرشان دربارهٔ آن اتفاقات برمی‌آید.»

هیچ‌گاه افراد یک ملت، همگی، با یک شکل از خوشبختی موافق نخواهند بود. ب

خودیاری در دنیای کهن، در مقایسه با خودیاریِ مدرن، واژهٔ بلندپروازانه و جامع‌تری بود. روان‌شناسی را به اخلاق و سیاست را به هستی مرتبط می‌کرد و به مردم درمان‌های کوتاه‌مدتِ یک یا دو ماهه عرضه نمی‌کرد تا روش خودیاریِ بعدی از راه برسد؛ به آن‌ها روش پایدارِ زندگی را عرضه می‌کرد که بتوان آن‌را هر روز برای سال‌ها تمرین کرد و خود و شاید جامعه را با آن به‌صورت بنیادین تغییر داد. امروزه بسیاری از مردم به‌دنبال فلسفه‌ای برای زندگی‌اند؛ برای همین، به فیلسوفان دوران باستان رجوع کرده‌اند تا چیزی بیابند که بتوان با آن زندگی کرد. فلسفهٔ کهن زندگیِ همهٔ کسانی را که در این کتاب با آن‌ها آشنا خواهید شد تغییر داده و بسیاری از آن‌ها، مانند من، خواهند گفت زندگی‌شان با آن نجات پیدا کرده است.

فلسفه کارآموزی است؛ مجموعه‌ای از تمرین‌های روزانهٔ روانی و جسمی است که با انجام‌دادن آسان‌تر می‌شود. فیلسوفانِ یونانی اغلب به‌عنوان استعاره از ورزشِ ژیمناستیک استفاده می‌کردند: درست همان‌طور که عضلات‌مان را با تکرارِ تمرینات قوی می‌کنیم، «عضلات اخلاقی» مان را با تکرار تمرینات خاصی قوی می‌کنیم. بعد از کارآموزیِ کافی به‌صورت طبیعی احساسی درست را در موقعیتی درست تجربه می‌کنیم و کارِ درست را انجام می‌دهیم؛ فلسفه‌مان به «عادت» تبدیل می‌شود و به چیزی دست می‌یابیم که رواقیون آن‌را «جریان خوب زندگی» می‌نامند.