بریده‌هایی از کتاب دیوانه‌وار

هفده سالگی، برای ازدواج سن بسیار کمی است؛ اما می‌دانم که به حرف ما گوش نمی‌کنی. این رفتارت را دوست دارم، چون نشانهٔ این است که ما تو را همان‌گونه بزرگ کرده‌ایم که می‌خواسته‌ایم؛ این‌که تنها به حرف‌های دلت گوش کنی و دیگر هیچ.

عذاب کشیدن را دوست ندارم؛ همان‌طور که هیچ‌کس دوست ندارد، اما باید پذیرفت که آموزگار بسیار لایقی است! ما تمام عمرمان را با نابودی افرادی سپری می‌کنیم که به آن‌ها نزدیک می‌شویم و در این راه خود را نیز نابود می‌کنیم. خوشبختی و موفقیت در این است که با محافظت از خود و شادکامی‌ها و عطوفت‌مان، این نابودی‌ها را از سر بگذرانیم؛ در این است که گرچه فنا شده‌ایم، اما زنده بمانیم.

هرگاه چیزی را به من می‌دهند، آن را می‌گیرم و هرگاه چیزی را از من می‌گیرند، دیگر تمایلی به آن ندارم. در حقیقت، به سادگی می‌توانم هر چیزی را ترک کنم.

هر لحظه از زمان می‌تواند نویددهندهٔ شادی یا پیام‌آور مرگ باشد، و نیز این که دوباره از مرگ رهایی یافته‌ام و تا لحظه‌ای دیگر همه چیز از نو آغاز می‌گردد... و من تصمیم دارم هر لحظه از زندگیم را با همین تصوّر بگذرانم. در واقع دوست دارم از هر لحظه چنان وارد لحظهٔ بعد شوم که گویا از درّه‌ای به درّهٔ دیگر پرواز کنم تا بتوانم از رودخانه‌ای عمیق بگذرم، وارد آن شوم و از قطرات آن خیس و در عین حال خنک و پرطراوت گردم، بدون این که هرگز غرق شوم.

هر لحظه از زمان می‌تواند نویددهندهٔ شادی یا پیام‌آور مرگ باشد، و نیز این که دوباره از مرگ رهایی یافته‌ام و تا لحظه‌ای دیگر همه چیز از نو آغاز می‌گردد... و من تصمیم دارم هر لحظه از زندگیم را با همین تصوّر بگذرانم. در واقع دوست دارم از هر لحظه چنان وارد لحظهٔ بعد شوم که گویا از درّه‌ای به درّهٔ دیگر پرواز کنم تا بتوانم از رودخانه‌ای عمیق بگذرم، وارد آن شوم و از قطرات آن خیس و در عین حال خنک و پرطراوت گردم، بدون این که هرگز غرق شوم.

هر کاری را نه صرفآ به خاطر خود آن کار، بلکه به این دلیل انجام می‌دهیم تا فرصتی برای انجام کارهای دیگر داشته باشیم؛ کارهای دیگری که با روحیات ما سازگار باشد.

دوست داشتم موز بخرم. تمام خوبی موز به این است که پوستش به راحتی کنده می‌شود، وگرنه مزهٔ چندان دلچسبی ندارد. از طعم پرتقال خوشم می‌آید، اما هیچ‌گاه حوصلهٔ پوست کندش را نداشته‌ام: باید کاردی مناسب برداشت، سپس روی پوستش را چهار قسمت کرد تا به راحتی بتوان آن‌ها را از هم جدا ساخت و در همان لحظه نیز می‌بینی که انگشتانت لوچ شده و تکه‌هایی از پوست میوه زیر ناخنت مانده است! در نتیجه موز، نسبت به پرتقال هیچ زحمتی ندارد. مسألهٔ موز و پرتقال بسیار سطحی است؛ اما نه، چندان هم سطحی نیست: موارد زیادی وارد زندگی انسان می‌شوند یا در مرز ورود قرار می‌گیرند، آن هم تنها به دلیل همین تنبلی

دوست داشتم موز بخرم. تمام خوبی موز به این است که پوستش به راحتی کنده می‌شود، وگرنه مزهٔ چندان دلچسبی ندارد. از طعم پرتقال خوشم می‌آید، اما هیچ‌گاه حوصلهٔ پوست کندش را نداشته‌ام: باید کاردی مناسب برداشت، سپس روی پوستش را چهار قسمت کرد تا به راحتی بتوان آن‌ها را از هم جدا ساخت و در همان لحظه نیز می‌بینی که انگشتانت لوچ شده و تکه‌هایی از پوست میوه زیر ناخنت مانده است! در نتیجه موز، نسبت به پرتقال هیچ زحمتی ندارد. مسألهٔ موز و پرتقال بسیار سطحی است؛ اما نه، چندان هم سطحی نیست: موارد زیادی وارد زندگی انسان می‌شوند یا در مرز ورود قرار می‌گیرند، آن هم تنها به دلیل همین تنبلی ...

معشوق من یک درخت است؛ یک درخت افرا، این‌جا درست در وسط حیاط. هنگامی که برای اولین بار دیدمش در اوج زیبایی بود، اما اینک به آرامی لباس‌های پاییزی‌اش را به تن می‌کند؛ لباسی به رنگ سرخ ارغوانی... آخر چگونه می‌توان در مقابل این همه دلربایی مقاومت کرد؟!

در هر جایی که نفس می‌کشیم، ذرات سرگردان عشق هم وجود دارد. گاه این ذرات به شکل باران بر سر ما فرو می‌ریزند و گاه خارج از اختیار ما هستند، مانند رگبار. کم‌ترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که زیر یک سقف پناه بگیریم و در ازدواج، درست همین نکته ایجاد مشکل می‌کند. همین دیدگاه سرپناه بودنش...

من مدام از خانواده‌ام دورم و به همین دلیل معنی خانواده را به خوبی می‌فهمم، چیزی است شبیه به رودخانه و آبی بی‌حرکت؛ فرزند پس از مدتی از خانواده جدا می‌شود و جز این چارهٔ دیگری ندارد، چون دیگر در خانواده کسی نیست تا حرفش را درک کند، پس یا او را به خوبی می‌شناسند و یا دیگر او را نمی‌شناسند. پدر و مادرم از احساسات من در سن هفده سالگی تا چه حد می‌دانند؟ در واقع می‌توان گفت هیچ‌چیز.

من در آن زمان دوازده یا سیزده ساله بودم. یک بار از او پرسیدم: «مادربزرگ، پراهمیت‌ترین چیزی که در زندگی وجود دارد چیست؟» پاسخی که به من داد را هیچ‌گاه از یاد نبرده‌ام: «دخترم، تنها یک چیز پراهمیت است، آن هم شادی و نشاط توست، هیچ‌گاه اجازه نده شادی و نشاطت را از تو بگیرند...»

دست‌کم بیست پدر و مادر نیاز است تا به کودک در پستی و بلندی‌های دوران کودکی‌اش کمک کنند

هر چه بیش‌تر مورد دوست داشتن واقع شوی، بیش‌تر عشق می‌ورزی...

خوشبختی یک نُت موسیقی جدا نیست، بلکه دو نُت است که هر کدام به سوی دیگری جذب شده با یکدیگر سازگار می‌گردند و بدبختی آن زمان است که صدای گوش‌خراشی شنیده می‌شود، زیرا نت‌ها با یکدیگر هماهنگ نیستند. بیش‌ترین عامل مؤثر برای جدایی انسان‌ها همین است: تفاوت میان نت‌ها و ضرب‌آهنگ و چیزی غیر از این نمی‌تواند باشد.

حقیقت این است که دوستت داشتم حقیقت این است که دوستت دارم هر روز من اولین اسیر عشقم جای تأسف نیست که از دیروز هیچ نمی‌دانم چون هیچ پیشرفتی ندارم...

در حقیقت، همسر من هیچ‌گاه علت اصلی طلاق‌مان را نفهمید. علتش بسیار ساده بود: ازدواج کردم، چون شادی در قلبم وجود داشت؛ اما طلاق گرفتم، چون خطر از بین رفتن شادی مرا تهدید می‌کرد.»

به اعتقاد من، انسان‌ها دارای سه نژاد اصلی‌اند: آوارگان، گوشه‌نشین‌ها و کودکان.

و نیز باخ که نت‌های موسیقی بی‌شماری دارد. من به این علّت موسیقی‌های او را نسبت به دیگران ارجح‌تر می‌دانم که آن‌ها از احساس تهی‌اند؛ عاری از هرگونه غم و تأسف؛ فقط نت‌ها همانند پاندول ساعت، همراه با گذراندن زندگی، سپری می‌گردند.

نیاز به نوشتن، نیازی روحانی است، همان‌گونه که خوردن، نیازی جسمانی است. در حقیقت روح هم احساس گرسنگی می‌کند.