بریده‌هایی از کتاب دیوانه‌وار

من که نمی‌توانم با هر آن‌چه سبب شور و نشاطم می‌گردد ازدواج کنم! چون در این صورت دوباره گرفتار خواهم شد...

مادرم، تنها با صدای خنده‌هایش در ذهنم تداعی می‌شود؛ خنده‌هایی که در فضای اتاق طنین می‌اندازد، سپس تمام جهان را پر می‌کند؛ همانند نغمهٔ پرنده‌ای که یکباره تمام جنگل را، از آسمان گرفته تا برگ‌های سوخته‌اش که بر زمین ریخته، سرشار می‌کند و به همین دلیل من مادرم را «پرندهٔ جزایر ناشناخته» می‌نامم.

«همیشه کسی هست که دوستم داشته باشد؛ اگر هم کسی نباشد، آسمان، دریا، آب و خورشید همیشه دوستم دارند و هیچ‌گاه از من فاصله نمی‌گیرند...»

قضیه این نیست که دنیا دو بخش است: دنیای اغنیا، دنیای فقرا، بلکه قضیه از این هم تأسف‌بارتر است. به اعتقاد من، دنیا تنها یک بخش است: دنیای اغنیا و در حاشیهٔ آن، توده‌ای از زباله‌های آلودهٔ آن به نام دیگران!...

به تنها چیزی که نیاز دارم این است که هوای خنک و پاکیزه را در اعماق وجودم احساس کنم و چشمانم را با رنگ سبز درختان کاج و صنوبر بیارایم. خودم را همانند چکاوکی می‌بینم که ساعتی پیش بر فراز علفزار پرواز می‌کرد؛ چکاوکی که آزاد و نغمه‌خوان، با تکان دادن بال‌هایش به سرعت از زمین به سوی آسمان اوج می‌گرفت...

نگاه انسان‌ها، از نگاه گرگ‌ها نیز ناپایدارتر است و آن‌چه در نگاه انسان‌ها دیده می‌شود، به مراتب وحشتناک‌تر از نگاه گرگ‌هاست...

هیچ‌کس نمی‌تواند به اندازهٔ یک دوست، انسان را به انجام کاری وادارد که درست برخلاف میل اوست:

زندان هر چقدر هم راحت و زیبا باشد، باز هم زندان است. به خاطر چیزهای بی‌ارزش وارد آن می‌شویم، اما برای خارج شدن از آن باید چیزهای باارزشی را از دست بدهیم.

ازدواج کردم، چون شادی در قلبم وجود داشت؛ اما طلاق گرفتم، چون خطر از بین رفتن شادی مرا تهدید می‌کرد.»

همهٔ ما به شکلی، در زندگی یکدیگر مؤثریم و من فکر می‌کنم اصلی‌ترین هنر این است که همیشه فاصله‌ها را حفظ کنیم. اگر بیش از حد به هم نزدیک شویم، می‌سوزیم و اگر بیش از حد از یکدیگر دور شویم، یخ می‌بندیم. باید بیاموزیم که فاصلهٔ مناسب را حفظ کنیم و از آن جا تکان نخوریم. این آموختن نیز همانند دیگر چیزهایی که از اعماق وجود می‌آموزیم، تنها با تجربه‌ای سخت امکان‌پذیر است. باید بابت آن بهایی بپردازیم تا متوجه‌اش شویم.