بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

پایان واقعیت "...تلاقیِ تصوری که فرد از خودش دارد و آنچه که حقیقتاً هست تقریباً همیشه دردناک است و در این مورد دو کار می‌توان انجام داد: فرد می‌تواند با این حقیقت رو به رو شود و تلاش کند تا به آنچه که واقعاً هست تبدیل شود، یا می‌تواند عقب‌نشینی کند و همان شخصیت تخیلی که تصورش را می‌کرده باقی بماند؛ شخصیتی که بدون شک در آن تباه خواهد شد."

"یادگیریِ رها کردن بر یادگیریِ به دست آوردن ارجح است."

پس دو راه داشتم. یا سیاره‌ای جدید پیدا کنم یا نسخه‌ای جدید از خودم. از آنجا که راه پیدا کردن هیچ‌کدام را نمی‌دانستم، میل به خودکشی داشتم.

مونتاین هم می‌گوید: "کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

اگر دنیای مدرن باعث می‌شود احساس بدی داشته باشیم دیگر اهمیتی ندارد که چه مزایایی داریم، چراکه احساس بد داشتن فاجعه است و احساس بد داشتن وقتی دلیلی برای احساس بد داشتن وجود ندارد، بیشتر از آن فاجعه است.

مشکل از آشفتگی دنیا نیست. مشکل ما هستیم که می‌خواهیم دنیا طور دیگری باشد. این تفکر به ما القا شده که کنترل دنیا در دستان ماست.

وقتی حرف از ذهنِ ما باشد، آگاهی اغلب به خودِ راه‌حل تبدیل می‌شود.

"کاملاً ممکن است که انسان‌ها چیزی را با بهترین نیات ابداع کنند و توسعه دهند اما با عواقبی ناگوار و ناخواسته روبرو شوند ... تمام انسان‌ها دائماً در حال پریشان شدن هستند."

حداقل تا سال ۲۰۱۱ و در گزارشی که در نیویورک تایمز به چاپ رسید، بسیاری از کارکنان شرکت اپل و یاهو فرزندان‌شان را به مدارسی فرستادند که از تکنولوژی به دور بودن

چگونه از رختخواب خارج شویم ۱. بیدار شوید. ۲. موبایلتان را بردارید. ۳. به مدت ۷۲ دقیقه به آن خیره شوید. ۴. آه بکشید. ۵. از رختخواب خارج شوید. یا اینکه می‌توانید هراز گاهی مراحل دو تا چهار را نادیده بگیرید.

به خاطر داشته باشید که شنیدنِ خبری بد به معنای فقدان خبر خوب نیست. اتفاق خوب همیشه و همه جا رخ می‌دهد. اتفاقِ خوب همین حالا در حال رخ دادن است. در سراسرِ دنیا. در بیمارستان‌ها. در مراسم‌های عروسی. در مدرسه‌ها و ادارات و زایشگاه‌ها. در دروازه پروازهای ورودیِ فرودگاه‌ها. در اتاق خواب‌ها. در صندوق پیام‌های دریافتی. در خیابان‌ها و در لبخندِ مهربانانهٔ یک غریبه. اتفاقِ خوب در میلیاردها شگفتیِ زندگیِ روزمره در حال رخ دادن است.

از بین بردن منفی‌ها کافی نیست؛ تعداد مثبت‌ها را افزایش دهید. امیدی که همین حالا هم کنار شماست را پیدا و به رشدِ آن کمک کنید.

این جریان درست مثل فردی بیمار و مبتلا به وسواس است که به شکلی مداوم بر ترس‌های خود تاکید می‌کند

چگونه خوشحال باشیم (۲) شخصیت حقیقیِ خود را با شخصیتی فرضی مقایسه نکنید

این فضا به من تعامل اجتماعی می‌ده که باعث سلامت ذهنِ من می‌شه. اما فکر می‌کنم شبکه‌های اجتماعی دائماً روی بهترین‌ها و البته بیشتر روی بدترین‌های بشریت تمرکز داره؛ چیزی که اضطراب و نگرانیِ من رو بیشتر می‌کنه.

ما هرکاری را فقط به این خاطر که منطقی است انجام نمی‌دهیم.

چگونه خوشحال باشیم ۱. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۲. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۳. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۴. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۵. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۶. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۷. خودت را با دیگران مقایسه نکن.

متنفر بودن و درعین‌حال دنبال کردنِ افراد در شبکه‌های اجتماعی خشم شما را نه متمرکز بلکه تهییج و تحریک می‌کند.

آدم‌هایی که اگرچه می‌دانند با حرف‌هایشان تو را می‌رنجانند اما باور دارند که در حال اشاره به نکته‌ای مهم هستند.

آنگاه که خشم در اینترنت، همچون توری در انتظارِ طعمه، در اعماقِ آب شناور می‌شود، زمانش رسیده که اتصال را قطع کنی و کتابی بخوانی.