بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

اخبار به شکلی ناخودآگاه با تمرکز بر بدترین چیزها، با بدبینی و گرایش به سمت فجایع و با مانور دادن بر موجی از اطلاعاتِ بی پایان و تکراری که روی همان موضوع اضطراب‌آورِ همیشگی تمرکز دارند، شیوهٔ عملکرد ایجادِ ترس و وحشت را تقلید می‌کنند. پس این روزها تشخیص اینکه اختلال اضطراب در کجا خاتمه پیدا می‌کند و اخبار واقعی از کجا آغاز می‌شوند امری دشوار است.

"جهانِ ما جهانی پُر از غول‌های هسته‌ای و خالی از اخلاق است؛ ما بیش از اینکه درباره زندگی کردن بدانیم، در مورد کُشتن می‌دانیم."

اینگونه است که انسان‌ها در هم یکی می‌شوند و اذهان با هم ارتباط برقرار می‌کنند. رویاها. همدلی‌ها. درک کردن‌ها. فرار از واقعیت‌ها. خواندن، همان عشق است که در عمل تجلی پیدا می‌کند.

پس از خواندن کتاب هراری شگفت‌زده شدم که چطور انسان‌ها تا این اندازه آگاهانه خود را به سمت آینده‌ای هدایت می‌کنند که خودشان به تدریج در آن رنگ خواهند باخت.

سراغ شغلی که دیگران از شما انتظار دارند نروید. شغلی را انتخاب کنید که خودتان می‌خواهید.

با خودتان مهربان باشید. اگر معایبِ کارتان به مزایای پولش می‌چربد، آن کار را رها کنید.

سعی کنید در صورت امکان طوری کار کنید که کار کردن شما جهان را به جای بهتری تبدیل کند. جهان به ما شکل می‌دهد. بهتر کردن دنیا یعنی بهتر شدنِ ما.

هدف‌تان را بر "انجام کارِ بیشتر" تنظیم نکنید. هدفتان "در اختیار داشتن کارِ کمتر برای انجام دادن" باشد. در کار کردن مینیمالیست باشید. مینیمالیست بودن در کار یعنی انجام کارِ کم با بهرهٔ زیاد.

سعی کنید کاری کنید که از آن لذت می‌برید. اگر از کاری که می‌کنید لذت ببرید، در آن پیشرفت خواهید کرد. اگر از کارتان لذت ببرید دیگر برایتان حس کار بودن ندارد. سعی کنید کار کردن را به چشم یک بازیِ سودآور ببینید.

. اما گزارشی رسمی در روزنامه گاردین، "آزار و اذیت‌های مدیریتی" را علت این رخداد خواند؛ آزار و اذیت‌هایی که کارکنان را از لحاظ روانی تضعیف کرده و سلامت جسم و روان آنان را به خطر انداخته است.

در موارد بسیار حاد، استرس محیط کاری می‌تواند مهلک و کشنده باشد.‌ به عنوان مثال، بین سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ و مجدداً در سال ۲۰۱۴، شرکت‌های مخابراتیِ فرانسوی خبر از چند موجِ خودکشی میان کارمندان‌شان دادند. در موج اول ۳۵ کارمند در طول چند ماه خودکشی کردند و مدیر مجموعه چنین اتفاقی را تنها امری "رایج" دانست

بر اساس تحقیقی دیگر از سوی سازمان تی یو سی که در جهت تسهیل محیط کاری برای افراد فعالیت می‌کند، ۵۲ درصد از زنان در محیط کار خود با آزار و اذیت‌های جنسی روبه‌رو شده‌اند.

لحظه‌ای که چیزی می‌خواهیم همان لحظه‌ای است که از چیزی ناراضی هستیم. هرچه بیشتر بخواهیم، بیشتر رضایت را از خودمان دور خواهیم کرد.

اگر نسبت به خودتان احساس بدی دارید، از اینستاگرام فاصله بگیرید.

بهتر است به این خاطر که خودتان هستید از شما متنفر شوند تا اینکه کس دیگری باشید و شما را بپسندند. زندگی نمایش نیست. شما نیازی به تمرینِ پیش از اجرا ندارید. فقط خودتان باشید.

دوست‌دارِ کاستی و عدم کمال باشید. بر آنها تاکید کنید. همین نواقص و کاستی‌ها هستند که شما را از روبات‌ها متمایز می‌کنند.

موردِ بعدی کشور فیجی است. نتایج یک تحقیق نشان می‌دهد که اختلالات غذایی در این کشور از اواسط دهه نود افزایش یافته؛ این زمان درست مقارن است با زمانی که تلویزیون برای نخستین بار در این کشور ظهور پیدا کرد. در واقع جملهٔ "چاق شدی!" در فرهنگ مردم فیجی نوعی تعریف و تمجید به حساب می‌آمد تا اینکه برنامه‌های تلویزیونیِ آمریکایی از راه رسیدند و تعریف زنان و دختران از اندام ایدئال را تغییر دادند.

ما در عصر فتوشاپ و جراحی‌های زیبایی هستیم و به زودی در عصر روبات‌های طراح قرار خواهیم گرفت. شاید اکنون بهترین زمان باشد تا به جای تلاش در جهت رسیدن به کمالِ پوچ روبات‌ها، پذیرای ویژگی‌های انسانیِ خودمان باشیم.

افراد شاید در همان لحظهٔ خرید احساس بهتری داشته باشند اما همین خرید کردن در دراز مدت تنها اشتیاقِ شدید فرد برای تبدیل شدن به شخصی دیگر را تقویت می‌کند: شخصی که فریبنده‌تر، جذاب‌تر و مشهورتر است. تشویق شده‌ایم تا خودمان نباشیم. تشویق شده‌ایم تا زندگیِ دیگری بخواهیم؛ زندگی‌ای که به اندازه تخم‌مرغِ طلا غیر واقعی و دست‌نیافتنی است. شاید راز زیبایی‌ای که هیچ مجله‌ای دلش نمی‌خواهد از آن به ما بگوید این است که بهترین راه برای راضی بودن از ظاهرمان، پذیرشِ "ظاهر کنونی‌مان" است.

چمبرز اضافه می‌کند: "در این حرفه ما دائماً در تلاشیم تا افراد را به خرید آنچه که نیازی به آن ندارند ترغیب کنیم. ما واقعاً به کیف و کفش و لباس بیشتری "نیاز" نداریم. تنها افراد را فریب می‌دهیم یا آنها را متقاعد می‌کنیم تا به خرید کردنشان ادامه دهند."