بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

در دنیایی که همه در آن کاملاً به یکدیگر متصل هستند، دیوانگیِ جمعی امری محتمل است.

چالشِ ما شناختِ خودمان در میان انبوهی از خودمان است.

همه چیز چند برابر شده اما خودِ ما همچنان فردیت داریم. تنها یک نمونه از ما وجود دارد

احساسِ وقتِ کافی نداشتن لزوماً به معنای نداشتنِ وقت کافی نیست. احساسِ زشت بودن لزوماً به معنای زشت بودنِ شما نیست. احساس اضطراب لزوماً به این معنا نیست که باید اضطراب داشته باشید. احساسِ موفق نبودن لزوماً به معنای موفق نبودنِ شما نیست.

تصور خود از زیبایی را تغییر دهید. نسبت به بازار، سرکش و طغیانگر باشید

بیشترین و بزرگ‌ترین پشیمانی، پشیمانی از "ترسیدن" بود. بسیاری از بیمارانِ برونی از اینکه تمام زندگی‌شان را در نگرانی گذرانده‌اند در اندوهی بس عمیق فرو رفته بودند. چه زندگی‌هایی که با ترس به هدر رفته. نگرانی از اینکه دیگران در مورد آنها چه فکری می‌کنند.

اساساً قطعیت در مورد هر چیزی می‌تواند موجب اطمینان خاطر و عدم نگرانی شود.

افراد سالخورده در مقایسه با افراد جوان‌تر از خوش‌بینیِ بیشتری نسبت به پا به سن گذاشتن برخوردارند. تنها ۴۶ درصد از سی و چند ساله‌ها نسبت به پا به سن گذاشتن خوش‌بین بودند در حالی که این عدد در میان افراد ۷۰ سال به بالا به ۶۶ درصد می‌رسید.

ایجادِ تغییر در ظاهر هرگز ناخشنودی نسبت به ظاهر را از بین نمی‌برد.

اگر نسبت به ظاهرمان احساس بدی داریم، آنچه که باید به آن اشاره شود احساسِ ماست نه ظاهرِ ما.

اگرچه که امکان زیبا به نظر رسیدنِ ما بیش از پیش وجود دارد اما معیارهای ما برای ظاهری که مایل به داشتن آن هستیم نیز تغییر یافته و توقعات ما نیز بالاتر رفته است.

شاید شادمانی به آنچه که لیاقتش را داریم (چون ارزشش را داریم) مربوط نمی‌شود. شاید شادمانی به آنچه که می‌توانیم "به دست آوریم" مربوط نمی‌شود. شاید شادمانی به آنچه که "می‌بخشیم" مرتبط است

وقتی خدا باشید خوشحال خواهید شد.

بنابراین می‌توان گفت که زندگی مدرن عملاً آرام آرام در حال به قتل رساندنِ سیارهٔ ماست.

"کار" روبات‌ها و کامپیوترها در حال اشغال شغل انسان‌ها هستند. کارفرماها مردم را از تفریحات آخر هفته‌شان محروم کرده‌اند. فرایند استخدام کردن در حال دور شدن از ویژگی‌های انسانی است؛ انگار که وجودِ انسان‌ها برای خدمت به کار است نه وجودِ کار برای خدمت به انسان.

پیشرفت زایندهٔ پیشرفت است.

تغییر اغلب با ترس ارتباط پیدا می‌کند. نقل مکان به خانه‌ای دیگر، از دست دادنِ شغل، ازدواج کردن، افزایش یا کاهش میزان درآمد، مرگ یکی از اعضای خانواده، تشخیص بیماری، چهل ساله شدن یا هر چیز دیگر.

تغییر شاید ثابت باشد اما سرعتِ تغییر قطعاً ثابت نیست.

شخصی‌ترین افکار و احساساتمان در واقع متعلق به خودمان نیستند. درست مثل زبان که ابداعِ ما نیست و تنها توسط اجتماع به دست ما رسیده

تماشا نکردن اخبار شرم نیست. در توییتر فعالیت نداشتن شرم نیست. قطع اتصال شرم نیست.