بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

وقتی در مورد مسئله‌ای هیچ‌کاری برای انجام دادن وجود نداشته باشد، دلیلی برای نگرانی نیز وجود نخواهد داشت.

گویا نگران بودن از پیر شدن، یکی از نشانه‌های جوان بودن است. اصلی ترین دلیل برای خوش‌بین بودن نسبت به دوران پیری، همین خوش‌بین بودنِ خودِ افرادِ مسن نسبت به این دوران است.

حتی اگر هم به ظاهرِ شما فکر کنند، چرا این موضوع برای شما اهمیت دارد؟ چرا شما انسان‌ها تا این اندازه نگرانِ نظرِ یک غریبه هستید؟ چرا کاری که من می‌کنم را نمی‌کنید؟ همچون موجی که بر من می‌ریزد و می‌رود، بگذارید دیگران نظرشان را بدهند و بروند. به خودتان اجازه دهید تا همانی که بودید باشید. مثلِ من باشید. فقط ساحل.

جای کم کردنِ اضطراب زنان در مورد ظاهرشان، در حال بالا بردنِ اضطراب مردان در مورد ظاهرشان هستیم. در برخی عرصه‌ها، وقتی حرف از مفهومِ تحریف‌شدهٔ مساوات به میان می‌آید، به نظر می‌رسد که بیشتر تلاش می‌کنیم تا به جای رها کردنِ همگان از نگرانی، همه را به طوری مساوی در نگرانی فرو ببریم.

شاید هدف زندگی رها کردنِ قطعیت و در آغوش کشیدنِ زیباییِ عدمِ قطعیت در زندگی است.

این جمله از ژنرال سابق ایالات متحده، عمر نلسون برَدلی، بازتابی بی‌رحمانه از جهانِ امروزِ ما است: "جهانِ ما جهانی پُر از غول‌های هسته‌ای و خالی از اخلاق است؛ ما بیش از اینکه درباره زندگی کردن بدانیم، در مورد کُشتن می‌دانیم."

همینطور که مونتاین هم می‌گوید: "کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

رنج یک معلم تمام عیار است.

احساس بد داشتن فاجعه است و احساس بد داشتن وقتی دلیلی برای احساس بد داشتن وجود ندارد، بیشتر از آن فاجعه است.

هرچه بیشتر به "موفقیت" برسید، نرسیدن به موفقیت‌های بعدی بسیار راحت‌تر شما را ناامید می‌کند. تنها تفاوت در اینجاست که این بار کسی برای شما ناراحت نمی‌شود. مهم نیست چه چیزی بخرید یا به چه موفقیتی برسید، این احساس رضایت هرگز دوام نخواهد آورد. یک ورزشکار قهرمان همیشه در انتظار بُردی دیگر؛ یک میلیونر همیشه در پیِ یک میلیون پولِ بیشتر و یک بازیگرِ مشهور در جستجوی شهرتِ بیشتر است. درست مثل معتاد به الکلی که مشروب بیشتر و قمار بازی که شرط‌بندیِ بیشتری می‌خواهد. اما نتیجهٔ تمامِ اینها همیشه بازده‌هایی نزولی است. بچه‌ای که صدها اسباب‌بازی دارد با هرکدام از اسباب‌بازی‌های جدیدش کمتر و کمتر بازی می‌کند.

به جای کم کردنِ اضطراب زنان در مورد ظاهرشان، در حال بالا بردنِ اضطراب مردان در مورد ظاهرشان هستیم. در برخی عرصه‌ها، وقتی حرف از مفهومِ تحریف‌شدهٔ مساوات به میان می‌آید، به نظر می‌رسد که بیشتر تلاش می‌کنیم تا به جای رها کردنِ همگان از نگرانی، همه را به طوری مساوی در نگرانی فرو ببریم.

"کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

احساس بد داشتن فاجعه است و احساس بد داشتن وقتی دلیلی برای احساس بد داشتن وجود ندارد، بیشتر از آن فاجعه است.

این کتاب بر آن است تا ثابت کند احساس ما درست به اندازهٔ دارایی‌های ما ارزش و اهمیت دارد؛ بر آن است تا ثابت کند که سلامت ذهن درست به اندازه سلامت جسم اهمیت دارد

سایت‌های خبری (یک عامل حواس پرت کنِ دیگر) را می‌خواندم و ذهنم تابِ تحمل آنان را نداشت. آگاهی از این همه رنج و عذابِ موجود در دنیا به از بین بردن دردهایم کمکی نکرد و فقط باعث شد احساس ناتوانیِ بیشتری داشته باشم. و چقدر رقت‌انگیز است که با این همه درد و مصیبتِ آشکار در این دنیا، دردها و مصیبت‌های پنهانِ من تا این اندازه فلج کننده هستند.

چگونه می‌توان در این دنیای دیوانه زندگی کرد بی‌آنکه خودمان دیوانه شویم؟

ما در تمام طول دوران تحصیل‌مان نوعی آگاهیِ معکوس را آموزش می‌بینیم. نوعی تحصیلات که در لباس دروسی همچون ریاضیات و ادبیات و تاریخ و برنامه‌ریزیِ کامپیوتر و زبان فرانسه، به ما یاد می‌دهند تا به زمانی غیر از زمانی که در آن هستیم فکر کنیم. زمان امتحان. زمان کار. زمانی که بزرگ شده‌ایم.

هزاران نسل در این کره خاکی زندگی کرده‌ایم و همچنان در پی یافتن جواب هستیم. این راز، رازی وسوسه‌آمیز است.

همینطور که مونتاین هم می‌گوید: "کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

وقتی حالم روبه‌راه است و تنها کمی استرس دارم، دقیقاً همان چیزهایی کمی حالم را خراب‌تر می‌کنند که می‌توانند خیلی زیاد حالم را خراب کنند. درسی که از رنج‌های زمانِ بیماری‌تان می‌گیرید می‌تواند در زمان بهبودی‌تان نیز به کارتان بیاید. رنج یک معلم تمام عیار است.